Ron & Nicky op reis

Nadat we waren uitgecheckt reden we op ons gemak naar onze volgende bestemming, het Tongariro National Park. We konden rustig aan doen omdat de rit voor vandaag slechts een honderd kilometer lang was. Al om iets over half elf reden we parkeerplaats op van het Chateau Tongariro, ons luxe verblijf voor de komende nieuwjaarsnacht. Het Chateau is het enige gebouw in Nieuw Zeeland dat zich een kasteel laat noemen. Imposant is het gebouw beslist, zeker met de Mount Ruapehu op de achtergrond. We konden gezien het tijdstip nog geen kamer betrekken en daarom besloten we eerst maar eens een paar uur te gaan wandelen in het park. We kozen een relatief korte wandeling van twee uur omdat we in het bezoekerscentrum hadden gezien dat er voor deze middag slecht weer werd verwacht. We vonden dat wel raar omdat het buiten prachtig weer was en niks er op wees dat dat snel zou veranderen. Maar omdat we ons in een alpine omgeving bevonden, hielden we er toch maar rekening mee. De wandeling voerde ons naar

En alweer trekken we verder Nieuw Zeeland in. Vandaag hebben we Rotorua achter ons gelaten en zijn we naar Taupo gereden. Een afstandje van niks, dus al iets over tienen waren we bij de Huka Falls, iets voor Taupo. De Huka Falls stellen niet zo heel veel voor, maar toch komen er drommen mensen op af. Leuk voor een half uurtje kijken, maar daarna snel verder richting onze eindbestemming voor deze dag. Ons overnachtingsadresje voor komende nacht was een motel dat wat weggestopt lag. Toen we daar om 10.45 uur aankwamen, was het kantoor dicht en was een vroege incheck niet mogelijk. Dan maar de stad in. Eerst koffie drinken op een terrasje en daarna de vele winkels bekijken. Ron z'n tas was bij de vlucht naar Maleisië gesneuveld en in Kuala Lumpur hadden we een nep "The North Face" tas gekocht voor weinig, maar zoals te verwachten, vertoonde deze tas al ernstige slijtage. De tas zou onze sabbatical nooit halen. Vandaar dat we in Taupo eens op zoek gingen naar de fatsoenlijke

Vandaag een hele dag te besteden in en rond Rotorua. Natuurlijk mocht een bezoek aan één van de thermale parken niet ontbreken. Al vroeg reden we naar het Wai-O-Tapu Thermal park op zo'n 25 kilometer van Rotorua vandaan. Ron was hier 15 jaar geleden ook geweest en het park is zo mooi dat een tweede bezoek een must was. We moesten zo vroeg op pad omdat we de dagelijkse uitbarsting van de Lady Knox geiser, even buiten het park, om 10.15 uur niet wilden missen. Er waren honderden andere mensen die dezelfde plannen hadden als wij. Rondom de Lady Knox geiser waren een soort van tribunes gebouwd waarop een paar honderd mensen konden plaatsnemen om toch maar niks van het spektakel te hoeven missen, maar al die zitplaatsen waren bij lange na niet genoeg voor alle toeschouwers. De hele show was strak geregisseerd. Zelfs het moment van spuiten van de geiser werd exact bepaald. De geiser spuit namelijk niet spontaan meer maar moet geholpen worden met iets wat lijkt op zeep. De zeep breekt de

De hele nacht hadden we de regen op het dak van onze lodge horen vallen. Toen we wakker werden regende het pijpenstelen. Jammer, maar niet zo erg want we zouden hoe dan ook nat gaan worden deze morgen. Om 08.15 uur werden we verwacht bij een "Black water rafting excursie". Dat is niks anders dan met je kont in een binnenband over een ondergrondse rivier dobberen. We kregen een wetsuit aangemeten en guitige witte plastic laarsjes. Met twaalven ging het daarna in een busje naar de gloeiwormgrotten even buiten Waitomo. Daar moesten we eerst oefenen. Eerst hoe we een zogenaamde "eel" of paling moesten vormen. Daarbij zit je in de binnenband en houd je de voeten van je achterligger vast. Zodoende vorm je een soort van ketting en voorkom je dat iedereen afdrijft tijdens het dobberen op de rivier. Omdat we ondergronds ook een paar keer van een watervalletje moesten springen, moest ook dat geoefend worden. Eén voor één moesten we achterwaarts met onze binnenband in een rivi

