Ron & Nicky op reis

De foto's die Ron in Italië nam, zijn uitgezocht, her en der wat bewerkt en in een map op Google Photos gezet. Klik op deze link voor de foto's. Ook de videobeelden zijn gemonteerd tot een filmpje van iets meer dan 18 minuten. Bekijk de film op ons kanaal op YouTube of klik hieronder op de afbeelding.

Al weer de laatste dag van deze vakante. En zo’n laatste dag is altijd de reis terug naar huis. Meestal niet zo’n spannende dag en deze was geen uitzondering. Onze vlucht zou pas om kwart voor drie vertrekken en daarom hadden we ’s morgens zeeën van tijd. We sliepen uit en ontbeten laat. Maar wat doe je met de rest van de tijd? We hadden Montecatini-Terme al wel gezien, maar er zat niet veel meer op dan nog een keertje door het stadje te slenteren. Op deze maandagmorgen was er helemaal niks te doen in het stadje. We liepen wat door de kleinere straatjes en ontdekten dat ook hier nog erg veel hotels stonden. Verreweg de meesten, zo niet nagenoeg allemaal, waren ze gesloten, nu het toerisme in Italië op z’n kont ligt vanwege Corona. Scheen de zon toen we aan onze wandeling begonnen, al snel regende het. Gelukkig konden we schuilen onder de vele overkappingen die her en der aan gebouwen hingen. De regen duurde niet lang waarna we weer verder gingen met onze wandeling. We kwamen nu in dele

Om half negen stonden we op een afgesproken plek klaar voor de dagexcursie naar twee prachtige Toscaanse stadjes, Volterra en San Gimignano. Er was regen voorspeld, maar het was gewoon droog en best wel lekker weer. Tussen Montecatini Terme en Volterra ontbreken fatsoenlijke doorgaande wegen zodat we anderhalf uur in de bus zaten die zich door allerlei dorpjes en veel te smalle wegen en weg baande naar onze bestemming. Om 10 uur waren we dan eindelijk in Volterra en maakten we kennis met onze gids Carlotta. Carlotta is een Italiaanse die ooit Nederlands leerde van haar grootouders die uit Den Haag kwamen. Ze sprak onze taal niet perfect, maar was prima te volgen. Handig waren de oortjes die we kregen. Daardoor konden we alles wat ze vertelde goed verstaan, ook al waren we enkele tientallen meters van haar verwijderd. Carlotta hoefde niet te schreeuwen en kon gewoon praten. Volterra is een oude stad die door de Etrusken is gesticht. Ze ligt boven op een heuvel waardoor we een prachtig u

We werden deze morgen gewekt door het geluid van een gigantische stortbui buiten. Het kwam met bakken uit de hemel. Dat beloofde wat voor de laatste wandeldag. We gingen eerst maar eens rustig ontbijten omdat de start toch pas om 09.00 uur was. En tegen die tijd was het weer droog. We hadden ons wel aangepast aan het te verwachten weer. We hadden onze regenjassen aan en hadden de rugzak op de hotelkamer gelaten. In onze jaszakken zat wat eten en wat water, meer namen we niet mee. Bij de start van dag vier, bleek dat er behoorlijk wat 25-kilometerlopers hadden besloten om niet op deze afstand te starten, kennelijk bang voor de regen. Er waren nog maar zo’n 25 à 30 wandelaars aan de start verschenen. De route leidde ons Montecatini Terme uit en het viel ons op hoe druk het op de weg was. We moesten onze weg zien te vinden tussen al die auto’s door. Net toen we het plaatsje uit waren kregen we een eerste regenbui te verwerken. Gelukkig niet zodanig dat we doorweekt raakten, maar leuk was

