Relaxen in Coral Bay

Vandaag een heerlijk rustig dagje gehad in Coral Bay. Aantal afgelegde kilometers met het campertje; 0. We sliepen uit en kwamen pas na achten uit ons bed. Het ochtendritueel duurde veel langer dan anders. We raakten aan de praat met de eerste Nederlanders die we tegen kwamen. Pas tegen tienen liepen we de camping af en liepen naar het strand waar de eerste zonaanbidders al lagen te zonnen. Anderen lagen in het heldere water te snorkelen. Wij slenterden met onze voeten in het water langs het strand. De wind was gaan liggen en het beloofde een prachtige zonnige dag te worden.

Bij een eenvoudig strandbarretje dronken we een heerlijke cappuccino en liepen daarna naar de camping om onze snorkelspullen te gaan pakken. Daar raakten we aan de praat met een man die zo’n zestig jaar geleden vanuit Nederland naar Australië was gekomen. Hij werkte zes maanden per jaar in Coral Bay in het informatiecentrum. Z’n Nederlands was nog heel redelijk. Van deze man kregen we een pakketje gefileerde vis om eens te proeven hoe de Australische vis smaakt.

Met onze snorkelspullen gingen weer naar het strand. Het heerlijke aan Coral Bay is dat je vanaf het strand kan gaan snorkelen. Tien meter zwemmen is voldoende om boven het rif te hangen. Nog mooier was dat er een lichte stroming is die je langzaam meevoert zodat we niet of nauwelijks hoefden te zwemmen. Wel was het water in het begin kouder dan gedacht, maar daar waren we snel aan gewend. Diverse keren lieten we ons meevoeren door de stroming en genoten van het onderwaterleven. Vooral het blauwe koraal en de vele kleurrijke vissen waren de moeite waard. Het zicht was een paar meter. Niet veel maar genoeg om volop te kunnen genieten. We hebben zo’n twee uur lang gesnorkeld. Lang genoeg om het bolletje van Ron rood te verbranden.

Terug op de camping sprongen we onder de douche om al het zoute water van ons af te spoelen.

Het was inmiddels ruim lunchtijd en bij een bakkertje haalden we lekkere broodjes. Daarna pakten we de drone en gingen weer aan de wandel om er achter te komen dat je hier nergens met een drone mag vliegen. Bovendien waaide het wel erg hard voor ons kleine droontje. Wel jammer dat we nog maar weinig met de drone hebben kunnen en mogen vliegen.

Onze wandeling eindigde op hetzelfde terrasje als vanmorgen. Nu namen we ieder een lekkere milkshake en kwamen een Duitser tegen die we ook al in Halls Creek, zo’n 2000 kilometer terug hadden gesproken. Wat is de wereld toch klein.

Toen we terug op de camping kwamen was het nog harder gaan waaien en het begon fris te worden. Tot aan het diner bleven we buiten zitten maar verhuisden daarna weer naar binnen in ons campertje.