Vroeg uit de veren vandaag want we hebben weer een hele rit voor de boeg. Vandaag gaat het naar Waitomo, beroemd om z'n grotten met daarin ontelbare gloeiwormen. Meteen na een ontbijtje op de veranda reden we aan. De eerste helft van de rit ging weer dwars door de bergen met als gevolg onnoemelijk veel bochtjes maken. Toen we van het schiereiland afreden, werd de weg wat vlakker en konden we daarom ook wat sneller rijden. In het plaatsje Otorohanga werd veel reclame gemaakt voor het "Kiwi House". Omdat we nog nooit echte kiwi's (de vogels dan) hadden gezien, besloten we het vogelpark te bezoeken. Omdat kiwi's nachtdieren zijn, was de kooi waarin er twee zaten behoorlijk donker gemaakt. Dat maakte het kiwi-spotten wat lastig, maar we zagen er eentje vrij goed. Die stak z'n lange puntige snavel vlak voor het raam steeds in de grond op zoek naar iets eetbaars. Het beest was een stuk groter dan we dachten en erg koddig. Het is voorstelbaar dat de Nieuw Zeelanders

Vandaag stond er weer een geplande excursie op het programma. Daarvoor moesten we naar het plaatsje Hahei rijden dat zo'n dikke 50 kilometer naar het noorden ligt. Omdat we ons al om 09.40 uur daar moesten melden, moesten we vroeg uit bed. 's Nachts was het flink afgekoeld en konden we goed slapen onder een dekentje, maar 's morgens scheen de zon weer aan een stralend blauwe hemel. Ruim op tijd waren we op het strand voor een tocht van een uur met de Hahei Explorer, een snelle motorboot die ons langs bezienswaardigheden in de baai bij Hahei zou varen. We kregen ieder een zwemvest aan en mochten voor in de boot plaatsnemen. Met een noodgang voeren we daarna over de zee waarvan het water er heerlijk uit zag, maar o zo koud was. Steeds als we bij een rotsformatie waren aangekomen, stopte de kapitein en vertelde over wat we zagen. Het betroffen voornamelijk tunnels door rotsformaties. Door sommigen konden we heen varen, bij anderen bleven we voor de ingang dobberen. Gedurende e

Eerste kerstdag. Na het ontbijt en het hartelijke afscheid van onze gastvrouw Siggy, begonnen we aan het langste traject van onze reis door Nieuw Zeeland. We hadden vanwege kerst niet veel verkeer op de weg verwacht, maar daarin hadden we ons vergist. Kiwi's gaan met kerst massaal de weg op. Het was er Nederlands druk. Vandaag moesten we helemaal van Mangonui naar Opoutere op het schiereiland Coromandel, een afstand van een kleine 500 kilometer. Ondanks de drukte op de weg schoot de reis goed op. Tegen twaalven waren we in de buurt van Auckland. Daar moesten we voor een stukje snelweg tol betalen. Hier had men geen tolpoortjes, zoals overal elders, maar moest je van tevoren zelf de tol voldoen bij een betaalstation. De automaat hier werkte zo onduidelijk dat veel mensen moeite hadden met betalen en daarmee ging alle tijdwinst van de tolweg verloren. Nadat we hadden getankt, smeerden en aten we maar meteen onze boterhammetjes op de grote parkeerplaats bij wijze van lunch. De rit na