Al een paar dagen keken we met enige zorg uit naar deze dag. Als we keken op de diverse weersites, dan lazen we steevast dat het vandaag een natte dag zou gaan worden. Er zou een kans van 90 à 95 procent zijn op regen. Daarom gingen de regenjassen in de rugzak en hoopten we er het beste van. We waren enigszins gerustgesteld toen het ‘s ochtends nog droog was. Na de start om 08.00 uur liepen we weer naar het treinstation want ook vandaag ging de route verder in een plaatsje verderop. Anders dan gisteren ging de treinrit deze dag wel goed en liepen we om 09.00 uur verder in het plaatsje Altopascio. De eerste tien kilometers waren vlak en liepen vooral door en langs wijngaarden en velden met olijfbomen. De lucht in de verte zag inktzwart maar waar wij liepen was het nog steeds droog. In de verte zagen wij het plaatsje Montecarlo liggen. We zagen het al van zo ver weg omdat het boven op een heuvel ligt en dat betekent klimmen. Gelukkig was de helling niet zo steil als gevreesd. De hoofdstr

Voor dag twee van de Vierdaagse moesten we extra vroeg ons bed uit. De start was namelijk al om acht uur. We waren trouwens al voor de wekker wakker omdat hier de vuilniswagens al om kwart over vijf ‘s morgens langs komen. We waren er in ieder geval netjes op tijd. Vandaag hadden we een rare start van de route. Vanuit de Walking Village liepen we met z’n allen naar het treinstation van Montecatini Terme om daar de trein te nemen naar het startpunt. En daar ging het een beetje fout. De vijftienkilometerlopers moesten er bij de eerste halte uit. De vijfentwintigkilometerlopers bij de tweede halte. En toen besloot de machinist om het eerste station gewoon over te slaan om tijd te winnen. Gevolg was dat, toen de trein in Pescia stopte, de vijftienkilometerlopers te ver waren meegereden en een aantal vijfentwintigkilometerlopers, waaronder wij, in de trein bleven zitten omdat wij dachten bij de tweede stop er uit te moeten. Dit terwijl dat dus in Pescia had moeten zijn. Geen probleem dachte

Vandaag was de start van de Vierdaagse van Toscane ofwel het Tuscany Walking Event. Dat laatste klinkt wat internationaler hoewel er alleen Nederlanders meedoen. De wekker ging daarom wat vroeger dan gisteren en al om half acht zaten we aan het ontbijt. Veel te vroeg waren we bij de start in de “Walking Village” op een paar minuten lopen van het hotel. Sterker nog, we waren de eerste van de wandelaars op de 25 kilometer die daar aankwamen. Omstreeks half negen hadden alle 25 kilometer wandelaars zich verzameld aan de start. Dat waren maar zo’n 30 à 40 mensen. We werden welkom geheten door de organisatie en door een vertegenwoordiging van de stad. Daarna werd de eerste stempel op onze startkaart gezet en konden we van start. Het was lekker weer en al kletsend met een stel Friezen liepen we door het centrum van Montecatini en zo de stad uit. Nadat we de snelweg waren overgestoken werd het qua bebouwing rustiger en niet veel later liepen we langs akkers. We liepen ook door een tweetal onb

Vandaag hadden we een vrij te besteden dag in en rond Montecatini Terme. Daarom hadden we alle tijd en gingen pas zo rond half negen ontbijten. Ondanks COVID-19 was er toch een ontbijtbuffet in ons hotel. Een mondkapje was verplicht en onverpakt eten diende met een tang te worden gepakt. Uiteraard hoefden we aan tafel geen mondkapje op. Dat werkte allemaal prima en het buffet was uitgebreid. Omstreeks half tien verlieten we het hotel voor een verdere verkenning van Montecatini. De gevolgen van het instorten van de toeristenindustrie was hier goed te merken. We liepen voorbij aan diverse gesloten hotels en restaurants en veel winkeltjes waren dicht. Toch viel er voor ons nog wel wat moois te zien in het stadje zoals diverse prachtig vormgegeven gebouwen waarin een terme of spa zat. Niet dat die open waren. Eentje, de grootste en architectonisch de mooiste was wel open. Daar mochten we echter geen kijken nemen zonder een entreeprijs van €50 te betalen. Dan maar geen kijkje bij Terme Tett

