Ron & Nicky op reis

“Zodra we op kruissnelheid en –hoogte zitten, wordt een diner geserveerd”, had de stewardess nog gezegd. Toch duurde het nog bijna twee uur voordat we iets te eten kregen. Niet dat we honger hadden, maar na het eten konden we proberen wat te gaan slapen. Zodra de dienblaadjes weer waren opgehaald, gingen de rugleuningen naar achteren en deden we ons best om wat te slapen. Zoals altijd in een vliegtuig, lukte dat maar gedeeltelijk. We sliepen wel steeds eventjes, maar de ongemakkelijke houding waarin we dat deden, maakte dat we steeds weer wakker werden. Het zou sowieso een korte nacht worden want we hadden met een tijdverschil van zes uur te maken. Toen we na een slaap van ongeveer drie uur wakker werden was het al 10 uur Nederlandse tijd en vlogen we al zowat boven Ierland. De andere passagiers hadden inmiddels een ontbijt gekregen. Ons had men overgeslagen omdat we nog sliepen. Nicky regelde alsnog twee ontbijtdoosjes want alle eten is meegenomen, niet? We waren net klaar toe

Onze laatste hele vakantiedag. Niet dat we een fijn vakantiegevoel overhouden aan een lange reis naar huis, maar dat hoort er ook bij. We waren op tijd wakker en keken meteen naar de televisie wat voor schade en ellende orkaan Rita in het zuiden van de VS had aangericht. Dat bleek gelukkig mee te vallen. Nadat we hadden uitgecheckt reden we naar Tim Hortons voor een laatste ontbijt bij onze grote vriend. Met de auto reden we daarna naar Pier 21 in de stad. Pier 21 is een museum waar de geschiedenis van de immigranten, die hier aankwamen, uit de doeken wordt gedaan. Op een interessante manier kregen we een indruk van wat immigranten allemaal te verwerken kregen als ze tussen 1920 en 1971 hadden besloten naar Canada te emigreren en per boot naar hun nieuwe thuisland reisden. We waren er zo’n twee uur zoet. In de brouwerij van Keith Alexander’s werd nu een markt gehouden. We waren er bijna drie weken geleden ook, maar toen was alles leeg. Nu was het een wirwar van kraampjes in a

Het voordeel van een chique hotel is een chique ontbijt. Niks eieren met spek, maar keuze uit diverse gerechten. Nicky nam een simpele omelet met toast maar Ron kreeg op zijn verzoek een grote omelet met champignons, paprika en tomaat. Het was allemaal zo veel dat we het niet helemaal opkregen. Na het ontbijt liepen we het stadje weer in en bezochten daar het zeer uitgebreide Fisheries Museum of the Atlantic. Op drie verdiepingen werd uit de doeken gedaan hoe er gevist werd en hoe een vissersgemeenschap in het verleden uitzag. Ongelofelijk hoeveel men verzameld had. Ook had men diverse aquaria met levende vissen waarop werd gevist en werden demonstraties gehouden en films vertoond. Buiten het museum in het water lagen bovendien nog een trawler en een oude schoener die van binnen en van buiten bekeken konden worden. We waren drie en een half uur in het museum, maar dat had gemakkelijk een hele dag kunnen zijn geweest. Het is dat we verder moesten want anders waren we beslist lange

De kamer mocht dan oké zijn, het bed was dat zeker niet. De matras was helemaal versleten en daardoor sliepen we allebei slecht omdat we steeds om moesten draaien. Ook de koelkast sloeg steeds aan en maakte daarbij veel herrie. Geen onverdeeld succes dit motel. We besloten om vanavond iets luxers te zoeken. We ontbeten op de kamer en dronken bij Tim Hortons een kop koffie. We waren nu klaar voor de rit van vandaag. Onze eerste stop was het Kejimkujik Seaside Adjunct, een onderdeel van het Kejimkujik NP. We konden gratis naar binnen omdat we nog steeds een jaarkaart voor alle Canadese nationale parken hadden. We liepen een trail naar de kust waar ook zeehonden zouden moeten zitten. Het eerste deel van de route was niet bijster interessant omdat we tussen twee meter hoge struiken liepen. Het werd leuker toen we aan de kust kwamen waar we een groot zandstrand zagen bezaaid met grote rotsen. Op rotsen voor de kust lagen een paar zeehonden te zonnen maar de meeste zwommen in het water

