Vogels, rotsen en op bezoek bij de queen-mom
Al vroeg in de morgen was er een hoop herrie op de camping. Dat kwam door een klein manneke dat door z’n ouders al om half zeven naar buiten was geschopt. Het manneke had kennelijk 10x ADHD want hij had herrie voor 10. Toch sliepen we door tot ongeveer half acht. Vanuit de camper hoorden en voelden we het hard waaien. Toch was de hemel strakblauw en scheen de zon uitbundig.
We hadden vandaag geen haast. We hadden wat dingetjes voorbereid, maar die konden we op ons gemak bezoeken zonder het heel laat te moeten maken. Na het ontbijt werd de camper losgekoppeld van de stroom en werden de afvalwatertanks geleegd en de watertank gevuld. Tegen half tien reden we van de camping af.
Ons eerste uitstapje vergde een ritje van amper 2 kilometer. Om de hoek bij John o’ Groats ligt Duncansby Head. Een enkelbaans weg leidde naar de parkeerplaats bij de vuurtoren die daar staat. Die was mooi, maar wij kwamen voor de zogenaamde “sea stacks”. In het water van de Noordzee staan al 6000 jaar lang enkele rotsen die langzaam weg eroderen vanwege de ruwe zee. Hoog boven het water, bovenop de steile rotsen graasden schapen, maar wij konden er ook lopen. En vanaf dit hoge punt konden we mooi de vogels bekijken die leefden op kleine uitsteeksels in de verder nagenoeg loodrechte rotswanden. We zagen vooral zeemeeuwen en zeekoeten. We hadden gehoopt papegaaiduikers te zien, maar die waren er niet. De sea stacks waren indrukwekkend. Het water beukte onderin tegen de rotsen. Bovenop zaten de vogels op hun gemak of ze vlogen om de rotsen heen. We liepen het hele pad af en waren er ruim anderhalf uur bezig.
Van Duncansby Head reden we naar het Castle of Mey dat slechts 12 kilometer verderop ligt. Voordat we het kasteel en de tuinen eromheen gingen bekijken, dronken we een cappuccino en aten we een stuk taart zodat we de lunch wat konden uitstellen. Het kasteel van Mey is in de jaren 50 van de vorige eeuw gekocht door de “queen-mom”. Ze redde het daarmee van de ondergang en liet het moderniseren. Vervolgens heeft ze het tot haar dood gebruikt als vakantieverblijf. We konden het kasteel alleen bezoeken door middel van een rondleiding door personeel dat de queen-mom persoonlijk heeft gekend. Helaas mochten we binnen geen foto’s maken, maar de uitleg en het feit dat je een erg persoonlijke kijkje kreeg in het leven van deze oude dame, maakten het bezoek wel de moeite waard. Leuk om te leren was dat veel van de meubels tweedehands zijn en dat de queen-mom de televisie in haar werkkamer voor twee maanden per jaar huurde. Haar favoriete televisieprogramma’s waren Fawlty Towers en Dad’s Army. En zo leerden we nog veel meer, dus ons geld was goed besteed.
Na de rondleiding slenterden we nog een tijdje door de tuinen rondom het kasteel. De ommuurde tuin was mooi, maar niet zo mooi als de oprijlaan met grillig gevormde bomen die naar elkaar toe waren gegroeid en nu een soort van tunnel vormden.
Na het kasteel reden we weer een eindje verder naar Dunnet Head, het meest noordelijke puntje van het Britse vasteland. We kwamen er via een smalle enkelbaans weg met op gezette punten een passeerplaats. Als er dan een tegenligger kwam, moest één van de twee voertuigen daar gaan staan wachten tot de andere gepasseerd was. Het vertraagde de rit, maar werkte wel. Het mooiste aan Dunnet Head was dat we hier wel papegaaiduikers zagen. De beestjes zijn niet groot en bleven op gepaste afstand van ons, maar mede dankzij de telelens konden we ze goed vastleggen. Hier hadden we een late lunch.
In het stadje Thurso deden we wat boodschappen bij een grote Tesco supermarkt waarna we naar het gehucht Melvich reden. Hier vonden we een plaatsje op een rustige camping met uitstekend sanitair en een bar-restaurant op het terrein. In de bar dronken we een aperitiefje voordat Ron z’n kookkunsten in de camper tentoon spreidde. Met een zonnetje erbij en zicht op de zee, kwamen we de avond wel door. Het weerbericht voor morgen voorspeld minder goed weer. Nu maar hopen dat ze in Schotland ook het weer niet goed kunnen voorspelen, net als in ons land.