Zelden hebben we zo in onze rats gezeten over de vraag of een reis door zou gaan als over het door ons geboekte arrangement naar Toscane om daar de vierdaagse te gaan lopen. Toen we de reis boekten kende de wereld het begrip COVID-19 nog niet. Vervolgens was Italië de grootste brandhaard in heel Europa met tal van doden en een gruwelijk strenge lockdown. Toen in de zomer de besmettingen wat minder werden en de Corona maatregelen wat werden versoepeld, kregen we wat hoop dat we in september toch naar Italië konden afreizen. Die hoop vervloog toen begin september de besmettingen in Nederland de pan weer uitrezen. Gelukkig bleven de besmettingen in Italië wat achter en we waren dolblij toen het er naar uit zag dat ons reisje wellicht toch door zou kunnen gaan. Na wat dagen billenknijpen over een eventuele quarantaine, stapten we vanmorgen om acht uur op de trein naar Schiphol. In Eindhoven begon het gesodemieter dat wij steeds hebben als we met de trein reizen. Bijna geen reis met NS gaa

Ruim 800 videofragmenten en een dag of drie, vier editten op de computer. Veel werk maar de video over ons avontuur op het Elfstedenpad is af en staat op YouTube voor iedereen om te bekijken. Veel kijkplezier.

Na vijftien dagen elke dag lopen met een rugzak, was het heerlijk om vandaag eens uit te slapen en vooral niet te wandelen. Er moest natuurlijk nog wel wat werk verzet worden zoals de inhoud van de rugzakken opruimen, de was doen en boodschappen halen. Tussen al die karweitjes door waren we al druk met de foto's. Nicky had 2340 foto's genomen, Ron 550 (naast een kleine 800 videofragmenten voor de video die nog komt). We zijn er allebei de hele dag mee bezig geweest. Ron heeft het karwei klaar en een kleine 400 foto's overgehouden. Die staan inmiddels ook als album op Google Photos. Dit is de link naar dat album zodat je door de foto's kunt scrollen:  Google Photos - 2020 Friesland - Elfstedenpad Nicky mag nog een paar dagen aan de bak. Ron nog een paar weken met de video. Terugkijkend kunnen we stellen dat we een heerlijke wandelmarathon achter de rug hebben. Tijdens de tocht vonden we dat we wel erg veel bewolkt weer en regen hadden, maar, kijkend naar de foto's, v

Bij een super de luxe B&B hoort een super de luxe ontbijt en dat was precies wat we kregen toen we na een nacht in de bedstee wakker werden. Het was veel te veel eten voor ons tweeën en dus hadden we weer een gratis lunch. De laatste etappe naar Leeuwarden was een korte, zo’n 15 kilometer. Buiten was het prachtig weer. Hadden we dit weer de afgelopen 14 dagen maar gehad. Omstreeks half tien begonnen we met lopen en werden zigzaggend door het plaatsje Oentsjerk geleidt. Dat we gisteren op het terras in Altsjerk kennelijk snel vrienden hadden gemaakt, bleek toen we twee mensen, die daar toen ook waren, in Oentsjerk weer tegenkwamen. Ze riepen ons meteen en we buurtten wat op straat. Of er in dit dorpje veel rijke mensen wonen of dat de woningen er erg goedkoop zijn, weten we niet, maar er staan heel wat pareltjes van huizen in Oentsjerk. Het lijkt ons sowieso niet zo vervelend om hier te wonen. Je woont er rustig maar zit in 10 minuten in Leeuwarden. Na Oentsjerk kwam Gytsjerk, de ge

