Vandaag een hele dag te besteden in het Abel Tasman National Park. We hadden een excursie geboekt. Eentje waarmee we eerst met een boot zouden gaan varen en daarna zouden gaan lopen. Jammer genoeg was het zwaar bewolkt maar wel droog. Met de auto reden we 's morgens vroeg naar het plaatsje Kaiteriteri om daar aan boord te gaan van een grote boot. We namen plaats boven op het dek, maar toen de boot het ruime sop koos, was het toch wel een beetje fris. Toch bleven we aan dek zitten om het simpele feit dat we zo meer zagen. Zo voeren we voorbij aan een rots die ze Split Apple Rock noemen en inderdaad wel wat weg had van een appel die in tweeën lag. Ook zagen we zeeleeuwen en mooie strandjes. Iets meer dan twee uur voeren we naar het noorden en waren al verschillende mensen van boord gegaan om te gaan wandelen.
Wij stapten bij Medlands Beach van boord voor een wandeltocht van zo'n tien kilometer. Anders dan gedacht liep het pad niet langs het water maar door dichte bossen. Slechts af en toe hadden we zicht op het heldere water. Het pad liep af en toe steil omhoog en omdat de zon inmiddels volop was gaan schijnen, was de wandeling best zwaar. Wat niet mee hielp was de grote hoeveelheid mensen die dit traject liepen en het grotendeels ontbreken van bankjes of zelfs maar plekken waar je even kon gaan zitten. Desondanks schoten we goed op en al na twee uur kwamen we aan in Torrent Bay. Hier konden we kiezen tussen het normale pad naar het strand van Anchorage wat ongeveer anderhalf uur in beslag zou nemen of een stuk afsnijden door, bij eb, door het water te waden naar dat strand. Daarmee konden we een vol uur winnen.
Nadat we hadden gekeken tot hoever andere wandelaars met hun lijf het water ingingen, waagden wij ook de tocht. Het water kwam maximaal tot iets boven onze knieën, dus dat veel mee. Veel vroeger dan verwacht waren we klaar met onze wandeling.
Dat betekende een hele tijd wachten op het strand tot de boot ons weer op zou komen pikken. Gelukkig konden we op een eerdere boot stappen en stonden we rond een uur of vier weer op het strand van Kaiteriteri. Daar zaten we eerst een tijd op een terrasje met zicht op het strand.
Nadat we wat inkopen hadden gedaan reden we via een bergweg weer terug naar Marahau, naar onze lodge. Komisch was dat de maximum snelheid op deze weg maar liefst 100 kilometer per uur was, een snelheid die je op deze bochtige weg onmogelijk kon halen.
's Avonds dineerden we op onze eigen terrasje en keken we een film van Austin Powers op televisie. Morgen een lange rit naar Kaikoura, dus op tijd naar bed.
Reacties