Een ontbijt dat bij de prijs inbegrepen zit is natuurlijk erg leuk, maar in dit geval betekende het vroeg opstaan. We konden namelijk maar tot negen uur ontbijten. Omdat we toch wat wilden eten stonden we maar wat vroeger op. Buiten was het prachtig weer. Dat was ’s nachts wel anders geweest. Toen regende en waaide het. Na het ontbijt van eieren en toast zochten we eerst toegang tot het Internet. De nieuwe auto moest namelijk betaald worden. Gelukkig was er een Internetcafé in Digby waar we zo vroeg al terecht konden zodat we de dag nadat we thuis zijn onze nieuwe Mitsubishi Colt af kunnen gaan halen. Omdat we in de buurt van een supermarkt waren deden we maar meteen de boodschappen zodat we daarna weer verder konden met sightseeing. Uit de boeken hadden we over twee dorpjes gelezen die nog de moeite van een bezoekje waard waren. Het eerste dorpje; Smiths Cove viel erg tegen. Daar was niks te doen en de huizen die er stonden waren niet mooier dan elders. Vreemd hoe zo’n toerist

We konden deze morgen niet genieten van ons oceaanzicht omdat het erg mistig was. We ontbeten in de lodge. Eieren voor Nicky en vers fruit met yoghurt voor Ron. Nadat we hadden uitgecheckt was het al tien uur geweest. We reden eerst naar het noordelijkste puntje van Brier Island. Nicky had nu de telelens op haar camera gezet en wilde de zeehonden nog een keer van dichtbij fotograferen. Gelukkig loste de mist wat op zodat we tenminste nog iets zagen. Toen we bij Seal Cove aankwamen was het vloed en de eilandjes, waar gisteren nog tientallen zeehonden lagen, waren bijna verdwenen in het water. Alle zeehonden zwommen in het water zodat we alleen hun koppies zagen. Slechts één zeehond lag op het laatste stukje rots dat boven water stak. Wat ons verbaasde is de snelheid waarmee het water steeg. Terwijl we stonden te kijken zagen we hoe het stukje rots dat toch zeker 20 centimeter uit het water stak, onder ging en de arme zeehond gedwongen werd te zwemmen. Na wat foto’s van de beesten

We vertrokken om een uur of half tien en reden linea recta naar Wolfsville, naar Tim Hortons voor ons ontbijt. Achter Tim hadden we een mooi uitzicht op een getijde bekken. Omdat het eb was, keken we in een kuil vol met bruine modder die een paar uur later weer gevuld zou zijn met een meters diepe laag water. Geheel tegen de voorspellingen in miezerde het. Gelukkig hield het een kwartiertje later op om zelfs ruimte te maken voor de zon. Het gebied waar we doorheen reden was erg mooi. Plaatsjes als Wolfsville en Kentville zijn prachtige oorden om te wonen. Erg rustig, grote huizen met veel groen er omheen en toch niet aan het einde van de wereld. De hele ochtend bleef het een mooie rit. We kwamen voorbij aan appelboomgaarden, pompoenvelden en kleine dorpjes die mooi lagen te zijn in het zonnetje. Bij Annapolis Royal lunchten we bij een getijdenkrachtcentrale. Energie wordt hier opgewekt door het verschil tussen eb en vloed. Er zal heel wat energie worden opgewekt gezien de grote