Zoals zo vaak hadden alle weervoorspellers het weer eens mis. Niks geen aangekondigde heerlijke nazomer, maar een zwaar bewolkte lucht waar die nacht ook nog regen uit was komen vallen, en een stevige wind. In ons vakantiehuisje op de camping was er geen ontbijt, dus dat moesten we zelf regelen. Bij de Appie hadden we gisteren bekertjes yoghurt met cruesli gekocht en grote Friese koeken. Dat werd ons ontbijt. Wel even wennen na veertien dagen luxe broodjes met overdadig beleg. Om negen uur trokken we de deur van het huisje achter ons dicht en gingen op pad voor de één na laatste etappe, die naar Oentsjerk. We namen de route dwars door het dorp Damwoude. Wat ons daar opviel waren de kerken. We telden, aan de doorgaande weg alleen al, zes kerken. En dat voor een dorp van iets meer dan 4000 zielen. Damwoude is geen aantrekkelijk dorp. Maar wat ze daar goed doen, is de geschiedenis van de panden weergeven. Als er bijzonderheden zijn bij een pand, dan staat er een bord met uitleg in de tuin

Dat we in de Elfstedenkamer verbleven in ons bed and breakfast bleek ook bij het ontbijt. De bordjes, de bekers, de servetten en zelfs de warmhoudmutsjes voor de gekookte eieren; alles had een elfstedenmotief. We waren deze dag pas laat op pad omdat de etappe relatief kort was en we pas om drie uur in ons volgende onderkomen konden inchecken. Waarom zou je dan vroeg op pad gaan? Het was lekker weer en we bekeken het centrum van Dokkum nog een keer om nog wat foto’s te nemen. Om tien uur bezochten we het Bonifatius-museum. De beste man werd in 754 nabij Dokkum vermoord en daarom hebben ze hier wat met die ouwe bisschop. In het museum leerden we vanalles over de man en hetgeen hij allemaal had bewerkstelligd. Het was echter niet alles Bonifatius wat daar te zien was. Ook oude gebruiksvoorwerpen die in Dokkum waren gevonden stonden er tentoongesteld evenals een collectie schilderijen, kleding, zilver en speelgoed. Al met al waren we goed een uur zoet in het museum. Toen we aan de dertiend

Omdat we sliepen in Leeuwarden waren we een heel eind van het Elfstedenpad verwijderd. Daarom liepen we na het ontbijt en uitchecken uit het hotel naar het busstation om daar te bus te pakken. We hadden geluk met die bus want we haalden hem net. In iets meer dan een half uur stonden we in Hallum. Daar moesten we nog zo’n anderhalve kilometer lopen om weer op de route bij Hallumerhoek te komen, maar omstreeks half tien waren we daar. De eerste kilometers liepen over een verharde landweg. Aan de weg stond hier en daar een typische Friese boerderij. Aan de horizon zagen we de Waddenzeedijk. De hemel was niet zo onbewolkt als we hadden gehoopt. Daardoor was het echter niet al te warm en eigenlijk prima wandelweer. Helaas moesten we na een tijdje de verharde weg verlaten en kwamen we op een graspad te lopen dat redelijk oneven was. We liepen onder 8 gigantische windmolens door. Zo van dichtbij zijn die dingen best imposant. De route was hier nogal onduidelijk aangegeven. Daardoor liepen we

Deze ochtend zagen we niemand meer van het Bed and Breakfast. Zowel de gastheer als de gastvrouw waren naar hun werk. Ons ontbijt stond bij de deur van de kamer en iedereen was weg. Ons werd via een briefje gevraagd de deur achter ons dicht te trekken en de sleutel het liefst achter te laten. Dat ontbijt was trouwens gigantisch. Er zat zoveel eten in de mand dat we er makkelijk ook onze lunch van konden maken. Iets wat we natuurlijk ook deden. Om iets over negenen trokken we de deur achter ons dicht en begonnen we aan etappe 11, die naar Hallumerhoek. De kortste etappe van het Elfstedenpad met slechts zo’n 11 te lopen kilometers. Eindelijk was daar de langverwachte weersomslag en er scheen een lekker zonnetje aan een bijna geheel blauwe hemel. We liepen Sint Annaparochie uit en namen nog wat foto’s van gebouwen die, nu de zon scheen, er veel mooier bij stonden dan gisteren. Buiten het dorp was er meteen niks meer te doen dan lopen langs een saaie rechte weg met zicht op weilanden. Ook

