Op weg naar Florida

Iedereen die ons kent weet dat we om de vijf jaar wat langer dan normaal op vakantie gaan. En omdat we voor het laatst in 2010 langer weg zijn geweest, was het dit jaar weer tijd. Deze keer  gaan we slechts twee maanden weg, hoewel we nog niet uitsluiten dat we later in het jaar nog een keer op reis gaan. Dat hangt er van af of Nicky een baan weet te vinden. Laten we hopen dat dat lukt en we niet weg kunnen. Dat zijn echter zorgen voor later. Vandaag waren we in feeststemming want we mogen weer. We beginnen met 18 dagen Florida. Lekker met een huurauto de hele staat doorkruisen en iedere dag een leuk hotel om te overnachten. 

Vliegen naar de Verenigde Staten betekent dat je drie uur van tevoren op de luchthaven aanwezig moet zijn en omdat we morgen om kwart voor elf vliegen, betekent dat al om kwart voor acht inchecken. We hebben niet zo’n vertrouwen in het openbaar vervoer in Nederland en daarom hadden we besloten om een dag eerder naar Schiphol te reizen en daar een hotelletje te boeken. Dat werd het oude vertrouwde Citizen M. Om half drie vertrokken we vanuit huis naar het NS station om daar de trein naar Schiphol te pakken. Het was druk in de trein op deze tweede paasdag maar we vonden toch een plekje. De reis verliep voorspoedig en om kwart voor vijf waren we op de plaats van bestemming en gingen eerst naar Starbucks voor een lekkere cappuccino. Nadat we in ons hotel waren ingecheckt liepen we terug naar het luchthavengebouw en keken geruime tijd vanaf het panoramaterras naar de toestellen op het platform. De zon was eindelijk gaan schijnen en het was heerlijk om buiten te zijn.

Bij de Albert Heijn kochten we heerlijke sushi voor het diner. Die aten we in onze kamer op. Daar keken we ’s avonds nog naar een film voordat we gingen slapen.

Het was goed slapen in het brede bed en toen de wekker om kwart voor zeven ging, was dat eigenlijk een beetje te vroeg. Toch moesten we er uit omdat we een uurtje later al moesten inchecken. Dat moest, zoals dat tegenwoordig gaat, electronisch via een zuil. Die zuil had er deze morgen echter niet zo’n zin in. Eén keer liep die vast en de tweede keer kwam alleen Ron z’n boardingpass er uit rollen. Nicky kreeg de hare bij het afgeven van de bagage waarna we meteen door de paspoortcontrole gingen zodat we konden gaan ontbijten. Twee broodjes en twee cappuccino kostten ruim 16 euro. Afzetters daar op Schiphol!

Omdat we naar de Verenigde Staten vlogen moesten we ons bij de gate onderwerpen aan de strenge veiligheidscontroles die gelden voor vluchten naar dat land. Het gebeurde allemaal wel heel gemoedelijk en vriendelijk. Voor de acht uur durende vlucht naar Philadelphia, die drie kwartier te laat vertrok, kwamen we in een toestel te zitten zonder personal entertainment systeem. Dat zou dus een lange zit worden. Gelukkig viel het allemaal mee. Omdat de lucht helder was, konden we lange tijd naar buiten kijken en zagen zo het centrum van Londen nog onder ons doorschuiven. Ook hadden we alle twee een blaadje meegenomen zodat we konden lezen en natuurlijk werd er ook geslapen. Ron maakte tijdens de vlucht een leuke timelapse opname die je hier ook kunt bekijken.

Om half twee Amerikaanse tijd, da’s zes uur vroeger, landden we in Philadelphia. We hadden lange rijden bij de douane verwacht maar die ontbraken deze keer en een vriendelijke dame zette vlot de benodigde stempel in ons paspoort. De bagage liet langer op zich wachten. Toen die uiteindelijk op de band verscheen konden we op naar de aansluitende vlucht, die naar Orlando, onze eindbestemming. De veiligheidsmaatregelen voor deze vlucht waren weer bijzonder streng en het duurde dan ook een tijdje voordat we daar doorheen waren. De vlucht vertrok keurig op tijd en bracht ons in twee uur tijd op onze plaats van bestemming.

Nadat we de koffers hadden gingen we onze huurauto ophalen. Die hadden we echter niet zomaar want het was erg druk bij de firma Alamo. Het werd weer wachten tot we aan de beurt waren. Toen het eenmaal zo ver was begon de verhuurder aan het gebruikelijke praatje waardoor de autohuur dubbel zoveel zou gaan kosten als begroot. Wij hoefden echter geen grotere auto of GPS. Wel namen we een all risk verzekering. Die zou ons eerst 229 dollar kosten maar toen we die weigerden, nam de man plotseling genoegen met een bedrag van $88. Zogenaamd omdat we ook een reisverzekering hadden. Nadat het papierwerk geregeld was konden we de auto aan de overkant van de straat op gaan halen. Daar kregen we een mooie, knalrode en bijna nieuwe Ford Focus mee.

Toen we naar het hotel reden was het al donker. Gelukkig hadden we onze TomTom meegenomen en reden we rechtstreeks naar het Clarion hotel in Orlando. Inchecken betekende weer in een rij staan. Onze kamer was groot en voorzien van alle gemakken. Hier zouden we het wel drie nachten uithouden. Toen we onze tassen op de kamer hadden gezet, liepen we naar een soort van reisbureau in het hotel. Daar moesten we weer wachten voordat we bij de vriendelijke man kaartjes voor Seaworld voor morgen kochten. Die krengen kostten maar liefst $95 per stuk. Het hotel was ook voorzien van een klein winkeltje en voorzien van wat eten en drinken liepen we weer naar onze kamer. Daar bekeken we nog even de foto’s voordat we op tijd gingen slapen. We waren immers nog niet gewend aan het tijdsverschil van zes uur.