Naar Toscane
Zelden hebben we zo in onze rats gezeten over de vraag of een reis door zou gaan als over het door ons geboekte arrangement naar Toscane om daar de vierdaagse te gaan lopen. Toen we de reis boekten kende de wereld het begrip COVID-19 nog niet. Vervolgens was Italië de grootste brandhaard in heel Europa met tal van doden en een gruwelijk strenge lockdown. Toen in de zomer de besmettingen wat minder werden en de Corona maatregelen wat werden versoepeld, kregen we wat hoop dat we in september toch naar Italië konden afreizen. Die hoop vervloog toen begin september de besmettingen in Nederland de pan weer uitrezen. Gelukkig bleven de besmettingen in Italië wat achter en we waren dolblij toen het er naar uit zag dat ons reisje wellicht toch door zou kunnen gaan.
Na wat dagen billenknijpen over een eventuele quarantaine, stapten we vanmorgen om acht uur op de trein naar Schiphol. In Eindhoven begon het gesodemieter dat wij steeds hebben als we met de trein reizen. Bijna geen reis met NS gaat bij ons zonder problemen of vertraging. Nu bleek de trein in Eindhoven kapot te zijn. Daar ging onze rechtstreekse verbinding met de nationale luchthaven. We moesten overstappen op een andere, drukke trein richting Amsterdam om in Utrecht weer over te moeten stappen. Twintig minuten later dan gepland kwamen we tegen tienen aan op Schiphol. Daar verliep het allemaal wat soepeler. We waren zo ingecheckt, maar kregen geen gate mee van waar we zouden vertrekken. Eerst moesten we namelijk langs gate B-0. Daar werden onze COVID-19 formulieren gecheckt evenals onze lichaamstemperatuur. Pas daarna kregen we te horen dat onze vlucht vanaf gate C15 zou vertrekken.
Vervolgens hadden we ruim twee en een half uur tijd te verdoen in op Schiphol. Vanwege Corona waren veel winkeltjes dicht dus uitgebreid shoppen zat er niet in. Wel vonden we superleuke mondkapjes waarvan we er ieder twee kochten. Uiteraard dronken we koffie bij Starbucks en zaten daarna te wachten totdat we konden boarden.
Het vliegtuig vertrok keurig op tijd ondanks het meest deprimerende weer dat je je kan voorstellen. Dichte mist en druilerig weer, deed ons nog meer naar Italië verlangen dan we al deden. Wel moest het toestel naar de Polderbaan taxiën wat meer dan 20 minuten duurde. De vlucht zelf duurde slechts anderhalf uur. Onderweg zagen we het weer opknappen en boven de Alpen was het helemaal helder en konden we de grond zien vanuit 11 kilometer hoogte.
Toen het toestel op het vliegveld van Pisa landde, regende het echter weer. Daar duurde het lang voordat we uit het toestel waren. Onze tassen kwamen als laatste van de bagageband, zoals meestal. Met een bus werden we naar Montecatini Terme gereden, onze verblijfplaats voor de komende week. Daar namen we onze intrek in hotel Manzoni. Met onze kamer hadden we geluk. We zaten rustig op de derde verdieping en hadden het grootste balkon van alle kamers.
Meteen nadat we onze tassen op de kamer hadden gezet, gingen we het stadje verkennen. Inmiddels was de zon doorgebroken en was het heerlijk weer. Montecatini Terme is een kuuroordplaatsje met heel wat luxe kuuroorden. Wij verkenden het centrum en zochten naar een supermarkt voor wat boodschappen. Die vonden we eentje en merkten meteen dat het prijspeil hier lekker laag licht. Voor iets meer dan 2 euro heb je hier al een fles wijn. Anderhalve liter bruisend water koste ons €0,23.
Omdat we morgen nog een hele dag hebben voor het stadje, liepen we terug naar het hotel en zaten daar een tijdje op ons balkon. Om half acht konden we aanschuiven bij het diner nadat we eerst een aperitief hadden gedronken in de lobby van het hotel. Vanwege Corona was er geen buffet maar werd het eten aan tafel geserveerd. Het was even wennen, een hoofdgerecht van kaas, maar het was heerlijk. Wijn wordt hier per halve liter geschonken. Hoe vervelend is dat.