We hadden vandaag geen haast. We hadden wat dingetjes voorbereid, maar die konden we op ons gemak bezoeken zonder het heel laat te moeten maken. Na het ontbijt werd de camper losgekoppeld van de stroom en werden de afvalwatertanks geleegd en de watertank gevuld. Tegen half tien reden we van de camping af.
Ons eerste uitstapje vergde een ritje van amper 2 kilometer. Om de hoek bij John o’ Groats ligt Duncansby Head. Een enkelbaans weg leidde naar de parkeerplaats bij de vuurtoren die daar staat. Die was mooi, maar wij kwamen voor de zogenaamde “sea stacks”. In het water van de Noordzee staan al 6000 jaar lang enkele rotsen die langzaam weg eroderen vanwege de ruwe zee. Hoog boven het water, bovenop de steile rotsen graasden schapen, maar wij konden er ook lopen. En vanaf dit hoge punt konden we mooi de vogels bekijken die leefden op kleine uitsteeksels in de verder nagenoeg loodrechte rotswanden. We zagen vooral zeemeeuwen en zeekoeten. We hadden gehoopt papegaaiduikers te zien, maar die waren er niet. De sea stacks waren indrukwekkend. Het water beukte onderin tegen de rotsen. Bovenop zaten de vogels op hun gemak of ze vlogen om de rotsen heen. We liepen het hele pad af en waren er ruim anderhalf uur bezig.
Van Duncansby Head reden we naar het Castle of Mey dat slechts 12 kilometer verderop ligt. Voordat we het kasteel en de tuinen eromheen gingen bekijken, dronken we een cappuccino en aten we een stuk taart zodat we de lunch wat konden uitstellen. Het kasteel van Mey is in de jaren 50 van de vorige eeuw gekocht door de “queen-mom”. Ze redde het daarmee van de ondergang en liet het moderniseren. Vervolgens heeft ze het tot haar dood gebruikt als vakantieverblijf. We konden het kasteel alleen bezoeken door middel van een rondleiding door personeel dat de queen-mom persoonlijk heeft gekend. Helaas mochten we binnen geen foto’s maken, maar de uitleg en het feit dat je een erg persoonlijke kijkje kreeg in het leven van deze oude dame, maakten het bezoek wel de moeite waard. Leuk om te leren was dat veel van de meubels tweedehands zijn en dat de queen-mom de televisie in haar werkkamer voor twee maanden per jaar huurde. Haar favoriete televisieprogramma’s waren Fawlty Towers en Dad’s Army. En zo leerden we nog veel meer, dus ons geld was goed besteed.
Na de rondleiding slenterden we nog een tijdje door de tuinen rondom het kasteel. De ommuurde tuin was mooi, maar niet zo mooi als de oprijlaan met grillig gevormde bomen die naar elkaar toe waren gegroeid en nu een soort van tunnel vormden.
Na het kasteel reden we weer een eindje verder naar Dunnet Head, het meest noordelijke puntje van het Britse vasteland. We kwamen er via een smalle enkelbaans weg met op gezette punten een passeerplaats. Als er dan een tegenligger kwam, moest één van de twee voertuigen daar gaan staan wachten tot de andere gepasseerd was. Het vertraagde de rit, maar werkte wel. Het mooiste aan Dunnet Head was dat we hier wel papegaaiduikers zagen. De beestjes zijn niet groot en bleven op gepaste afstand van ons, maar mede dankzij de telelens konden we ze goed vastleggen. Hier hadden we een late lunch.
In het stadje Thurso deden we wat boodschappen bij een grote Tesco supermarkt waarna we naar het gehucht Melvich reden. Hier vonden we een plaatsje op een rustige camping met uitstekend sanitair en een bar-restaurant op het terrein. In de bar dronken we een aperitiefje voordat Ron z’n kookkunsten in de camper tentoon spreidde. Met een zonnetje erbij en zicht op de zee, kwamen we de avond wel door. Het weerbericht voor morgen voorspeld minder goed weer. Nu maar hopen dat ze in Schotland ook het weer niet goed kunnen voorspelen, net als in ons land.
Reacties