We sliepen heerlijk in ons dure bed. Gelukkig maar. Ontbijt zat bij de prijs van de overnachting inbegrepen zodat we na de ochtenddouche al snel aan een verse bagel met cream cheese zaten. Om een uur of tien waren we klaar en reden we naar het westen om een begin te maken met onze ronde om het zuidelijk deel van Nova Scotia. Geheel tegen onze verwachting in, was het droog. Op de televisie zagen we dat de schade door Ophelia mee was gevallen en dat de tropische storm nu boven Newfoundland zat. We besloten van de snelweg weg te blijven en de wegen langs de kust te volgen. Al na drie kwartier kwamen we aan het plaatsje Maitland voorbij gereden. Op een platform boven een rivier zagen we een hoop mensen staan kijken. Wij wilden natuurlijk weten waar al die mensen naar aan het kijken waren. Het bleek dat er een tidal bore aan zat te komen. Een tidal bore is een golf die een rivier binnen komt als het tij hoger wordt. Omdat in deze omgeving de hoogste getijdenverschillen voorkomen, zijn

Ontbijt deze dag was weer eens bij Tim Hortons en is inmiddels een vast recept geworden: flavoured cappuccino en steeped tea met een bagel met jam en een bagel met cream cheese. Vandaag zou het een echte reisdag worden. We wilden helemaal vanuit Fredericton naar Nova Scotia rijden. Dat betekende bijna de hele provincie door. Toen we uit de stad vertrokken was het nog droog maar de lucht hing vol met dikke wolken. Het duurde dan ook niet lang voordat het begon te regenen. Eerst een klein beetje maar al snel moesten de ruitenwissers hard werken om al het water van de voorruit af te voeren. Daar kwam nog bij dat we er voor gekozen hadden om via een snelweg naar Nova Scotia te rijden en langs de weg zagen we de hele route door New Brunswick niets anders dan bomen. Geen enkel dorpje of stadje, alleen maar bomen. Het voordeel van de snelweg was wel dat we erg goed opschoten. Er was bijna geen verkeer op de weg en daarom konden we de cruise control inschakelen en lekker snel veel kilometer

Het weer in Canada is net zo veranderlijk als in Nederland. Spoelden we gisteren nog helemaal weg, nu scheen de zon weer. Na een eenvoudig ontbijt op de kamer reden we naar het centrum van Saint John en parkeerden daar de auto. We liepen de Germain Street in, één van de centrale straten in de stad vol met grote bakstenen huizen uit de 19 e eeuw. Daar werden we al meteen aangesproken door een zwerver die geld wilde. We weigerden en gelukkig liep hij verder. Nog steeds zijn we verbaasd over het aantal zwervers in een welvarend land als Canada. Geen idee waarom er zoveel zijn. Als eerste liepen we de City Market in; een overdekte markt met voornamelijk voedsel, maar ook souvenirs. We namen er wat foto’s en kochten er een souveniertje.  Het centrum van Saint John staat vol oude statige huizen, maar veel moeten er worden opgeknapt. Een echt gezellige stad vonden we het geen van beiden. Aan het water vonden we een winkelcentrum met een Tim Hortons. Koffietijd dus. Na een uurtje of

Bijschrift toevoegen Het ontbijt zat bij de prijs van onze overnachting inbegrepen. Het stelde echter niet zo veel voor. We aten wat lauwe pannenkoekjes en een kop slappe koffie. Nadat we hadden uitgecheckt reden we terug naar het park in Hopewell Cape om de eilandjes voor de kust bij hoog water te bekijken. Het park was nu officieel open en daarom moesten we CAD 8 per persoon betalen om binnen te mogen. Eigenlijk belachelijk want er werd niks meer geboden dan gisteren toen we gratis naar binnen mochten. We bekeken de eilandjes weer vanaf de diverse platforms. Wij vonden het gisteren mooier toen je de bodem van de oceaan kon zien. Na een kop koffie in het restaurant en een bezoekje aan de tentoonstelling reden we verder naar het westen. Onderweg kwamen we aan een overdekte brug uit 1905 voorbij gereden en die moest natuurlijk op de foto.  Aan de kust zouden steile kliffen zijn en die wilden we wel eens bekijken. We draaiden daarom van de Highway 114 weg en reden het echte pla

