Dwars door Engeland en Wales

Jammer dat we zo vroeg moesten op staan want het bedje op de boot lag heerlijk. Al om half zes klonk er muziek door de luidspreker en werden alle passagiers gewekt door een iets te vrolijke jongedame. De boot lag toen al voor anker in Harwich. Ontbijt stelde deze morgen niet veel voor. Bij een koffiebarretje op de boot kochten we een droog smakeloos broodje en een beker cappuccino. Tijd voor een volledig ontbijt hadden we niet omdat we al om half zeven moesten ontschepen. Dat ging allemaal redelijk vlotjes en ook de paspoortcontrole was zo achter de rug. Buiten scheen de zon. Daarna was het tijd voor de grote proef; het linksrijden. Nu had Ron daar al wel de nodige ervaring in, maar het is altijd even spannend in het begin. Al snel zaten we op een soort van snelweg waar we 70 mijl oftewel 115 kilometer per uur mochten rijden. Opvallend is dat, hoewel de Engelsen het metrieke stelsel hebben omarmd, alle afstanden en snelheden in mijlen staan aangegeven.

Voor deze dag stond de rit naar Llandudno in noord Wales op het programma. Zonder omwegen zou dat een rit van ongeveer 500 kilometer zijn. Wij hadden echter besloten een tussenstop te maken in Stratford upon Avon, de geboorte-, woon- en sterfplaats van William Shakespeare, de wereldberoemde dichter. Hoewel we een keer verkeerd reden, verliep de reis naar Stratford prima. Om kwart voor elf reden we het zeer toeristische stadje binnen en vonden een betaalde parkeerplaats aan de rand van het centrum. Voor vijf pond mocht de auto daar de komende 5 uur blijven staan. Bij het informatiecentrum haalden we een plattegrondje op en gingen daarna op onderzoek uit. Helaas was de zon weg en was de hemel betrokken en af en toe voelden we zelfs een spatje regen. Gelukkig niet teveel. Het bleef bij druppelen.

Behalve leuke, hele smalle scheepjes in het haventje bij het riviertje de Avon, zagen we vooral veel oude vakwerkhuisjes in de traditionele kleuren zwart-wit. Veel van die prachtige huisjes dateerden uit de 15e en 16e eeuw. Bij sommige huizen groeide de blauweregenplant uitbundig wat het extra mooi maakte. We hadden onze camera’s constant bij de hand om foto’s te maken. Via het indrukwekkende Shakespearetheater liepen we naar de Trinitykerk. In deze eeuwenoude kerk werd Shakespeare gedoopt en ligt hij begraven naast zijn vrouw. De toegang tot de prachtige kerk was gratis maar om het graf van de dichter te mogen bekijken, moesten we 2 pond betalen. Dat deden we met liefde. We hadden geluk. We waren bijna alleen in de kerk. Normaal gesproken is het afgeladen vol in het plaatsje en dus ook in deze kerk. Na London is Stratford upon Avon de meest druk bezochte plaats in Groot Brittanië. Vandaag was het er redelijk rustig en hoewel er wel andere toeristen waren, waanden we er ons beslist niet in een touristtrap.

Via allerlei middeleeuwse huisjes en gebouwen, het ene nog schever en daardoor mooier dan het andere kwamen we aan in Henley Street. Hier staat nog steeds het geboortehuis van Shakespeare. We hadden er veel mensen verwacht, maar ook hier viel dat mee. We kregen het huis zelfs op de foto zonder andere mensen voor onze lens. In het centrum van Stratford stikte het verder van de leuke winkeltjes en restaurantjes. Nadat Ron nog een aanwinst voor z’n blikkenpolitieverzameling had gevonden, gingen we lunchen in een tearoom die helemaal was ingericht in jaren 40 stijl. Zelfs het personeel liep in kleding uit die tijd. We aten er een lekkere sandwich en drinken nog wat voordat we besloten verder te rijden naar Llandudno, onze eindbestemming voor vandaag.

We zaten nog maar net in de auto toen het begon te regenen. Geholpen door het navigatiesysteem in de auto reden we al snel weer op een snelweg in de richting van Birmingham. Tot die stad ging het nog goed evenals op het stuk tolweg rondom die grote stad, maar daarna begon de ellende. Op de M6 richting Manchester en Liverpool kwamen we hopeloos vast te zitten in het drukke verkeer. Zonder dat er een aanwijsbare reden voor was, stonden we stil en reden slechts zeer langzaam. Er waren geen op- of afritten, geen wegwerkzaamheden of ongevallen, maar het verkeer zat muurvast. En dat over een afstand van enkele tientallen kilometers. Het ergste was dat we niet van de snelweg af konden omdat er geen afritten waren. Pas na zo’n 30 kilometer konden we er af en besloten we binnendoor naar Wales te gaan rijden.

Dat ging aanvankelijk prima maar ook op deze binnenwegen was het erg druk en stonden we regelmatig stil of reden we langzaam. Pas voorbij de stad Chester konden we weer een beetje door rijden.

Om zes uur reden we Llandudno binnen en stonden weldra voor het hotel. We waren anderhalf uur later dan gepland door al die verkeersellende. Al die tijd had het trouwens hard geregend en dat deed het nog steeds toen we het Dunoon hotel binnen liepen. Het Dunoon is ene typisch oud Brits hotel met vriendelijke mensen en bloemetjesinrichting. De kamer was oké hoewel internet er ontbrak.

Voordat we gingen dineren, besloten we nog even naar het strand en de pier te lopen. De anders zo drukke badplaats lag er nu maar verlaten en een beetje triest bij in al die regen. We liepen de pier een keer op en neer maar moesten op een gegeven moment toch dekking zoeken toen het nog harder begon te regenen.

’s Avonds genoten we van een 4-gangen dineren het hotel. Niet dat we daar de hele avond over deden want de gangen volgden elkaar in een sneltreinvaart op. Het eten was echter wel lekker.

Morgen gaat de wekker al weer om zes uur omdat we vroeg naar Holyhead moeten voor de ferry naar Ierland. Op tijd naar bed dus.