Het is lastig slapen als je allebei te lang in de zon hebt gezeten en je schouders hebt verbrand. Allebei werden we steeds weer wakker als we ons omdraaiden in bed vanwege de brandende pijn. We waren dan ook op tijd wakker. Vandaag ging de rit naar de Westkust van het zuidereiland met Hokitika als eindbestemming. De route voerde ons over de Lewis Pass. De weg was weer erg bochtig maar het landschap maakte ales goed. De begroeiing op de hellingen was overdadig en opvallend was dat er ook veel palmbomen groeiden. We besloten om niet de korste weg naar Hokitika te nemen vanwege een zeeleeuwenkolonie bij Cape Foulwind en de Pancake Rocks bij Punakaiki die we anders zouden missen. De omweg was wel zo'n 130 kilometer lang en liep via het plaatsje Westport.
Tegen half een stopten we op de parkeerplaats bi Cape Foulwind voor de zeeleeuwen. Toen we uitstapten zagen we meteen een vogel rond lopen die wel wat weg had van een kiwi, maar in het echt een weka was ofwel een Maori-hen. Deze beesten kunnen ook niet vliegen maar zijn wel hardlopers en ze kunnen ook hee goed zwemmen. Ze waren totaal niet bang van ons en kwamen nieuwsgierig op ons af, zeker toen we onze lunch zaten op te eten.
De zeeleeuwen worden hier kekeno's genoemd ofwel de New Zealand Fur Seal. Jammer was dat we niet dichtbij konden komen. Nu konden we slechts vanaf een afstand de beesten gadeslaan bij hun bezigheden; slapen en wat rond zwemmen in het wilde water. Leuk daar op die kaap was een grote richtingwijzer met allerlei wereldsteden erop met daarachter de afstanden.
's Middags kwamen we aan de typische Pancake Rocks. De rotsen die in een woeste zee staan, lijken inderdaad wel wat op een grote stapel pannenkoeken. Ron was er in 1995 ook al geweest en toen waren er helemaal geen voorzieningen. Dat was nu wel anders. Diverse parkeerterreinen, een infocentrum en de onvermijdelijke souvenirswinkeltjes waren langs de weg gebouwd. Ook bij de rotsen waren nu wandelpaden aangelegd.
Iets over vieren kwamen we in Hokitika aan bij onze accommodatie. We kregen een klein maar prima chaletje toegewezen. Via het strand liepen we naar het centrum van het plaatsje. Daar was helemaal niks te doen. De meeste winkels waren dicht en er liepen zowat geen mensen op straat. We benoemen Hokitika dan ook officieel tot saaiste stadje van Nieuw Zeeland.
Gelukkig was er nog wel een supermarkt open zodat we inkopen konden doen voor het diner. Dat maakten we klaar in de gezamenlijke keuken van het complex waar we sliepen. Voor minder dan NZ$ 10 aten we prima. Morgen gaan we de Fox gletsjer op. Hopelijk is het dan net zo'n lekker weer als vandaag.
Reacties