Ron & Nicky op reis

De laatste dag van een reis is altijd de meest vervelende. Deze was daarop geen uitzondering. Onze vlucht terug naar Nederland was al om 07.40 uur. Als je dan nog je huurauto moet inleveren en twee uur van tevoren moet inchecken, kan het niet anders dan dat de wekker midden in de nacht af gaat. Dus waren we om kwart voor vier wakker zodat we om vier uur konden gaan ontbijten. Ja, dit hotel bood zelfs ’s nachts een ontbijt aan omdat veel vluchten van Icelandair vanaf hun thuisbasis vroeg in de morgen vertrekken. Om kwart voor vijf reden we het jeepje in de regen terug naar Avis. Het inleveren was zo gebeurd. De dame liep met een zaklamp snel om de auto heen om op schade te controleren en daarmee was het goed. Wel jammer dat het daarna nog vijfhonderd meter lopen was naar het luchthavengebouw. Daar aangekomen, keken we toch wel enigszins raar op. Wat was het er druk! Kennelijk liep heel IJsland leeg. Toch ging het allemaal erg vlotjes. De Tax-refund, het inchecken en de controle van onze

Vandaag onze laatste hele dag in IJsland. En we hadden één van de potentieel mooiste excursies voor deze dag bewaard; een bezoek aan de actieve vulkaan Fagradalsfjall nabij Grindavik. Sinds 19 maart van dit jaar spuit de vulkaan nagenoeg non-stop lava omhoog. Dat geeft sensationele beelden zoals we al vaak op YouTube zagen. Wij wilden dat natuurlijk ook gaan zien. Toen we een week geleden hoorden dat de erupties waren gestopt, baalden we ontzettend, maar waren weer heel blij toen een paar dagen geleden er weer leven kwam in de vulkaan. Voordat we bij de vulkaan waren moesten we nog zo’n 80 kilometer rijden. Onderweg zagen we natuurlijk ook weer allerlei leuke of interessante dingen. Zoals de Selvogsviti vuurtoren. Vanaf de weg zagen we het oranje gevaarte goed maar daarmee waren we er nog niet. Bleek dat we een heel eind over een onvervalst offroad-pad moesten rijden om er te komen. Wat een geluk dat ons jeepje nergens voor terugdeinsde. Hij werd er alleen ontzettend vies van, maar dat

Vandaag hadden we plannen om drie van de meest grote attracties in IJsland te gaan bezoeken. Alle drie die bezienswaardigheden liggen in de zogenaamde “Golden Circle”. Omdat die gouden cirkel vlakbij Reykjavik ligt, hielden we er rekening mee dat het er erg druk kon zijn. Vanuit de hoofdstad worden namelijk veel dagexcursies naar die bezienswaardigheden aangeboden. We konden dus de nodige touringcars verwachten. Toch konden en wilden we deze attracties niet overslaan, ze waren eenvoudigweg te belangrijk en/of mooi. Al om kwart over acht zaten we in de auto op weg naar Þingvellir. Þingvellir is voor de IJslanders een meer dan historisch belangrijke plaats. De nakomelingen van Ingólfur Arnarson, de stichter van Reykjavik, richtten in 930 het Alding bij Þingvellir op. Dit was de plaats waar 's zomers elk jaar de grote grondeigenaars, boeren, krijgslieden, handeldrijvers en anderen bijeen kwamen om onderlinge vetes te beslechten, om huwelijksverbonden aan te gaan, om zaken te doen, om

Toen we wakker werden en naar buiten keken, werden we niet blij. Het weer was zo mogelijk nog slechter dan gisteren. We wilden echter niet nog een dag in het water laten vallen. Onder het motto: “slecht weer bestaat niet, enkel slechte kleding”, kleedden we ons goed aan met alles aan wat tegen een plens regen kon en gingen op pad. Onze eerste stop was Dyrhólaey, de rots met een gat erin. Die hadden we gisteren al willen bezoeken. Natuurlijk hadden we de rots met mooi weer willen zien, maar zoals het er nu uit zag, was ook niet verkeerd. Tuurlijk, alles was grijs en we werden zeiknat, maar de zee ging gigantisch tekeer en grote golven beukten op de rotsen in de zee. Wat een prachtig gezicht! Eigenlijk vonden we dit nog mooier dan een licht briesje bij blauwe lucht. Toen we genoeg golven hadden gezien, reden we een steile weg naar boven naar de vuurtoren en de rots waarom het allemaal draaide. Ook hier kwam de regen nog met bakken uit de lucht, maar we waren goed aangekleed en hielden on