Vandaag Zijn we op de historische toer gegaan. In en rondom de Bay of Islands kwamen begin 19e eeuw de eerste Europeanen in contact met de Maori's die hier al eeuwen leefden. Vandaar dat er hier in de omgeving aardig wat historie op te snuiven viel. Na het ontbijt reden we zo'n 60 kilometer naar het plaatsje Kerikeri. Hier staan aan een werkelijk prachtige baai het oudste nog bestaande houten huis van Nieuw Zeeland en het eerste stenen huis in dit land. Voordat we ons waagden aan deze huizen, bezochten we Rewa's Village. Dat is een nagebouwde Maori nederzetting (Kainga) van voor de tijd dat de Maori's in contact kwamen met de Europeanen. We zagen rieten huisjes, voorraadplaatsen, hangi's en een oorlogskano. Leuk om een keer te zien. Van een video leerden we hoe Maori-chief Hongi in aanraking kwam met de eerste Europeanen en door ruilhandel in het bezit kwam van steeds meer musketten waarmee hij adere Maoristammen bevocht. De musketten werden door de Europeanen gerui

Vandaag lekker uit kunnen slapen omdat we pas rond een uur of twaalf in Paihia hoefden te zijn voor een boottocht op zoek naar dolfijnen. Vandaar dat we pas rond een uur of negen uit onze lappenmand kwamen. In de keuken van onze lodge ontbeten we voordat we rond kwart voor elf de tocht naar Paihia begonnen. Dat waren 81 kilometers enkele reis. De excursie kon daarom maar beter een hele leuke zijn, want 162 kilometer voor één of twee dolfijnen is niet dol fijn. Onderweg hadden we wat lichte regen maar tegen de tijd dat we in Paihia aankwamen, was het gelukkig weer droog. Nadat we bij een bakker onze lunch hadden gekocht, liepen we naar de pier waar ons bootje net kwam aanvaren. We waren wel wat teleurgesteld over het formaat van het vaartuigje. Er gingen 27 mensen met de excursie mee en de boot was eigenlijk te klein om iedereen genoeg vrije ruimte te geven om de dolfijnen te kunnen zien, als we ze zouden vinden. Ook hingen er plastic schermen aan de zijkant die het zicht naar buiten t

Vanaf vandaag zijn we mobiel. Nadat we bij het autoverhuurbedrijf een half uru lang allerlei vragen hadden beantwoordt en documenten hadden laten zien, kregen we een mooie zwarte Nissan Bluebird uit 2005 mee. En in een land waar men aan de verkeerde kant van de weg rijdt, is het altijd spannend hoe dat in het begin gaat. Gelukkig viel dat allemaal wel mee. We zijn ook al drie weken gewend aan verkeer dat aan de andere kant komt aanrijden. Onze Nissan is een automaat en dat maakt het rijden erg plezierig. We reden linea recta Auckland uit via de A1, één van de weinige snelwegen in dit land. Ons doel voor vandaag was Mangonui in het hoge noorden van Nieuw Zeeland, een tocht van ruim 300 kilometer. Al snel na Auckland werd de vierbaansweg een tweebaans. Toch konden we aardig doorrijden vanwege de hoge maximumsnelheid die men hier aanhoudt. Maximaal 100 kilometer per uur op een tweebaansweg, zie je bij ons niet zo snel. We reden dan ook niet zo hard omdat we ook wilden genieten van het la

Vandaag de tweede hele dag in Auckland. We waren blij verrast dat de zon scheen en er een hoop blauwe lucht te zien was. Een mooie eerste zomerdag op het zuidelijk halfrond. Vandaag de langste dag van het jaar. Als eerste liepen we na een simpel ontbijtje naar de Skytower. Die staat 10 meter van ons hotel vandaan. De toren is 328 meter de hoogste van het zuidelijk halfrond. Op 182 meter bevindt zich het eerste observatiedek. Het leuke hieraan is ondermeer dat de vloer op diverse plaatsen uit glas bestaat waardoor je gevoel voor hoogtevrees aardig op de proef wordt gesteld. Ondanks het mooie weer was het wat heiig maar het uitzicht bleek toch de moeite waard. Het Skydeck is op 220 meter boven de grond en hier bevindt zich een tweede observatiedeck. Eigenlijk zie je hier porecies hetzelfde als op 38 meter lager, maar de ruiten waren wat schoner. Weer met alle benen op de grond, liepen we naar de haven voor de veerboot naar het plaatsje Devonport. Eigenlijk is dat nog gewoon Auckland, maa