Vandaag onze laatste dag op P.E.I. en op naar een nieuwe provincie; New Brunswick. Eerst nog een route langs de noordkust van het eiland. Vanuit de cottage brachten we eerst een bezoekje aan het bezoekerscentrum aan de overkant van de weg. Daar konden we gratis gebruik maken van een computer met een Internetverbinding. De rest van het centrum was niet zo interessant zodat we na het mailen vlug weer verder gingen. We maakten een wandeling in de duinen bij Cavendish. Ook konden we de alom aanwezige Anne of Green Gables niet overslaan. Deze figuur uit de boeken van de uit P.E.I. afkomstige schrijfster Lucy Maud Montgomery is zo beroemd in Canada, dat men hier flink heeft uitgepakt. Er waren twee musea gewijd aan Anne of Green Gables en er was een dorpje uit de tijd van dit roodharige meisje nagebouwd. Nicky nam wat foto’s van wat gebouwen en daarmee hadden wij genoeg gezien van een verhaal dat wij toch niet kennen. Kennelijk dachten anderen daar anders over want het was druk in de mus

Jammer genoeg moesten we ons motel al weer verlaten. We zouden elke dag zo’n kamer moeten kunnen vinden. Vandaag was het veel beter weer dan gisteren. Nu scheen er tenminste een zonnetje. We reden vanuit het motel naar Greenwich om wat te gaan wandelen in het Nationale Park. We liepen eerst een ronde van 2,5 kilometer met uitzichten over St. Peters Bay. De tweede trail was leuker. Die liep door de duinen waar men een boardwalk over het water had gebouwd en langs het water. We keken naar planten en zochten naar dieren, maar die waren er niet veel. Al met al liepen we zo’n zeven kilometer. Onze volgende bestemming was de provincie hoofdstad en enige grote plaats op Prince Edward Island; Charlottetown. Het grappige is dat Charlottetown slechts zo’n 30.000 inwoners heeft en dus eigenlijk een groot dorp is. We moesten nog wel vanuit het noorden naar de zuidkant van het eiland rijden, maar dat was slechts 48 kilometer. Tegen de tijd dat we Charlottetown binnenreden was het lunchtij

Na een ontbijtje in het motel en een kop koffie bij Tim Hortons, reden we naar het plaatsje Caribou voor de overtocht naar Prince Edward Island (P.E.I.). We waren er al om kwart voor tien. Veel te vroeg omdat de boot pas om kwart over elf vertrok. De tijd verdeden we met wat rondlopen en lezen. We waren zo wel zeker van een plaatsje op de boot. Het was hier “first come, first go”. Uiteindelijk konden alle auto’s op de boot met uitzondering van drie vrachtwagens. Die moesten anderhalf uur wachten. De overtocht duurde ongeveer 75 minuten. Onderweg verdeden we de meeste tijd met het uitkijken over het water en we dronken een warme chocolademelk. Niet dat het koud was. Er stond alleen een stevige wind. Verder was het zwaar bewolkt. Toen de boot had aangelegd in Wood Islands op P.E.I. en we van de boot mochten, reden we eerst naar een schattig vuurtorentje dat naast de haven lag. Pas nadat we die hadden gefotografeerd reden we verder het eiland op. P.E.I. is de drukst bevolkte provinc

Dat niks zo veranderlijk is als het weer bleek maar weer. Toen we opstonden was het stralend weer. We ontbeten op de kamer nadat Ron bij de overburen koffie en melk had gehaald. Vandaag wilden we de zuidoost hoek van Cape Breton Island gaan bekijken. Midden op het eiland ligt het grote zoutwatermeer Bras d’Or. Om in het zuidoosten te komen, moesten we om dat meer heen rijden. Dat bleek beslist geen straf. De weg kronkelde langs de oevers van dit immense meer. In het meer lagen talloze eilandjes. Bewoning was er nauwelijks. Vanaf Marble Mountain hadden we een fantastisch uitzicht over het meer. We keken vanaf een hoog uitkijkpunt over het water met enkele eilandjes erin. We bleven hier even staan genieten. Vervolgens wilden we Isle Madame gaan bekijken. Het bleek nog niet mee te vallen om daar te komen. Wegwijzers waren er nauwelijks en de wegen waren slecht. We reden door tal van dorpjes, als de gehuchtjes waar we doorheen reden die naam mogen hebben. Per dorpje bekeken we op onz