Wat kan het weer omslaan in één dag. Zaten we gisterenavond nog in de avondzon en hoopten we op het noorderlicht vanwege een wolkenloze hemel, toen we deze morgen wakker werden was het grijs, mistig en regenachtig. Daarom hadden we nog niet echt haast om op pad te gaan. Pas om kwart voor tien stapten we in de auto voor een bezoek aan de bezienswaardigheden die we hadden uitgezocht. De eerste stop zou eigenlijk bij Dyrhólaey zijn. Dat is een rots met een gat in de zee, vlakbij Vik. We besloten deze even over te slaan en verder te rijden naar onze tweede excursie in de hoop dat het later op de dag iets beter weer zou zijn. Nu had het geen zin om op het strand te staan. Je zag de rots niet eens door de laaghangende bewolking. Tien kilometer verderop bij Sólheimasandur stopten we bij een parkeerplaatsje langs de ringweg 1 om naar het wrak van een in 1973 verongelukte DC3 te lopen. Het Amerikaanse toestel kwam zonder brandstof te zitten omdat de piloot de verkeerde brandstoftank selecteerde

Vandaag weer een verplaatsing. Van Öræfi naar Vik, de meest zuidelijke plaats van het vasteland van IJsland, en de meest regenachtige. Het weer was alvast omgeslagen. Deze morgen geen blauwe lucht maar zware wolken. Wel was het droog. Nog wel. Om kwart voor negen stapten we in de auto voor de rit. Op een parkeerplaatsje nabij Skeiðarársandur zagen we een hoop verwrongen staal staan. Dat maakte ons nieuwsgierig en dus stopten we en gingen kijken. Volgens een infobord waren het de resten van een brug die door een gletsjer was vernield. Een paar kilometers verderop, bij het plaatsje Kirkjubæjarklaustur bezochten we de Stjórnarfoss, een redelijk kleine waterval die toch wel mooi was. Vlak daarnaast lag een basaltvloer. Op het eerste gezicht leek het of er zeshoekige tegels in het landschap waren neergelegd. In werkelijkheid was dit fenomeen geheel natuurlijk. De “vloer" bestond namelijk uit de toppen van een groot aantal basaltkolommen. In Kirkjubæjarklaustur wilden we koffie gaan dri

Vandaag hadden we een rustigere dag. Daarom stonden we pas om 8 uur op en het was half tien toen we in ons jeepje stapten en op weg gingen naar het Skaftafel park. Dat lag ongeveer 21 kilometer van onze cabin verwijderd. Zoals elke dag werd het jeepje weer gevuld met benzine, want hoe klein ons 4x4 monstertje ook is, hij is erg dorstig. We parkeerden onze auto bij het bezoekerscentrum en voor het eerst in IJsland moesten we parkeerkosten betalen. Die kosten waren meteen de toegangsprijs voor het park. In het bezoekerscentrum deden we navraag over de mogelijkheden voor een dagje park. Ons werd aangeraden om de Svartifoss, een waterval, te bezoeken en ook konden we redelijk makkelijk dichtbij de Svínafellsjökull gletsjer komen volgens de man achter de infobalie. Vanwege de stand van de zon die voor de Svartifoss belangrijk is, besloten we eerst daar naartoe te lopen. Dat was een wandeling bergop van ongeveer twee kilometer. Vooral in het begin ging het steil omhoog. Het was druk op de ro

Vandaag hadden we de langste af te leggen afstand voor de boeg. Daarom stonden we extra vroeg op. Daardoor waren we al om tien over half acht op weg. Eerst moest het jeepje gevoed worden. We hadden de keuze uit twee routes naar onze bestemming; de eerste ging door het binnenland over een gravelweg. De tweede volgde de kustlijn over verharde wegen. De eerste optie was ruim honderd kilometer korter, de tweede landschappelijk veel mooier. Het werd dus de tweede optie. Nadat wij bij het plaatsje Reyðarfjörður door een 6km lange tunnel waren gereden, kwamen we in het fjordengebied terecht en volgde de weg de kustlijn. We hadden het mooiste weer van de wereld met een strakblauwe lucht en maar liefst 9 graden. Dat gaf alles een mooi uiterlijk. Gevolg was dat we om de haverklap met ons jeepje aan de kant van de weg stonden om iets moois te fotograferen. De ene keer was dat een grillig gevormde bergtop, dan weer een bootje of één van de vele vuurtorentjes langs de kust. Gevolg was wel dat we ni