Gôh, wat hebben we afgelopen nacht goed geslapen na de korte nachtrust in het vliegtuig. Het grote, zachte bed was daar beslist debet aan. Ook mooi was dat het weer een stuk beter was dan gisteren. We zagen dan wel geen strakblauwe luchten, maar het was in ieder geval droog en de temperatuur was aangenaam. Echt een dag om er op uit te trekken. Als eerste liepen we naar het wijkje Parnell. Dit is één van de oudste stukjes van Auckland en er staan mooie Victoriaanse, houten huizen. We vonden er talloze leuke winkeltjes, restaurantjes en cafeetjes. Nergens vonden we winkels van een grote winkelketen, alleen maar unieke zaakjes. Het is dat we niet zo'n shoppers zijn, anders waren we hier wellicht de hele dag gebleven. Een eind verderop kwamen we uit bij de wijk Newmarket. Hier vonden we wel de zaken van de grotere winkelketens. Het was er voor een maandagmorgen opvallend druk. Zal vast wel iets te maken hebben met kerstmis en de inkopen die daarvoor gedaan moeten worden. Ook wij dede

Vandaag een superlange reisdag. Dit soort dagen zijn de meest vervelende dagen van een reis want je zit de hele dag maar te wachten of je zit in een vliegtuig en dat is ook niet altijd een pretje. Met ons vertrek vanaf Langkawi naar Kuala Lumpur komt er een einde aan het deel in Maleisië. We hebben het allebei een fantastisch land gevonden. We zijn de afgelopen 15 dagen niet één onvriendelijke Maleisiër tegen gekomen, iedereen was erg hulpvaardig en droeg altijd een warme glimlach. Het land is een mooie mix van typisch Azië en toch ook wat "westerse luxe". Het landschap is werkelijk overweldigend en het eten wordt je er niet snel beu. Tel daarbij ook het lekkere warme klimaat met af en toe een warme douche als de hemelsluizen open gaan, en je zult begrijpen dat we een geweldige tijd hebben gehad. Tijd om te vertrekken naar onze volgende bestemming, Nieuw Zeeland. Het was op ons resort wachten tot één uur tot een taxichauffeur ons naar het vliegveld op Langkawi bracht. We kon

Op dag 3 op het mooie Langkawi hadden we een soort van rustdag verdiend, vonden we. Geen gekke dingen vandaag en alle tijd nemen voor ontwaken, ontbijten enz. Vlak naast het resort ligt Underwaterworld Langkawi, een aquarium dus. Dat was nog wel te doen. In tal van aquaria zwommen de meest exotische vissen rond. Altijd mooi om te zien. De Aziatische draai bestond weer uit grote winkels tussen de vissen in. In Nederland vind je aan het einde van een museum een klein winkeltje, maar hier pakken ze al tijdens de tour flink uit met de meest kitscherige spullen die je kunt kopen. Aan de winkels is geen ontkomen aan omdat ze op de looproute liggen. Wil je naar buiten? Dan eerst verplicht 5 winkels doorlopen. Toch was het best leuk. Daar zorgden de andere bezoekers ook wel voor. Voor elke vissenbak moest men gefotografeerd worden. Geinig gezicht. Tegen twaalven waren we klaar en konden we lunchen. Daarna hadden we wat huiswerk te doen. We moesten onze boardingpassen voor de vluchten naar Kua

