Sightseeing Isle of Skye
Jeetje, wat regende het hard afgelopen nacht. Zo hard dat Ron er niet van kon slapen. Bovendien raakte uitgerekend ’s nachts de gasfles leeg die de koelkast koelde. Van de koelkast begon een lampje te knipperen als teken dat ie zonder brandstof zat. Daar werd Nicky wakker van die prompt Ron uit z’n slaap haalde voor een oplossing. Die werd gevonden door de koelkast uit de zetten tot ’s morgens. Voor de rest sliepen we redelijk. Aan onze wild kampeerplaats lag het niet. Het was er heerlijk rustig.
’s Morgens verwisselde Ron de lege gasfles voor een volle en kon de koelkast weer aan. Na het ontbijt reden we naar de parkeerplaats bij één van ’s eilanden meest bekende bezienswaardigheden, the old man of Storr. Dat is een grillige rotsformatie met één gigantische rechtop staande stenen pilaar. Er komen veel mensen op af, getuige de grote parkeerplaats, compleet met toiletgebouw. Vanaf de parkeerplaats leidde een steil en oneven pad naar the old man of Storr. Voor de complete wandeling van 4,5 kilometer stond ruim twee uur. Het was zwaar bewolkt maar wel droog. The old man zat echter wel regelmatig met z’n hoofd in wat flarden mist. Toen we na een half uur klimmen zagen dat het verdere pad nog steiler omhoog ging dan wat we al hadden gelopen, besloten we hier te stoppen. We hadden vanaf onze plek een prima zicht op de rotsformatie en Nicky vreesde voor haar knieën. Daarom maakten we de foto’s die we wilden maken en keerden om. Al met al waren we er toch nog een uur mee zoet geweest.
Een paar kilometer verderop stopten we bij de Lealt Falls. Op zich waren die niet zo bijzonder, maar ze lagen aan de doorgaande weg en ze waren gemakkelijk bereikbaar gemaakt door de lokale autoriteiten die er een heus uitzichtplatform hadden gebouwd.
Mooier vonden we Kilt Rock met daarbij de Mealt Falls. Kilt Rock waren steil uit zee hoog oprijzende rotsen en de Mealt Falls was een 55 meter hoge waterval die water van bovenaf die rotsen de zee in liet vallen. Ook hier was een uitzichtplatform gebouwd. Dat was maar goed ook want anders hadden we de waterval helemaal niet kunnen zien.
Bovenin het schiereiland Trotternish ligt de Quiraing, een gigantische aardverschuiving. Dat leverde een prachtig landschap op. We stopten bij het ronden van de noordkust diverse keren om te genieten van het landschap. De weg was hier weer enkelbaans maar gelukkig was het er niet druk. Ook erg mooi was de ruïne van Duntulm Castle, hoog op de rotsen. Het eigenlijke kasteel dateert uit de 15e en 17e eeuw. Het waaide er gruwelijk hard, maar het uitstapje was de moeite.
Helaas verslechterde het weer en begon het te regenen. Al voor de vijfde dag op rij. We baalden er van, maar je doet er toch niks aan en we konden er alleen het beste van maken.
We hadden voor de komende nacht een plaats op een camping in Dunvegan gereserveerd. In die plaats ligt het beroemde Dunvegan Castle, het kasteel van de chief van de clan Macleod. Als we dat kasteel zouden bezoeken hadden we geen last van de regen was ons idee. Dus werd de camper in het dorp geparkeerd en liepen we ruim een kilometer naar het kasteel. We dachten namelijk dat we de camper toch niet kwijt konden bij het kasteel. Achteraf bleek dat er een grote parkeerplaats was waar onze camper makkelijk had gepast, maar dat was achteraf. Het kasteel ligt er indrukwekkend op een rots aan de zee. Echt mooi is het van buiten echter niet. Het is eerder een gigantische blok grijs en grouwe stenen. Binnen was het een ander verhaal want het kasteel wordt nog steeds bewoond door de chief van de clan en die heeft kennelijk geld zat. Het was er wel druk. Meer mensen kwamen er schuilen voor de aanhoudende regen. Om het kasteel liggen uitgestrekte tuinen die prachtig waren aangelegd. In de watertuin waren zelfs twee grote watervallen, maar je had ook de ronde tuin, de ommuurde tuin en nog wat anderen. We bekeken de tuinen wel, maar het regende eenvoudigweg te hard om er van te kunnen genieten. In een cafeetje tegenover het kasteel droogden we weer wat op voordat we terug naar het dorp liepen en onze camper weer oppikten. Ron tankte diesel voor maar liefst 100 pond waarna we naar de camping reden. We staan op de prima plek met zicht op zee en prima sanitair. Als alleen die regen maar eens op wilde houden met vallen.