Een vrije dag om te besteden in de omgeving van Egilsstaðir. In het stadje zelf was niet zo veel te beleven, dus werden er ook vandaag weer de nodige kilometers gemaakt nadat de tank van het jeepje met benzine was gevuld. Omdat we gisteren bij de plaatselijke VVV waren geweest, wisten we wat we vandaag allemaal wilden gaan zien. Onze eerste stop was bij Hengifoss, zo’n 25 kilometer buiten Egilsstaðir. Hengifoss, wat hangende waterval betekent, is met zijn 118 meter één van de hoogste watervallen van IJsland. De rotswand bij deze waterval is zeer kleurrijk. Er lopen namelijk rode strepen door het gesteente heen. Het zicht op de waterval en die rode strepen, kregen we niet voor niks. Er moest flink voor geklommen worden. We deden er ruim een half uur over om boven te komen. Nicky bezeerde de kuit van haar linkerbeen en kwam daardoor zeer moeizaam vooruit en omhoog. Ze had er zelfs zoveel last van dat ze niet helemaal tot aan de grote waterval is gelopen. Ron liep wel het hele pad af. In

Vandaag moesten we vroeg uit bed, want omdat we onze cabin verlieten, moesten we die schoonmaken. Toch waren we lekker op tijd klaar met de poetswerkzaamheden en het ontbijt. Al om kwart over acht zetten we opnieuw koers richting Myvatn. Niet omdat we daar weer een dag wilden spenderen, maar omdat we er toch langs kwamen op onze weg naar Egilsstaðir. Gisteren hadden we een krater met daarin een blauw meer niet kunnen vinden. Vandaag deden we opnieuw een poging. Vandaag bleek dat als we gisteren 500 meter hadden doorgereden, we bij de krater zouden zijn uitgekomen. Het was nog zwaar bewolkt op het moment dat we bij krater Viti aankwamen, maar het water was inderdaad helblauwe zelfs zonder zon. Om heel het kratermeer te kunnen overzien, moesten we een eind over de kraterrand naar boven klimmen. Dat was al vroeg hijgen op deze dag, maar het uitzicht vergoedde alles. Na Viti zetten we koers richting Egilsstaðir dat nog bijna 200 kilometer verderop lag. Tussen Myvatn en Egilsstaðir zouden w

Toen we ’s morgens om zes uur even wakker waren voor een sanitaire stop, scheen buiten de zon aan een prachtige blauwe hemel met rode strepen. Toen we een uur later op stonden, was het al minder zonnig. Tegen de tijd dat we vertrokken naar Myvatn was het al zwaar bewolkt. Dat beloofde niet veel goeds, evenals de IJslandse weer-app op Ron z’n telefoon. In ongeveer drie kwartier reden we naar Myvatn. Myvatn is het derde grootste meer in IJsland en ligt in een zeer actief vulkanisch gebied. Wij reden het meer tegen de klok rond en kwamen daardoor eerst uit bij de pseudo kraters aan de zuidkant van het meer. Pseudo kraters zien er uit als een vulkaankrater, maar ze hebben geen kraterpijp die toegang tot een onderliggende magmakamer geeft. Net toen wij een ronde over het terrein wilde maken, stopte er een grote bus waar zomaar eventjes 50 à 60 mensen, meest mannen, uitgestapt kwamen. Weg rust en natuurlijk hadden we op elke foto wel een loslopende figuur uit die bus. Dat deed ons besluiten

Vandaag was het een uur later dat we klaar waren met wakker worden, douchen en ontbijten. Dat gaf echter niks want we hadden onszelf beloofd dat we het deze dag iets rustiger aan zouden doen. Daarom liepen we ook niet naar Húsavík, maar namen we lekker lui de auto. We parkeerden het ding, na weer een tankbeurt, in het haventje. Ron had graag een walvistocht gemaakt, maar Nicky zag dat niet zo zitten. Reden was dat we gehoord hadden dat er geen walvissen in de buurt zouden zitten, enkel orka’s. Die zaten echter zo ver op zee dat je die alleen kon zien als je een tocht met een snelle motorboot boekte. Die was ons met €120 per persoon iets aan de gortige kant. Dat was even balen, maar waarom zou je veel geld uitgeven als je niet kreeg waarvoor je kwam? In plaats van een boottocht, bekeken we het plaatsje voordat de overstapten op plan B. Plan B was een rit van anderhalf uur naar twee grote en indrukwekkende watervallen, de Dettifoss en de Selfoss. We waren net Húsavik uit toen we een grot

