Al om iets over vijven werden we in onze coupé gewekt omdat we onze bestemming bereikten. Ron had prima geslapen, maar voor Nicky waren het teveel geluidjes en geschommel. Op het station van Lao Cai werden we opgewacht door een mannetje die een bordje met onze namen ophield. Met z'n zevenen werden we in een busje geladen en reden we in nog een uurtje naar het plaatsje Sapa, hoog in de bergen. Toen we uit het busje stapten schrokken we toch we even vaqn de temperatuur. Het was koud! Ook in het hotel waar we incheckten was het niet warm en kleine straalkacheltjes stonden te branden om de ruimte enigszins te verwarmen. In het hotel konden we meteen aanschuiven aan een uitgebreid ontbijt.
We hadden inmiddels ook een gids en de beste man stelde voor om vandaag 20 kilometer over modderige paden te gaan wandelen. Dat zagen we echter niet zitten. Het was niet alleen koud, maar we hadden een korte nacht achter de rug en het ergste; het was mistig en je zag weinig. Uiteindelijk werd er een busje geregeld en zouden we een uurtje of twee gaan lopen in Hao Thao, een dorpje waar vooral veel Zwarte H'mong wonen, een bergvolk dat erg kleurig gekleed gaat.
De mist trok gelukkig snel op zodat we weer wat zagen. Onderweg stopten we een paar keer voor wat foto's van het landschap. Overal op de berghellingen lagen terrasen waarop rijst en mais werd verbouwd en tussen de paddy's lagen eenvoudige huisjes; erg fotogeniek. Steeds als we uit het busje stapten werden we belaagd door H'mongmeisjes die ons allerlei prullaria aan wilden smeren. Rustig genieten van het landschap was er niet echt bij totdat we duidelijk aangaven dat we echt niks wilden kopen.
We liepen over een hobbelig en af en toe modderig pad door de rijstterrassen en langs de hutjes en steeds moesten we de H'mongmeisjes wegsturen of negeren. Ze bleven overal vandaan komen en het waren er vooral veel. Je hoeft niet te raden wat papa en mama H'mong doen als ze 's avonds in hun hutje zijn. Bijna nergens zagen we zoveel kinderen als hier.
Gaandeweg onze wandeltocht werd het weer steeds beter. Steeds ging er weer een laagje kleding uit totdat we in een overhemdje rondliepen en de zon lekker scheen. Voor een drinkpauze zaten we dan ook buiten op een geïnproviseerd terras en ook voor de lunch bij een homestay-adresje zaten we buiten. Die lunch was best bijzonder. In een onmogelijk klein en primitief keukentje werd heerlijk eten klaar gemaakt en we hadden onze meest uitgebreide maaltijd tot nu toe in Vietnam. Zo met z'n zevenen was het ook best gezellig. Naast het Duitse stel, was er nog een Nederlands koppel en een jonge knul uit Denemarken.
Na de wandeling werden we door het busje weer naar Sapa terug gereden. In onze hotelkamer sloeg de vermoeidheid een beetje toe en werd het ook weer een stuk kouder. Dus ging het straalkacheltje weer aan en zetten we zelfs de electrische deken even op standje 1. Voordat we in slaap sukkelden liepen we nog een rondje door Sapa zelf. Hier was echter niet zoveel te beleven. Vanwege Tet waren ook hier veel winkes dicht en downtown Sapa is nu niet de meest mooie plek op deze aardbol.
Terug in hotel gaven we toch even toe aan onze vermoeidheid en gingen omstreeks half zeven eten in één van de weinige restaurants die open waren. Het zal nog wel een paar eeuwen duren voordat dat restaurant een Michelinster krijgt, maar onze magen waren gevuld. De rest van de avond waren we bezig met ons huiswerk.
Reacties