Vandaag een excursiedag. Via het resort hadden we een tour geboekt die ons naar diverse attracties op het eiland zou brengen. Keurig op tijd kwam een busje voorrijden om vervolgens nog enkele andere tourgangers op te pikken. Dat duurde wel zo'n drie kwartier voor het gezelschap van acht compleet was. Langkawi is toch groter dan je denkt en er valt voor zo'n busje heel wat te rijden. De hoofdmoot voor vandaag waren de mangrovebossen in het oosten en noorden van het eiland. We gingen met onze gids aan boord van een bootje en werden naar een grot gevaren waar nogal wat vleermuizen huizen. Voordat we daar aan toe kwamen, vertelde de gids vanalles over zowat elk plantje of beestje dat we tegenkwamen. Hij wist er duidelijk veel vanaf en wilde zijn kennis maar al te graag delen met ons. De vele tientallen Aziaten bezochten dezelfde grot in één tiende van de tijd die wij er over deden. Na de vleermuizen voeren we naar een zogenaamde fishfarm. Dat bleek een drijvende viskwekerij en spe

Lekker uitgeslapen deze dag en ontbeten aan het strand. De lucht was strak blauw en al vroeg was het warm. We zijn allebei geen strandmensen dus anders dan veel andere gasten, die al vroeg op hun strandbedje lagen of er toch op z'n minst al een handdoek over heen hadden gelegd, gingen wij aan sightseeing doen. We huurden via het resort een taxi en het was aan ons om de bestemming aan te geven. Omdat we niet zo bekend zijn op dit tropische eiland gingen we een beetje uit van wat de chauffeur ons aanraadde. Als eerste reden we naar Kuah. Daar staat ene belachelijk grote adelaar. Het ding is zeker 20 meter hoog. Die moest natuurlijk bezocht worden. Veel bezoekers gebruikten de adelaar als achtergrond voor een foto van de ganse familie. Wij lieten het bij de adelaar zelf omdat onze familie kou zit te lijden in Nederland (leedvermaak? Ja!!). Op aanraden van de taxichauffeur bezochten we daarna een Wildlifepark. Zeg maar dierentuin maar dan op z'n Aziatisch. Dat betekent wel dieren

En weer op weg naar een volgende bestemming. Dit keer naar het tropische eiland Langkawi. Meestal betekenen verplaatsingen vroeg uit bed. Zo ook deze dag. Al om half acht bracht een taxi ons naar de ferry terminal. Daar lag een snelle ferry aangemeerd die ons in iets meer dan drie uur naar Langkawi zou varen. Eenmaal aan boord konden we ervaren hoe de temperaturen momenteel in Nederland moeten zijn. De airco stond op standje 100 en het was er ijskoud. Wat is dat toch met die airco's? Of ze doen het niet of staan op maximaal. Ergens halverwege zou zowel de temperatuur als de financieën ten goede komen. We zaten dus in de bor met een jas en petje op. Was het weer nog zalig toen we uit Penang vertrokken, onderweg werd het steeds slechter totdat op een gegeven moment de hel los brak en het keihard begon te regenen. Gelukkig was het weer droog toen we landden op Langkawi en scheen er zelfs een zonnetje. Hoe snel kan het gaan? Het plaatsje waar we aankwamen, Kuah was erg levendig, maar

Het was niet slim geweest om het raam open te zetten in plaats van de airco te laten draaien. Ten eerste was het 's nachts bloedheet geweest en, veel erger, Ron had geen bloed meer over want dat zat in al die muggen die hem hadden lek geprikt. Afijn, na een klein ontbijtje van, alweer, toast met jam, liepen we naar het centrum van de stad. We hadden een goede kaart in het hotel gekregen waarop tevens allerlei bezienswaardigheden op stonden. Ons doel van deze dag was om al die plekken met een bezoek te vereren. 's Nachts had het zwaar geregend en nu was het weliswaar bewolkt, maar lekker weer. Wel een beetje warm, dus veel zweten. Eenmaal in het stadscentrum aanbelandt, kwamen we als eerste uit bij de Kapitan Keling moskee. Van buiten een mooi gebouw. Jammer daarom dat ie dicht was. Na wat zoeken in smalle straatjes kwamen we uit bij de Bhoeddistische Khoo Kongsi tempel. Doordat de tempel zo verscholen lag, waren we de enige bezoekers en konden we in alle rust rond lopen en fot