’s Morgens verwisselde Ron de lege gasfles voor een volle en kon de koelkast weer aan. Na het ontbijt reden we naar de parkeerplaats bij één van ’s eilanden meest bekende bezienswaardigheden, the old man of Storr. Dat is een grillige rotsformatie met één gigantische rechtop staande stenen pilaar. Er komen veel mensen op af, getuige de grote parkeerplaats, compleet met toiletgebouw. Vanaf de parkeerplaats leidde een steil en oneven pad naar the old man of Storr. Voor de complete wandeling van 4,5 kilometer stond ruim twee uur. Het was zwaar bewolkt maar wel droog. The old man zat echter wel regelmatig met z’n hoofd in wat flarden mist. Toen we na een half uur klimmen zagen dat het verdere pad nog steiler omhoog ging dan wat we al hadden gelopen, besloten we hier te stoppen. We hadden vanaf onze plek een prima zicht op de rotsformatie en Nicky vreesde voor haar knieën. Daarom maakten we de foto’s die we wilden maken en keerden om. Al met al waren we er toch nog een uur mee zoet geweest.
Een paar kilometer verderop stopten we bij de Lealt Falls. Op zich waren die niet zo bijzonder, maar ze lagen aan de doorgaande weg en ze waren gemakkelijk bereikbaar gemaakt door de lokale autoriteiten die er een heus uitzichtplatform hadden gebouwd.
Mooier vonden we Kilt Rock met daarbij de Mealt Falls. Kilt Rock waren steil uit zee hoog oprijzende rotsen en de Mealt Falls was een 55 meter hoge waterval die water van bovenaf die rotsen de zee in liet vallen. Ook hier was een uitzichtplatform gebouwd. Dat was maar goed ook want anders hadden we de waterval helemaal niet kunnen zien.
Bovenin het schiereiland Trotternish ligt de Quiraing, een gigantische aardverschuiving. Dat leverde een prachtig landschap op. We stopten bij het ronden van de noordkust diverse keren om te genieten van het landschap. De weg was hier weer enkelbaans maar gelukkig was het er niet druk. Ook erg mooi was de ruïne van Duntulm Castle, hoog op de rotsen. Het eigenlijke kasteel dateert uit de 15e en 17e eeuw. Het waaide er gruwelijk hard, maar het uitstapje was de moeite.
Helaas verslechterde het weer en begon het te regenen. Al voor de vijfde dag op rij. We baalden er van, maar je doet er toch niks aan en we konden er alleen het beste van maken.
We hadden voor de komende nacht een plaats op een camping in Dunvegan gereserveerd. In die plaats ligt het beroemde Dunvegan Castle, het kasteel van de chief van de clan Macleod. Als we dat kasteel zouden bezoeken hadden we geen last van de regen was ons idee. Dus werd de camper in het dorp geparkeerd en liepen we ruim een kilometer naar het kasteel. We dachten namelijk dat we de camper toch niet kwijt konden bij het kasteel. Achteraf bleek dat er een grote parkeerplaats was waar onze camper makkelijk had gepast, maar dat was achteraf. Het kasteel ligt er indrukwekkend op een rots aan de zee. Echt mooi is het van buiten echter niet. Het is eerder een gigantische blok grijs en grouwe stenen. Binnen was het een ander verhaal want het kasteel wordt nog steeds bewoond door de chief van de clan en die heeft kennelijk geld zat. Het was er wel druk. Meer mensen kwamen er schuilen voor de aanhoudende regen. Om het kasteel liggen uitgestrekte tuinen die prachtig waren aangelegd. In de watertuin waren zelfs twee grote watervallen, maar je had ook de ronde tuin, de ommuurde tuin en nog wat anderen. We bekeken de tuinen wel, maar het regende eenvoudigweg te hard om er van te kunnen genieten. In een cafeetje tegenover het kasteel droogden we weer wat op voordat we terug naar het dorp liepen en onze camper weer oppikten. Ron tankte diesel voor maar liefst 100 pond waarna we naar de camping reden. We staan op de prima plek met zicht op zee en prima sanitair. Als alleen die regen maar eens op wilde houden met vallen.
Reacties