Nog een dagje Sapa

Omdat we deze dag pas om elf uur door onze gids zouden worden opgepikt, hadden we 's morgens alle tijd. Dat betekende uitslapen, voor zover je kunt uitslapen als je op een matras ligt dat harder is dan de hardste steensoort die er is. Wat is dat toch met die Aziaten en hun voorliefde voor matrassen waarin je nog geen miniem kuiltje kunt drukken? Na het ontbijt slenterden we door het stadje. Dat Tet z'n einde naderde, kon je zien aan de vele winkels die eindelijk open waren. Ook was er veel meer volk op straat. Dat leverde weer hele leuke, kleurrijke plaatjes op. Vooral de mensen van de bergstammen bleven fotogeniek, maar ook de markt was de moeite waard. Het was wel lastig om rustig door de straten te lopen en wat rond te kijken want voortdurend werden we aangesproken door iemand die iets aan ons wilde verkopen. Ondanks dat het winter in dit bergdorp is, was het heerlijk weer en hadden we niet eens een jas nodig. Van onze gids hoorden we dat we dat we ongelooflijk veel geluk met het weer hadden. De week ervoor was de maximum temperatuur in Sapa nog 3 graden Celsius geweest en had het veel geregend.

Om elf uur, nadat we waren uitgecheckt, reden we naar een gehuchtje vlakbij Sapa; Xa Xeng. Daar gingen we eindje wandelen. Er kwam veel gehijg bij kijken want het modderige pad ging af en toe stijl omhoog. Al die tijd werden we gevolgd door drie vrouwen van de Red Zhao-stam die spulletjes aan ons wilden verkopen. We kwamen maar niet van ze af hoe vaak we ook "nee" zeiden op hun aanbiedingen. De dames gingen zelfs mee toen we in een zeer eenvoudig huisje naar binnen gingen om daar te lunchen.
De lunch moest nog bereid worden en we werden uitgenodigd om mee te helpen. Het is verbazingwekkend hoe simpel de keukentjes zijn in dit soort huisjes en hoe lekker het eten is dat uit die keukentjes komt. Gehurkt op de grond werd het vlees gewassen en in stukjes gesneden evenals de groenten. Op een hout gestookt vuurtje werden in een wok eerst frietjes met knoflook gebakken. Daarna gingen de zelf gemaakte Vietnamese loempiaatjes in het vet. Net toen we al aardig vol begonnen te raken kwamen er nog twee vleesschotels op tafel en werd de sterke drank ingeschonken. Al met al waren we een paar uur met de voorbereidingen en het eten zelf bezig en zaten we bommetje vol.
Pas om een uur of drie liepen we weer terug naar ons busje en werden we naar Lao Cai gereden. Onderweg stopten we nog een paar keer voor wat fotostops, zodat het tegen vijven liep toen we door onze gids bij een restaurant werden gedropt in afwachting van onze treinreis naar Hanoi. De eigenaar van het restaurant had aan ons slechte klanten want niemand had nog honger na die uitgebreide lunch. Zelfs rond dinertijd hadden we nog geen zin in eten en bestelden daarom een paar sandwiches om mee te nemen in de trein.
Iets over half acht liepen we naar het station waar het een chaos was. Honderden mensen stonden in de stationshal te wachten totdat ze in de trein konden stappen, maar het perron bleef gesloten en er kwamen steeds meer mensen bij. Veel te laat konden we onze softsleepercoupé in die we weer deelden met hetzelfde stel als op de heenweg. Omdat de trein midden in de nacht in Hanoi zou aankomen, gingen we maar meteen slapen.