De rest van de avond deden we niet veel meer. Zo’n reisdag is toch vermoeiender dan je zou willen. Morgen gaan we Montecatini Terme goed bekijken.
Na wat dagen billenknijpen over een eventuele quarantaine, stapten we vanmorgen om acht uur op de trein naar Schiphol. In Eindhoven begon het gesodemieter dat wij steeds hebben als we met de trein reizen. Bijna geen reis met NS gaat bij ons zonder problemen of vertraging. Nu bleek de trein in Eindhoven kapot te zijn. Daar ging onze rechtstreekse verbinding met de nationale luchthaven. We moesten overstappen op een andere, drukke trein richting Amsterdam om in Utrecht weer over te moeten stappen. Twintig minuten later dan gepland kwamen we tegen tienen aan op Schiphol. Daar verliep het allemaal wat soepeler. We waren zo ingecheckt, maar kregen geen gate mee van waar we zouden vertrekken. Eerst moesten we namelijk langs gate B-0. Daar werden onze COVID-19 formulieren gecheckt evenals onze lichaamstemperatuur. Pas daarna kregen we te horen dat onze vlucht vanaf gate C15 zou vertrekken.
Vervolgens hadden we ruim twee en een half uur tijd te verdoen in op Schiphol. Vanwege Corona waren veel winkeltjes dicht dus uitgebreid shoppen zat er niet in. Wel vonden we superleuke mondkapjes waarvan we er ieder twee kochten. Uiteraard dronken we koffie bij Starbucks en zaten daarna te wachten totdat we konden boarden.
Het vliegtuig vertrok keurig op tijd ondanks het meest deprimerende weer dat je je kan voorstellen. Dichte mist en druilerig weer, deed ons nog meer naar Italië verlangen dan we al deden. Wel moest het toestel naar de Polderbaan taxiën wat meer dan 20 minuten duurde. De vlucht zelf duurde slechts anderhalf uur. Onderweg zagen we het weer opknappen en boven de Alpen was het helemaal helder en konden we de grond zien vanuit 11 kilometer hoogte.
Toen het toestel op het vliegveld van Pisa landde, regende het echter weer. Daar duurde het lang voordat we uit het toestel waren. Onze tassen kwamen als laatste van de bagageband, zoals meestal. Met een bus werden we naar Montecatini Terme gereden, onze verblijfplaats voor de komende week. Daar namen we onze intrek in hotel Manzoni. Met onze kamer hadden we geluk. We zaten rustig op de derde verdieping en hadden het grootste balkon van alle kamers.
Meteen nadat we onze tassen op de kamer hadden gezet, gingen we het stadje verkennen. Inmiddels was de zon doorgebroken en was het heerlijk weer. Montecatini Terme is een kuuroordplaatsje met heel wat luxe kuuroorden. Wij verkenden het centrum en zochten naar een supermarkt voor wat boodschappen. Die vonden we eentje en merkten meteen dat het prijspeil hier lekker laag licht. Voor iets meer dan 2 euro heb je hier al een fles wijn. Anderhalve liter bruisend water koste ons €0,23.
Omdat we morgen nog een hele dag hebben voor het stadje, liepen we terug naar het hotel en zaten daar een tijdje op ons balkon. Om half acht konden we aanschuiven bij het diner nadat we eerst een aperitief hadden gedronken in de lobby van het hotel. Vanwege Corona was er geen buffet maar werd het eten aan tafel geserveerd. Het was even wennen, een hoofdgerecht van kaas, maar het was heerlijk. Wijn wordt hier per halve liter geschonken. Hoe vervelend is dat.
De rest van de avond deden we niet veel meer. Zo’n reisdag is toch vermoeiender dan je zou willen. Morgen gaan we Montecatini Terme goed bekijken.
Reacties