Vandaag gingen we verder met etappe 10 en een deel van etappe 11. Nog ruim 20 kilometer scheidde ons van het plaatsje Sint Annaparochie. Buiten was het weer eens zwaar bewolkt en grijs. Gelukkig nog wel droog. Jaloers keken we op de Buienradar naar het weer in Brabant. Daar wachtte de mensen die daar waren, een warme zonnige dag. Het ontbijt in het hotel was prima en er bleef genoeg over voor onze lunch. Nadat we waren uitgecheckt liepen we via een fietspad en dwars door een woonwijkje Franeker uit. We liepen net op een open stuk met de wind op kop toen de Buienradar een buitje aankondigde. En inderdaad, niet veel later begon het te regenen. Niet hard maar toch regen. Daardoor moesten we onze jassen aan hoewel de temperatuur daar helemaal geen aanleiding toe gaf. Gelukkig duurde de bui niet lang. In het gehucht Boer bekeken we de mooie Mariakerk uit de 12e eeuw. Helaas konden we niet binnen kijken, maar het portaal was mooi genoeg voor wat foto’s. Na weer wat kilometers kwamen we aan i

Niks zo veranderlijk als het weer. Zo luidt een bekend gezegde dat maar weer eens al te waar bleek. Hadden we gisteren nog prachtig nazomerweer, nu was het bij het wakker worden zwaar bewolkt en grijs. Voordat we onze rugzakken omdeden, genoten we nog van een uitgebreid en heerlijk ontbijt. Er was zoveel eten dat het niet op de tafel paste. Wij zagen onze kans en namen dat wat we niet op konden mee als lunch. Onze gastvrouw had daar volgens ons ook rekening mee gehouden want plastic zakjes werden meegeleverd. Het eerste deel van de etappe voerde ons kriskras door Harlingen. We hadden gisteren al veel van de stad gezien maar nu waren het toch weer andere straatjes waar we doorheen geleidt werden door de GPS-route. Langs de Franekertrekvaart verlieten we Harlingen en staken het van Harinxmakanaal over. Het zal ook aan het grijze weer hebben gelegen maar wij vonden de weg die in de richting van Wijnaldum liep, maar ongezellig. Wijnaldum zelf was ook niet echt een opbeurende plaats. Op een

Er was ons een mooie nazomerdag voorspeld maar toen we ‘s morgens wakker werden, hing er een donkergrijze lucht boven Bolsward. Nog voor het ontbijt kwam daar een bui uit en tijdens het ontbijt zelfs een pittige. Maar toen we iets na negenen begonnen aan onze achtste etappe naar Harlingen was het gelukkig droog. Bij een bakkertje kochten we wat spullen voor de lunch. We verlieten Bolsward via een industrieterrein waarna de weilanden weer kwamen. We zouden deze dag wel door wat plaatsjes komen wat de tocht interessanter maakt. De eerste was Schettens dat eigenlijk maar bestond uit één straat met huizen, een kerk en een klein dorpshuis. Als je een auto hebt met slechte remmen, ben je het dorp uit voordat je stil staat. De volgende plaats, Witmarsum, bereikten we via een heus bos en een mooie molen aan het water. Witmarsum bleek een alleraardigst plaatsje met een kerk uit de 17e eeuw met een opvallende toren in de vorm van een koepeldak die bont geschilderd was. Verder was er wat middenst

