De laatste loodjes
Alweer de laatste dag van onze sabbatical in het buitenland. Gôh, wat is het snel gegaan, maar vanavond, even voor twaalven, vliegen we weer naar Nederland en zit onze reis er op. Omdat we zo laat vliegen, hebben we geregeld dat we onze kamer tot 18.00 uur kunnen aanhouden. Dat gaf ons de gelegenheid om nog wat te gaan doen en om ff te kunnen douchen.
Nadat we onze dikste kleren uit de tassen hadden gehaald, was daar ineens weer een heleboel plaats. Hadden we toch meer souveniertjes moeten kopen.
Na het ontbijt liepen we nog een eindje door ons wijkje maar het was met 34 graden Celsius gewoon te warm om nog veel te doen. We waren daarom tegen lunchtijd al weer terug en aten in het hotel waarna we onze kamer opzochten voor een dutje, wat internet en een welkome douche.
Tijd ook om de laatste maand in zuidoost Azië te reflecteren. Het was zonder twijfel het vermoeiendste deel van onze reis. Met zoveel reisbewegingen moesten we vaak vroeg uit ons bed. De hitte ging ons ook niet in de koude kleren zitten. Verder zijn er een aantal zaken die we beslist niet zullen missen zoals: tuktuk- en taxichauffeurs die je constant willen oplichten. De harde bedden in de hotels, het schijnbaar geheel ontbreken van verkeersregels waardoor je als voetganger vogelvrij bent, het constant overvraagd worden of op z'n minst meer moeten betalen dan de locals, het feit dat het eten in restaurants nooit tegelijk wordt geserveerd, de troep op straat en het voortdurend op een zeurderige toon aangesproken worden met "You buy somesing flom me, sil?", "taxi, tuktuk, motobike, sil?", "massage, sil?" enz. enz. Toch was de afgelopen maand fantastisch. Tegenover de zaken die we niet zullen missen, staan zaken die we zeer zeker wèl zullen missen. Zo waren daar de talloze oprecht vriendelijke en behulpzame mensen, de superkitscherige maar prachtige tempels, de kleuren en geuren op straat, het lekkere eten, de grote flessen koel bier, de prima hotels met ontbijt, de kleine winkeltjes waarin werklijk alles wordt verkocht, de gratis flesjes water op de kamers. Kortom, de leuke dingen overstijgen de mindere bij verre en dat is ook de reden waarom we zoveel van dit deel van de wereld houden en er steeds weer terug komen.
De terugvlucht was er eentje om snel te vergeten. Toen we door onze taxichauffeur om een uur of negen op het vliegveld werden gedropt, zagen we op de vertrekborden al meteen dat ons toestel een uur en een kwartier vertraging had. Dat werd al snel twee uur vertraging. Al die tijd hingen we maar wat rond op het vliegveld. We hadden al gruwelijk veel slaap toen we om half twee 's nachts eindelijk naar de gate konden. Eenmaal met 500 mensen in een kale en koude hal, werd er vrolijk omgeroepen dat er een technisch mankement was en dat er op z'n minst nog een uur extra vertraging bij kwam. Uiteindelijk vlogen we pas om kwart voor vier 's nachts! Slapen in een vliegtuig gaat nooit goed, maar nu zeker niet. We zaten bij de keuken en in het toestel zaten een paar zeer irritante kinderen die de hele tijd aan het heen en weer rennen waren. We sliepen dan ook hooguit een uurtje of vier.
Pas om kwart voor tien stonden we op een mistig en koud Schiphol. De treinreis verliep wel soepel en onderweg kwam de zon zelfs even kijken. Om half één draaiden we de huissleutel in het slot en kwam er een eind aan onze reis.
We hebben gruwelijk veel gezien en meegemaakt. Dat heb je kunnen lezen op dit blog. Erg veel geluk hebben we ook gehad. De arrangementen van Riksja waren prima, de geplande vluchten meestal ook. We zijn niet ziek geweest, afgezien van een verkoudheidje en hebben geen ongelukken begaan of meegemaakt. We zijn niks verloren en geen slachtoffer geworden van enige vorm van criminaliteit of het moeten de tuktukchauffeurs in Azië zijn geweest die ons afzetten.
We hebben nog enkele dagen om bij te komen voordat het dagelijkse leventje weer aanvangt. Wat blijft zijn de vele mooie herinneringen en de duizenden foto's. Daar zullen we de komende tijd nog heel druk mee bezig zijn. Als we een selectie hebben gemaakt, zullen we die weer plaatsen op onze Picasafotosite, maar voorlopig was dit het laatste blogje over onze sabbatical.
Nadat we onze dikste kleren uit de tassen hadden gehaald, was daar ineens weer een heleboel plaats. Hadden we toch meer souveniertjes moeten kopen.
Tijd ook om de laatste maand in zuidoost Azië te reflecteren. Het was zonder twijfel het vermoeiendste deel van onze reis. Met zoveel reisbewegingen moesten we vaak vroeg uit ons bed. De hitte ging ons ook niet in de koude kleren zitten. Verder zijn er een aantal zaken die we beslist niet zullen missen zoals: tuktuk- en taxichauffeurs die je constant willen oplichten. De harde bedden in de hotels, het schijnbaar geheel ontbreken van verkeersregels waardoor je als voetganger vogelvrij bent, het constant overvraagd worden of op z'n minst meer moeten betalen dan de locals, het feit dat het eten in restaurants nooit tegelijk wordt geserveerd, de troep op straat en het voortdurend op een zeurderige toon aangesproken worden met "You buy somesing flom me, sil?", "taxi, tuktuk, motobike, sil?", "massage, sil?" enz. enz. Toch was de afgelopen maand fantastisch. Tegenover de zaken die we niet zullen missen, staan zaken die we zeer zeker wèl zullen missen. Zo waren daar de talloze oprecht vriendelijke en behulpzame mensen, de superkitscherige maar prachtige tempels, de kleuren en geuren op straat, het lekkere eten, de grote flessen koel bier, de prima hotels met ontbijt, de kleine winkeltjes waarin werklijk alles wordt verkocht, de gratis flesjes water op de kamers. Kortom, de leuke dingen overstijgen de mindere bij verre en dat is ook de reden waarom we zoveel van dit deel van de wereld houden en er steeds weer terug komen.
Pas om kwart voor tien stonden we op een mistig en koud Schiphol. De treinreis verliep wel soepel en onderweg kwam de zon zelfs even kijken. Om half één draaiden we de huissleutel in het slot en kwam er een eind aan onze reis.
We hebben gruwelijk veel gezien en meegemaakt. Dat heb je kunnen lezen op dit blog. Erg veel geluk hebben we ook gehad. De arrangementen van Riksja waren prima, de geplande vluchten meestal ook. We zijn niet ziek geweest, afgezien van een verkoudheidje en hebben geen ongelukken begaan of meegemaakt. We zijn niks verloren en geen slachtoffer geworden van enige vorm van criminaliteit of het moeten de tuktukchauffeurs in Azië zijn geweest die ons afzetten.
We hebben nog enkele dagen om bij te komen voordat het dagelijkse leventje weer aanvangt. Wat blijft zijn de vele mooie herinneringen en de duizenden foto's. Daar zullen we de komende tijd nog heel druk mee bezig zijn. Als we een selectie hebben gemaakt, zullen we die weer plaatsen op onze Picasafotosite, maar voorlopig was dit het laatste blogje over onze sabbatical.
Reacties