Toronto - Halifax

Labourday. In heel Canada een feestdag die het einde van de zomer inluidt en het begin van het schooljaar betekent. Voor ons begon deel III van onze Canadareis chaotisch. Het geduld van Ron, voor zover aanwezig, zou danig op de proef worden gesteld deze morgen. We waren op tijd opgestaan en wilden bij Tim Hortons gaan ontbijten. Die was echter pas om negen uur open zodat we uitweken naar de overbuurman; Starbucks voor een koffie met een kaneelbroodje. Ook lekker. Toen we in het hotel onze tassen hadden gepakt, moesten we nog met de lift naar beneden. Nadat we een paar minuten bij de lift hadden gewacht, verscheen de eerste pas. Die was echter bomvol. Ook nummers twee en drie waren afgeladen vol. Toen we na vijf minuten eindelijk een plekje vonden in een lift, ging die eerst van de vijfde naar de 23^e verdieping. Nu nog naar beneden. De lift stopte echter op bijna elke etage omdat meer mensen naar beneden wilden. Pas na acht minuten stonden we in de lobby. Vier liften voor een hotel met 23 etages en honderden kamers is gewoon veel te weinig. Het uitchecken ging gelukkig wat sneller.

Met onze tassen gingen we daarna naar een hotel op een halve kilometer afstand waar we in een airport shuttle stapten nadat we CAD 15,50 per persoon hadden betaald. Nu volgde weer een oefening in geduld hebben. De bus reed zowat elk hotel in Toronto langs om klanten op te pikken. Bij één hotel bleef de chauffeur bovendien 10 minuten staan kletsen met een collega. Toen we na een uur en een kwartier dan eindelijk op het vliegveld aankwamen, werden eerst de terminals twee en drie aangedaan. Je raad het al; wij moesten in terminal één zijn. Als eerste in de bus, als laatste eruit.

De grootste beproeving deze morgen was het inchecken bij Air Canada voor onze vlucht naar Halifax. Eerst moesten we onze instapkaarten uit een elektronische zuil halen wat al niet vlekkeloos verliep omdat het masjien om een referentiecode vroeg die als PKN-code op onze tickets stonden. Toen dat probleem was opgelost, moesten we onze tassen nog afgeven. Daar begon de ellende pas goed. Er waren twee balies bezet voor meer dan honderd wachtenden. Het duurde dan ook drie kwartier voordat we waren ingecheckt. Het bleek dat alle baliemedewerkers waren gaan lunchen, zich niks aantrekkend van al die mensen die stonden te wachten. De man die ons uiteindelijk hielp bood nog wel z’n excuses aan, maar het kwaad was al geschiedt. Hopelijk was dit geen voorproefje voor deel III.

We aten een salade als lunch en wachtten daarna bij de gate op onze vlucht. We hadden kennelijk wat omroepberichten gemist want op een gegeven moment werden onze namen omgeroepen met daarbij het verzoek meteen in te stappen. Wij hadden echter alle twee geen berichten gehoord die vroegen om in te stappen. We kwamen dan ook als laatste in het vliegtuig binnen stappen. We hadden de plaatsen op de achterste rij bij het toilet. Gelukkig duurde de vlucht nog geen twee uur. Wel vertrok het vliegtuig een half uur te laat zodat we toch nog twee en een half uur in het toestel zaten. Tijdens de vlucht is iedereen in het toestel wel naar het toilet geweest, zodat het beslist geen rustige vlucht was en zeker geen lekker ruikende vlucht.

Rond half vijf landden we op het vliegveld bij Halifax. Omdat het maar een klein vliegtuig was geweest waarmee we kwamen, lagen er maar weinig koffers op de band zodat we onze tassen snel hadden. Bij de verhuurbalie van Alamo handelden we daarna de papieren voor de huur van onze auto voor de komende 19 dagen af. Dat was in een vloek en een zucht gebeurd en we konden ons melden op de parkeerplaats waar we de sleutel kregen van een donkergrijze Pontiac Trans Am, een mooie en ruime auto.

Via de snelweg reden we naar Halifax. Hier werd duidelijk weer rustiger gereden dan in Quebec of in Ontario en het leverde dan ook geen problemen op. In het centrum van Halifax liepen we binnen bij een bezoekerscentrum voor een advies voor onderdak. Richting Bedford waren diverse motels werd gezegd, dus we reden die kant op. Bij de Bluenose Inn & Suites vonden we een prima kamer voor CAD 74,-.

Nu we onderdak hadden moesten we nog wat eten. We hadden een magnetron oven op de kamer en dat bood mogelijkheden. We vonden zo laat nog een winkeltje dat open was op deze feestdag en kochten er twee kleine magnetronmaaltijden en wat chips en drinken. Verder deden we deze avond ons huiswerk. We wilden namelijk weten wat er allemaal in Halifax te zien en doen was.