Een dagje in het Skaftafel park
Vandaag hadden we een rustigere dag. Daarom stonden we pas om 8 uur op en het was half tien toen we in ons jeepje stapten en op weg gingen naar het Skaftafel park. Dat lag ongeveer 21 kilometer van onze cabin verwijderd. Zoals elke dag werd het jeepje weer gevuld met benzine, want hoe klein ons 4x4 monstertje ook is, hij is erg dorstig. We parkeerden onze auto bij het bezoekerscentrum en voor het eerst in IJsland moesten we parkeerkosten betalen. Die kosten waren meteen de toegangsprijs voor het park.
In het bezoekerscentrum deden we navraag over de mogelijkheden voor een dagje park. Ons werd aangeraden om de Svartifoss, een waterval, te bezoeken en ook konden we redelijk makkelijk dichtbij de Svínafellsjökull gletsjer komen volgens de man achter de infobalie.
Vanwege de stand van de zon die voor de Svartifoss belangrijk is, besloten we eerst daar naartoe te lopen. Dat was een wandeling bergop van ongeveer twee kilometer. Vooral in het begin ging het steil omhoog. Het was druk op de route. Kennelijk waren ze allemaal bij diezelfde man van de infobalie geweest.
De waterval was een kleintje, vergeleken met anderen die we hier in IJsland al hadden gezien. Het bijzondere zat hem in de achtergrond van basaltkolommen die hem de moeite van de wandeling waard maakte. We maakten wat foto’s en liepen terug naar beneden naar het bezoekerscentrum. Daar dronken we cappuccino op het zonovergoten terras. Hoewel het slechts 12 of 13 graden was, kon je heel goed zonder jas buiten zijn.
Na de cappuccino liepen we de track naar de Svínafellsjökull gletsjer. Ook deze was ongeveer 2 kilometer enkele reis maar wel helemaal vlak. Onderweg viel ons de aparte vegetatie op. Verschillende soorten mos groeide hierop de rotsen en behalve bloemen in allerlei kleuren, waren er ook blauwe en rode besjes. Vanwege de naderende herfst stonden er her en der ook paddenstoelen. Best mooi allemaal.
Toen we de gletsjer naderden, viel het ons op hoe de temperatuur zakte door de aanwezigheid van al dat ijs. Nu was rondlopen zonder jas ineens minder aangenaam, ondanks de zon. Toch hadden we daar niet zo’n aandacht voor omdat we de gletsjer veel interessanter vonden. We konden niet dicht bij het ijs komen doordat er smeltwater tussen ons en de gletsjer stroomde. Ook was het ijs zwart in plaats van wit.
Na deze track deden we weer een drankje op het terras bij het bezoekerscentrum voordat we met ons jeepje naar een andere uitloper van de Svínafellsjökull gletsjer reden op slechts een paar minuten rijden van het bezoekerscentrum. Dat was bij Freysness. Hier konden we wel dicht bij het ijs komen. Nu we op het niveau van het smeltwater konden staan, leken de losgebroken ijsrotsen ineens gigantisch. Door de zon scheen er een mooi licht op het drijfijs en gingen we ons weer helemaal te buiten aan het maken van foto’s.
Toen we hier uitgekeken waren, besloten we terug naar onze cabin te rijden. Onderweg deden we nog wat boodschapjes, maar iets over vieren waren we weer “thuis”.
De rest van de dag verliep lekker rustig. We zochten uit wat we morgen allemaal kunnen gaan doen en zien. Ron kookte een eenvoudig diner en dankzij de prima wifi konden we eens lekker lang internetten.
In het bezoekerscentrum deden we navraag over de mogelijkheden voor een dagje park. Ons werd aangeraden om de Svartifoss, een waterval, te bezoeken en ook konden we redelijk makkelijk dichtbij de Svínafellsjökull gletsjer komen volgens de man achter de infobalie.
Vanwege de stand van de zon die voor de Svartifoss belangrijk is, besloten we eerst daar naartoe te lopen. Dat was een wandeling bergop van ongeveer twee kilometer. Vooral in het begin ging het steil omhoog. Het was druk op de route. Kennelijk waren ze allemaal bij diezelfde man van de infobalie geweest.
De waterval was een kleintje, vergeleken met anderen die we hier in IJsland al hadden gezien. Het bijzondere zat hem in de achtergrond van basaltkolommen die hem de moeite van de wandeling waard maakte. We maakten wat foto’s en liepen terug naar beneden naar het bezoekerscentrum. Daar dronken we cappuccino op het zonovergoten terras. Hoewel het slechts 12 of 13 graden was, kon je heel goed zonder jas buiten zijn.
Na de cappuccino liepen we de track naar de Svínafellsjökull gletsjer. Ook deze was ongeveer 2 kilometer enkele reis maar wel helemaal vlak. Onderweg viel ons de aparte vegetatie op. Verschillende soorten mos groeide hierop de rotsen en behalve bloemen in allerlei kleuren, waren er ook blauwe en rode besjes. Vanwege de naderende herfst stonden er her en der ook paddenstoelen. Best mooi allemaal.
Toen we de gletsjer naderden, viel het ons op hoe de temperatuur zakte door de aanwezigheid van al dat ijs. Nu was rondlopen zonder jas ineens minder aangenaam, ondanks de zon. Toch hadden we daar niet zo’n aandacht voor omdat we de gletsjer veel interessanter vonden. We konden niet dicht bij het ijs komen doordat er smeltwater tussen ons en de gletsjer stroomde. Ook was het ijs zwart in plaats van wit.
Na deze track deden we weer een drankje op het terras bij het bezoekerscentrum voordat we met ons jeepje naar een andere uitloper van de Svínafellsjökull gletsjer reden op slechts een paar minuten rijden van het bezoekerscentrum. Dat was bij Freysness. Hier konden we wel dicht bij het ijs komen. Nu we op het niveau van het smeltwater konden staan, leken de losgebroken ijsrotsen ineens gigantisch. Door de zon scheen er een mooi licht op het drijfijs en gingen we ons weer helemaal te buiten aan het maken van foto’s.
Toen we hier uitgekeken waren, besloten we terug naar onze cabin te rijden. Onderweg deden we nog wat boodschapjes, maar iets over vieren waren we weer “thuis”.
De rest van de dag verliep lekker rustig. We zochten uit wat we morgen allemaal kunnen gaan doen en zien. Ron kookte een eenvoudig diner en dankzij de prima wifi konden we eens lekker lang internetten.
Reacties