Na een heerlijke nacht in onze suite, begonnen we de dag met een ontbijt in het hotel. Daardoor aten we eens wat anders dan een boterham met jam en kaas. We waren niet veel later dan anders op pad. Dat kwam door de lange afstand die we deze dag moesten afleggen. Van Laugarbakki naar Húsavík zonder omwegen is al snel zo’n 300 kilometer. En die omwegen kwamen zeker. De eerste omweg was die naar de Kalugljúfur waterval. In ons boekje hadden we gelezen dat deze waterval erg weinig bezocht werd omdat hij wat verstopt ligt. Nou, dat viel wat tegen. Bij aankomst stonden er al drie auto’s op het parkeerplaatsje en terwijl wij er waren arriveerden nog minstens vijf auto’s. Tot zover de verstopt liggende waterval. Toch snapten we dat wel want het was weliswaar geen grote waterval, hij was wel erg mooi. Kijk maar eens op de foto bij dit stukje. Na deze omweg namen we de ringweg nummer 1 verder naar het oosten. De lucht was in het begin zwaar bewolkt, maar gaandeweg de rit werd het steeds lichter

Na weer een heerlijke nacht en een simpel ontbijt, reden we iets na half negen bij ons huisje in Reykholt weg. Ons eerste uitstapje lag op slechts een paar kilometer van onze overnachtingsplek. Dat waren de watervallen van Hraunfossar en de Barnafoss. Twee watervallen vlak bij elkaar. De Hraunfossar is in zoverre speciaal dat het water van de waterval niet van een rivier komt, maar uit een lavaveld. Het regenwater sijpelt door de poreuze lavasteen naar beneden en komt dan in een 900 meter brede strook naar beneden gevallen. Erg mooi. Omdat we er zo vroeg waren, waren we aanvankelijk de enige bezoekers. Al snel wisten echter anderen ook deze plek te vinden. Het water dat de Barnafoss waterval vormt, komt wel van een riviertje. Hier kronkelde het water met veel geweld door de lavarotsen naar beneden. Voor onze volgende excursie konden we de mogelijkheden van ons jeepje uitproberen. We wilden naar de Surtshellir grot, met bijna 2 kilometer lengte de langste grot in IJsland. De grot ligt o

Vermoedelijk vanwege de vermoeidheid, maar we sliepen als ossen afgelopen nacht. Het was dat de wekker om zeven uur af ging, anders was het veel later geworden dat we op stonden. Na het ontbijt gingen we op pad. Het was toen nog geen half negen. Dat deden we omdat we voor vandaag veel op het programma hadden staan. Het weer was bar en boos. Niet alleen hing de bewolking zowat op enkelhoogte maar het regende ook. En niet eens zo zachtjes. We waren bang dat ons hele programma in de soep zou gaan lopen. Toch gingen we er voor. Onze eerste stop was bij een monumentje voor de eerste westerse vrouw die een kind baarde op Amerikaanse grond. Vanuit IJsland was zij naar Amerika gekomen. Dat was rond het jaar 1000, dus zo’n 400 jaar voordat Columbus Amerika ontdekte. Vanwege het weer was het snel uit de auto, wat foto’s en rap weer in de auto. De volgende stop was slechts enkele kilometers verder, bij Lóndrangar. Voorzien van regenkleding liepen we een route naar de rotskust met enkele heel opv

Deze dag stonden we op tijd op want we hadden een druk programma voor ogen vandaag. Na het ontbijt werd alles ingepakt en verlieten we Reykjavik nog voordat het half negen was. Het weer was wat grijs en af en toe viel er zelfs een spatje regen. Omdat er niet veel verkeer de stad verliet, waren wij snel Reykjavik uit. Aan de andere kant van de weg stond kilometers lang file. Allemaal mensen die naar Reykjavik wilden. We hadden niet gedacht dat het zo druk kon zijn in IJsland. Het landschap, voor zover we dat konden zien door alle mist en wolken, werd steeds groener en vooral leger. We wilden op weg naar het schiereiland Snaefellsnes rondom het Hvalfjörður rijden, maar we misten de afslag waardoor we door de tunnel, die 5770 meter lang is, reden. Dat was wel een uur korter, maar we hadden toch ook graag wat van het fjord gezien, hoewel het de vraag was wat het zicht was met dit weer. Af en toe was het droog, maar ook regende het regelmatig zachtjes. Wat bleef was het beperkte zicht op de