De Causeway Coastal Route

Voor vandaag stond de rit van Londonderry naar Belfast op het programma. Via de kortste weg is dat 160 kilometer en dan ben je daar in twee uurtjes. Wij reden via de Causeway Coastal Route, één van de mooiste kustroutes in de wereld volgens National Geographic, en zouden er de hele dag over doen. De Noord Ieren zijn kennelijk ook trots op deze route want hij stond al vlug buiten Londonderry aangegeven en bij elke kruising kwamen we het bruine bordje tegen zodat we hem moeiteloos konden vinden en vervolgens volgen.

We hadden voor onszelf een aantal dingen genoteerd die we wilden gaan zien, maar stopten bij elk ding wat we de moeite waard vonden. Zo stonden we al snel stil bij een groot veld met knalgele bloemen. Kleurrijk dus leuk voor een fotootje.

Onze eerste echte stop was bij de Mussenden Temple en het Downhill House. Hoog op een klip boven de oceaan staan vlakbij Castlerock de ruïnes van de woning van een 18e eeuwse bisschop. Die had het kennelijk goed geregeld voor zichzelf. Als zuinige Nederlanders gingen wij niet naar binnen want men vroeg 4 pond om over het terrein te mogen lopen en dat vonden wij veel te veel voor een paar stenen.

Mooier en gratis waren de witte klippen bij Magheracross. Net als bij Dover in Engeland zijn de rotsen hier wit en omdat de kalksteen zo zacht is, hebben de wind en de zee er allemaal grillige vormen doen ontstaan. Vanaf een parkeerterrein hoog boven op de klippen keken we naar al dat moois en naar de golven die hier hard tekeer gingen.

Niet veel verder stonden we al weer stil en bezochten Dunluce Castle. De ruïnes van dit middeleeuwse kasteel staan op het randje van de klippen wat hele mooie plaatjes opleverde. Ook hier werd weer een forse entreeprijs gevraagd. Het leuke hier was echter dat je van buiten af een veel mooier zicht op de ruïne had, dan van binnenuit. Van binnen uit zag je niet dat je op het randje van de klippen stond, van buiten af wel. Via een trap konden we naar beneden naar het water lopen en van daar uit zagen we de ruïnes van onder af.

Dat was helemaal prachtig.
Na deze bezichtiging zaten we buiten op een terrasje aan de kop cappuccino. Echt warm was het dan wel niet, maar we konden tenminste buiten zitten.

De allergrootste attractie aan de Causeway Coastal Route is ontegenzeggelijk The Giant’s Causeway. Meer dan 40.000 zeshoekige basaltblokken rijzen hier kaarsrecht op uit het water. De Noord Ieren hadden er een heel circus van gemaakt. Toen we aan kwamen rijden werden we direct naar een grote parkeerplaats gedirigeerd en vervolgens verwezen naar een groot en modern bezoekerscentrum waar we per persoon 9 pond mochten afrekenen. Later leerden we dat een bezoek aan de basaltkolommen gratis is, maar dat je betaald voor het bezoekerscentrum. Het leek erop dat alle toeristen in Noord Ierland tegelijk hier waren. Met bussen tegelijk werden ze gedropt en het was er dan ook druk. Gelukkig is het terrein van de Giant’s Causeway erg groot zodat het zich een beetje verspreidde, maar rustig mijmeren op een basaltblok was er toch niet bij.

De basaltzuilen zijn ontstaan door een vulkaanuitbarsting maar veel leuker is natuurlijk de legende van de reus Finn McCool die een weg door de zee naar Schotland maakte om daar te vechten met een tegenstander. Wij liepen en zaten geruime tijd op het aparte natuurverschijnsel om daarna nog een korte trail te lopen. Die liep een helling op en gaf nog wat leuke uitzichten op het fenomeen en ook langs een rots die verdacht veel leek op een grote schoen. De legende vertelt dat dit de schoen was van de reus die hij achterliet tijdens zijn vlucht.

Onze lunch bestond deze dag uit een broodje zat we zelf smeerden voor het grote bezoekerscentrum. ’s Middags maakten we nog drie korte stops. Eentje was bij het Dunseverick Castle. Dit is een ruïne waarvan alleen twee muren nog overeind staan. Daar waren we dus zo klaar. De tweede stop was in een piepklein dorpje Ballintoy waar een bochtige weg ons leidde naar een klein haventje dat wel wat deed denken aan een Grieks haventje. Alleen hadden wij het Griekse weer er niet bij. Hier sloegen de golven woest op de kust en was de bewolking zwaar.

De derde stop was bij een touwbrug die men heeft gespannen tussen het vasteland en een klein eilandje voor de kust. Vanwege Ron z’n hoogtevrees gingen we maar niet over die touwbrug die gevaarlijk wiebelde als er mensen op liepen.

Om niet te laat in Belfast aan te komen verlieten we na de touwbrug de Causeway Coastal Route en reden de kortste weg naar de Noordierse hoofdstad. Die rit verliep snel totdat we in Belfast zelf aan kwamen. We moesten dwars door het centrum van de stad van ons navigatiesysteem en dat gaf de nodige opstoppingen. Uiteindelijk konden we onze auto tegen vijven in de parkeergarage van het hotel parkeren. Bij het inchecken deed zich een probleem voor. Men had onze reservering voor twee nachten niet ontvangen en het hotel was volgeboekt. De manager vond een voorlopige oplossing door ons in een appartement, die ook van het hotel zijn, onder te brengen. Die lagen een paar honderd meter verderop. Het appartement was groot maar erg ongezellig en koud. Gelukkig hoefden we hier maar één nacht te blijven want morgen zouden we een kamer in het hotel krijgen zoals geboekt. Voor het diner vonden we een heel leuk restaurantje waar we ook heerlijk gegeten hebben. Niet goedkoop maar voor een keer kan dat best. De rest van de avond waren we druk met onze foto’s. Morgen gaan we Belfast bekijken.