St. Kitts & Nevis

Weer een lekker nachtje geslapen op het schip. We merken er hoegenaamd niks van dat we varen. Slechts af en toe gaan we zachtjes heen en weer, maar dat is dan ook alles. Deze dag waren we al voor zevenen wakker. Buiten was het al weer licht en we voeren aan land voorbij. Dat moest St. Kitts zijn, onze bestemming van vandaag. We waren weer rap uit bed en bekeken het uitzicht vanaf ons balkon. Toen we de hoofdstad Basseterre naderden, gingen we eerst ontbijten. Vandaag moesten we even gas geven want we gingen op excursie.

Zodra het schip lag aangemeerd en door de autoriteiten van St. Kitts & Nevis was vrijgegeven, gingen we van boord en meldden ons bij de persoon die het juiste bordje omhoog hield. We stonden er nog van te kijken hoeveel mensen een excursie hadden geboekt. Het was in ieder geval een drukte van belang op de pier. Wij werden met zo’n 25 anderen in een bus geladen en reden eerst door Basseterre naar het startpunt van de spoorweg die ons over het hele eiland zou brengen. Onderweg kregen we van de chauffeur veel info te verwerken.

De trein waarmee we de tocht gingen maken loopt op een smalspoor wat vroeger werd gebruikt bij de suikerrietteelt. De wagens waarmee het suikerriet werd vervoerd waren vervangen door dubbeldekswagons. Onder waren die dicht en boven helemaal open. Iedereen ging boven zitten. Wij natuurlijk ook. We kozen de achterbank van de laatste wagon uit waardoor we een onbelemmerd zicht naar achteren hadden. De wagons kwamen aardig vol te zitten maar wij hielden onze achterbank voor onszelf. Rond een uur of negen zette het kleine locomotiefje zich in beweging. Gids Carla begon meteen te vertellen. We reden eerst langs een steengroeve maar wat ons opviel was dat er zoveel rotzooi in het landschap lag. Waar je ook keek zag je bijvoorbeeld autowrakken liggen. Van autorecycling hebben ze kennelijk nog niet gehoord. St. Kitts was vroeger een belangrijke kolonie vanwege de suikerrietteelt. De Britten verdienden er grof mee. Sinds 2006 is de complete industrie echter stil gelegd. Er viel geen winst mee mee te behalen. En net als met auto’s, zijn de restanten van wat alles wat met de suikerrietteelt te maken had, aan hun lot overgelaten. Langs het spoor zagen we verroeste wagonnetjes en gebouwen van de boerderijen waren ook al tot ruïnes vervallen. De velden waar het suikerriet werd verbouwd waren deels gebruikt voor andere gewassen, maar nog veel meer velden lagen nog steeds braak met af en toe wat stengels suikerriet.

Toch was het landschap ook mooi. Met name de vulkanen in het midden van het eiland en de zwarte stranden met de felblauwe zee. Met een hoop financiële middelen kan St. Kitts best uitgroeien tot een leuke toeristische bestemming, maar dat was het nu nog niet. Af en toe reed het treintje voorbij aan een dorpje. Dan zagen we wat simpele huizen met vooral veel troep om de gebouwen, maar wat opviel was dat we zo weinig mensen zagen. Waar waren die allemaal? Wel zagen we af en toe wat mensen aan het spoorlijntje werken. Sinds de teloorgang van de suikerrietteelt is de spoorlijn een belangrijke werkverschaffer op het eiland. Grappig was ook dat alle spoorwegovergangen nog met de hand bediend werden, maar goed, je kan maar een baantje hebben.

Tijdens de rit verveelden we ons niet. Er was veel te zien en het commentaar van de gids voegde echt wel iets toe. Daarnaast werden we steeds voorzien van drankjes. Met name de virgin piña colada was lekker. Ook was er een koortje aan boord die af en toe wat Caribische liedjes zongen. De rit duurde twee uur en toen die was afgelopen stapten we weer in een busje en werden daarmee terug naar Basseterre gereden. Onderweg vertelde de chauffeur aanhoudend over gebouwen die we zagen.

Tegen twaalven waren we terug bij de pier. Tenminste nadat we door een speciaal aangelegd winkelgebied hadden moeten lopen om bij de boot te komen. Ook hier weer veel juwelen en horloges. Bij bijna elke winkel die we passeerden werden we wel aangesproken. Men hoopte hier veel aan de cruisebootpassagiers te kunnen verdienen, zoveel was duidelijk.

Aan boord lunchten we eerst voordat we het stadje zelf gingen bekijken. Daarvoor moesten we weer langs al die taxfree winkels. Daar keken we deze keer wel voor een armbandje voor Nicky. Niet zo’n dure maar een rubberen met de naam van het eiland erop. Nicky was die gaan verzamelen namelijk. Het was even zoeken maar nadat we zo’n ding op de kop hadden getikt, konden we het centrum in. Waren de gebouwen aan de pier nog netjes en goed onderhouden, in het centrum was dat een ander verhaal. Ook hier had je veel winkels, maar het was er rommelig, heel rommelig. Typisch Caribisch dachten we zo. Verkeer reed er niet hard maar kwam wel van alle kanten en ook op de trottoirs was het zigzaggen. Het was er kleurrijk zoals je dat in dit deel van de wereld verwacht en haast leek men hier ook niet te hebben. Her en der lagen mensen een dutje te doen. We slenterden op ons gemak door het centrum en maakten wat foto’s voordat we bij een barretje met gratis wifi wat gingen drinken. Zo konden we onze dorst lessen en op de iPhone het nieuws lezen. In Nederland was het koningsdag wat dan ook het nieuws overheerste.

Terug aan boord lesten we verder onze dorst. Je blijft drinken bij temperaturen als deze hier. Vandaag was het 31 graden Celsius. Nadat we onze foto’s op de laptop hadden gezet en een excursie voor morgen hadden geboekt, gingen we dineren. We mogen echt hopen dat we niet teveel dichtgroeien. Er was weer teveel keus maar de sushi en de kaasjes gingen er in als koek. 

Om wat beweging te krijgen deden we rondje op de minigolfbaan die er op het schip is. Op dek 12, op volle zee, waren we even zoet met de tien holes. ’s Avonds liepen we nog tien rondjes op de looptrack zodat we toch nog 4 kilometer hadden gelopen. Zo hadden we tenminste het gevoel dat we iets deden om al die calorieën te verbranden. Terwijl het schip onderweg was naar onze volgende bestemming, Dominica, gingen wij op tijd slapen. Zeelucht maakt je moe, merken we.