De Zuidwestkust van Ierland

We waren op tijd uit bed want vandaag zijn we begonnen aan de Wild Atlantic Way. Deze kustweg loopt van Kinsale in het zuiden naar Londonderry in het noorden en is maar liefst 2500 kilometer lang. Onderweg voert de weg je langs alle ruige kusten waar Ierland zo beroemd om is. Voordat we op pad gingen stopten we een flink ontbijt naar binnen zodat we er eventjes tegen konden. We gingen niet de hele kustroute rijden. Dat ging simpelweg niet vanwege de beperkte tijd die we hier hebben. We hadden een paar bezienswaardigheden uitgekozen die we wilden zien en anderen lieten we letterlijk links liggen. We hadden geluk vandaag want er was wel wat bewolking maar de zon was er ook.

Eerste stop op onze route deze dag was in het plaatsje Timoleague, niet zo ver van Kinsale vandaan. Pal aan een mooie baai ligt daar een oude, vervallen abdij. Die gingen wij bekijken. 

Toen we de abdij bekeken, zagen we overal graven. Niet alleen om de abdij heen, maar ook binnenin. Waar vroeger monniken leefden, lagen nu mensen begraven. De oude abdij was een begraafplaats geworden. Zelfs recentelijk zijn er mensen begraven. Als enigen doolden we een tijdje door al die graven voordat we verder reden.

Tweede stop was bij een steencirkel uit de bronstijd. Net zo eentje als Stonehenge maar dan een stukje kleiner. De cirkel was wel helemaal compleet. Voor de Dunberg Circle moesten we enkele tientallen kilometers rijden maar dat was geen straf. De weg was smal maar kronkelde heerlijk door het prachtige landschap waar we geregeld de Atlantische oceaan zagen. Af en toe reden we door een dorpje waar steevast de helft van alle gebouwen een pub was. Op het laatste stuk weg naar de Dunberg Circle was de weg zo smal dat het maar goed was dat we geen tegenliggers hadden. We hadden elkaar simpelweg niet kunnen passeren. Ook bij de steencirkel waren we de enigen. De cirkel is zo gebouwd dat op 21 december de zon op één steen schijnt die een soort van altaar is. Eerdere bezoekers hadden op die steen allerlei offergaven gelegd zoals bloemen, maar er lagen ook schelpen of muntstukjes. De oude Kelten wisten wel waar ze hun cirkels moesten bouwen want de omgeving was prachtig. We konden kilometers ver weg kijken over een groen glooiend landschap met af en toe huisjes en veel koeien.

Voor onze derde stop moesten we weer een eind rijden. Helemaal geïsoleerd op een landtong ligt in het zuidwesten van Ierland het plaatsje Baltimore. Hier bekeken we een groot wit baken dat hoog boven de woeste golven op een steile heuvel staat. Om er te komen moesten we het dorp door en een heel eind doorrijden op een weg die net één auto kon hebben en, nadat we de auto hadden geparkeerd, een heel eind een heuvel op klauteren. Het uitzicht was echter alle moeite waard. Het monument was niet zo heel bijzonder en het waaide er gruwelijk hard, maar het was er prachtig. Vooral de golven die hier hard op de kust bonkten. Zou je hier ooit te water raken dan zou er er nooit meer levend uit komen. Je zou te pletter werden geslagen op de scherpe rotsen en gebeurde dat onverhoopt niet, dan zou je verdrinken. De rotsen waren zo hoog en steil dat je niet uit het water zou kunnen klimmen. Nergens. Weer terug in het dorpje dronken we buiten in de zon op een terrasje een cappuccino voordat we verder reden.

Onze volgende stop vergde de meeste kilometers. We wilden persé naar het meest zuidwestelijke punt van Ierland, Mizen Head. Mizen Head ligt gruwelijk afgelegen en er is maar één smalle weg van zo’n 30 kilometer die er naartoe voert. Het was echter heerlijk autorijden op die smalle bochtige weggetjes. Het uitzicht was onveranderlijk prachtig met de oceaan aan één kant en groene weiden aan de andere. De maximum snelheid op die weggetjes was steeds 80 kilometer per uur, een snelheid die je eenvoudigweg niet kon halen. Te hard rijden is hier dus onmogelijk. Wij reden sowieso niet te hard want we wilden genieten van het landschap. Toen we Mizen Head hadden bereikt aten we eerst een broodje dat we in de kofferbak smeerden voordat we verder liepen naar de rotspunt. Om op het pad, dat naar het uiterste punt loopt, te mogen komen moesten we ieder 6 euro betalen. Dat bleek “money well spent”. 

Het bijzondere aan Mizen Head is dat op de klif, tientallen meters boven de woeste golven, een meetstation is gebouwd op een soort van eilandje. Dat eilandje is met het vasteland verbonden via een brug die hoog boven het water is gebouwd. Vanuit het pad dat naar het meetstation loopt, konden we naar diverse platformen waar vandaan je mooi uitzicht had op de brug, het meetstation of de woeste golven die hier echt giga hoog waren. Onze camera’s maakten overuren, zo mooi was het hier. De zon scheen nog steeds maar het waaide hard, iets dat het hier altijd wel doet.

We bleven een paar uur bij Mizen Head voordat we verder reden. We hadden ’s middags nog wat dingen op ons lijstje staan, maar Mizen Head was zo mooi geweest dat we hier zo lang waren gebleven dat er geen tijd meer was voor die dingen. Geen Ring van Beara bijvoorbeeld. 

We reden nog wel naar het stadje Bantry. Daar had je Bantry House wat iets aparts moest zijn. Het is een groot landhuis met een heel speciale inrichting en mooie tuinen. Het lag op onze rijroute en omdat we er niet voor om hoefden te rijden, besloten we het met een bezoekje te vereren. Toen we er aankwamen bleek het echter dicht zoals kennelijk elke maandag. We konden er wel door de mooie tuinen lopen en wat foto’s maken van het grote gebouw, maar helaas dus niet naar binnen.

We besloten maar naar Kenmare te rijden, onze eindbestemming voor vandaag. Om daar te komen moesten we het schiereiland Beara doorkruisen via een prachtige pas. Het was een prachtige route en we genoten volop.

Tegen vijven kwamen we aan in Kenmare en checkten in in ons hotel voor de komende twee nachten. Voor het diner liepen we naar het dorp waar we een gezellige en drukke pub vonden. Die was op deze maandag avond helemaal vol. We aten er heerlijk. Helaas begon de live muziek pas toen wij klaar waren met eten. Morgen gaan we dus iets later eten. Morgen gaan we ook de beroemde Ring of Kerry rijden. Die moet heel erg mooi zijn, maar vandaag hebben we zeker geen klagen gehad over hetgeen we hebben gezien.