De weersvooruitzichten voor deze dag waren niet al te best. Gedurende de nacht hoorden we het ook regelmatig behoorlijk regenen. Daarom waren we wel best verbaasd toen we bij het wakker worden tegen een blauwe hemel aankeken. Na het ontbijt gingen we op pad voor de 7e etappe, die naar Bolsward. Tegen de tijd dat we ons leuke hotel verlieten, hingen er al weer donkere wolken in de lucht. De etappe begon met een pad dwars door wat weilanden. Daarna kwamen we op een smalle weg te lopen waar het veel te druk was voor een vroege zondagmorgen. Regelmatig moesten we aan de kant als een automobilist weer eens onvoldoende opzij wilde gaan voor ons. Deze dag zouden we maar weinig dorpjes tegenkomen onderweg. Ferwoude was het eerste dorpje, maar stelde erg weinig voor. Voor we het wisten waren we er al weer door heen. Wat volgde waren meer weilanden. Door de zware bewolking zag het er allemaal maar wat triest uit. We hadden er al rekening mee gehouden dat we vandaag onderweg geen koffie zouden ku

Vandaag een makkelijke dag. Geen zware rugzak maar een dagrugzakje en een redelijk korte etappe van nog geen 20 kilometer. Maar eerst ontbijt in het hotel. Van een lijst met ingrediënten konden we een keuze maken. Daar stond eindelijk eens een keer gerookte zalm op. Ron helemaal blij. Samen met Griekse yoghurt, muesli, vers fruit en vers geperste jus d’orange was het een prima ontbijtje. Om aan de zesde etappe te kunnen beginnen moesten we eerst met de trein naar Stavoren. Die trein reed maar één keer per uur waardoor we redelijk laat aan onze wandeling begonnen. In de lucht hingen zware wolken waar, bij aankomst in Stavoren, een beetje regen uit viel. Dat duurde gelukkig niet lang en konden we beginnen aan onze tocht terug naar Workum. De eerste kilometers liepen over de IJsselmeerdijk. Aan de ene kant het water met zeilbootjes, aan de andere kant grasland en brede sloten. Op de dijk zelf graasden veel schapen. Toen op een gegeven moment de boer met een autootje de dijk op kwam gerede

Wat waren we blij toen we blauwe lucht zagen toen we deze morgen uit het raam keken. Gelukkig was het weer opgeknapt en was het droog. Er was zelfs blauwe lucht te zien. Onze natte kleren van gisteren waren wat klam maar we konden ze voor vandaag aan, vonden we. Echt fris rook het allemaal echter niet. Voordat we konden gaan ontbijten moesten we onze kamer/washok nog opruimen en alles in onze rugzakken proppen. Het ontbijt was prima en nadat we waren uitgecheckt, konden we aan etappe 5 gaan beginnen. Dat was een korte omdat we een deel daarvan gisteren al hadden gedaan. Er restte ons slechts 15 kilometer naar Stavoren. Het eerste deel van de route liep door het Rijsterbosk een prachtig loofbomenbos. Daar vonden we ook de “steenkist”, de enige gevonden Friese hunebed, die echter van z’n grootste stenen was beroofd door een onwetende boer die die stenen wel kon gebruiken. Ook liepen we er voorbij aan een klein tempeltje. Nadat we het bos achter ons hadden gelaten kwamen we aan bij de IJs

Ons hotel in Balk was er typisch eentje voor één nacht en zeker niet meer. De muren tussen de kamers waren kennelijk van karton want je kon letterlijk verstaan wat er op de kamer naast de onze werd gezegd. Uitgerekend deze mensen bleven tot zeker kwart voor twaalf naar de televisie kijken wat wij dus ook meekregen. Daarnaast stikte het er van de muggen. Hadden wij er ‘s avonds al vier vermoord, kennelijk zaten er nog meer want toen we wilden slapen hoorden we constant dat irritante gezoem van die beesten om onze hoofden. Uiteindelijk zijn we gelukkig dan toch in slaap gevallen. Toen we ‘s ochtends wakker werden, bleek het weer compleet omgeslagen. Was het gisteren nog prachtig nazomerweer, nu was het buiten kletsnat en leek het wel herfst. Voordat we aan de vierde etappe begonnen, ontbeten we in het hotel. Dat was prima in orde en vooral veel. Alleen jammer van de vele vliegen bij het voedsel. Dus, echt een hotel voor één keer. Toen we om 09.00 uur met lopen begonnen was het nog droog.