Miya-jima en Hiroshima

Vanuit ons hotel in Kurasiki stapten we rond een uur of half acht in een bus die ons naar Hatsukaichi, een stad vlakbij Hiroshima bracht. De bus stopte bij een ferryterminal waar we op de boot  naar het eiland Miya-jima stapten. Het weer werkte voor de zoveelste dag op een rij perfect mee. Het was maar een kort boottochtje waarna we op het eiland werden verwelkomt door tal van tamme herten. De anders zo schuwe beesten kon je hier gewoon aanraken. We waren echter niet voor de hertjes gekomen. We waren hier voor hèt symbool van Japan, de drijvende torii. Bij vloed staat de torii met z’n voeten in het water van de Japanse binnenzee waardoor hij lijkt te drijven. Toen wij aan kwamen lopen was het eb aan het worden en we zagen langzaam de basis van de torii uit het water komen, althans zo leek het. Dat de 16m hoge torii een nationaal monument is bleek niet alleen uit de vele toeristen die er waren, maar ook uit de talloze schoolklassen die hier geschiedenisles kregen. Veelal in keurige matrozenpakjes luisterden de kinderen aandachtig naar wat hun leraar had te vertellen. Er waren zelfs complete kleuterklassen. De koters hielden braaf elkaars handje vast terwijl hun rugzakjes in een bagagetrolley mee werd genomen. De kleuters hadden geen oog voor de torii maar des te meer belangstelling voor de hertjes.

Omdat we bij zo’n typisch Japans monument waren besloten we te poseren voor de kerstkaart van dit jaar. Van huis uit hadden we twee kerstmutsen meegenomen en we lieten een groepslid een aantal foto’s van ons maken met de torii op de achtergrond.

Na de torii was de belangrijkste tempel op het eiland aan de beurt; het Itsukushima heiligdom, een shintotempel die op de Unesco erfgoedlijst staat. De tempel dateert al vanuit de 7e eeuw en de huidige gebouwen stammen uit 1168. Toch zag er alles nog perfect uit. Opvallend was de kleur. De hele tempel is geverfd in een oranjerode kleur en staat op palen. Enerzijds om het zee water uit de tempel te houden en anderzijds dat vroeger de grond van het eiland zo heilig werd bevonden dat niemand die grond mocht aanraken. In de tempel was een ceremonie gaande waarbij shintopriesters een familie beroerden met raar vormgegeven attributen. We snapten niks van de handelingen die werden uitgevoerd maar het was wel mooi om dat allemaal eens een tijdje gade te slaan. Rustig gezeten in een hoekje konden we ook mooi fotograferen en filmen.

Een stuk hoger op de heuvel op het eiland ligt de Daisho In tempel. Om daar te komen moesten we flink wat trappen beklimmen. Tijdens het klimmen konden we nuttig bezig zijn want op de trappen stonden gebedsmolens en daar aan draaien doet vele gebeden naar de goden zenden. Voordat we boven waren hadden we genoeg gebedjes verstuurd voor een half leven. Hier bij deze tempel zagen we voor het eerst dat de herfst er aan zat te komen. Hier hadden de blaadjes van de bomen al bonte kleuren wat het uitzicht alleen maar mooier maakte. In de Daisho In tempel stonden vele beelden en het hele plafond hing vol met lampionnen wat een heel mooi licht gaf in de tempel. Mooi waren de offergaven in de vorm van blikken met ananas bij een altaartje. Hopelijk houdt Boeddha van ananas. Bij de tempel stonden twee pagodes. Eentje had vijf daken, de andere slechts een bescheiden twee daken.

Omdat het tegen lunchtijd liep besloten we te eten op het eiland. Naast de heiligdommen staan ontelbare souvenirswinkeltjes en eettentjes. De honger werd gestild met de etenswaren uit een o bento.

Met de ferry voeren we daarna weer naar het vasteland van Honshu om met een korte busrit in Hiroshima uit te komen. Hier was het vredespark ons doel. Het vredespark is in de jaren vijftig van de vorige eeuw gebouwd als herinnering aan de atoombom die hier op 6 augustus 1945 om 08.15 uur werd gedropt en direct voor 70.000 slachtoffers zorgde en daarna nog eens voor 70.000 indirecte slachtoffers. Zij stierven in de jaren erna aan de gevolgen van de straling. Het opvallendste bouwwerk op het terrein is de A-bomb dome. Het is de ruïne van wat ooit de Hiroshima Prefecture Industrial Promotion Hall was. Het was zowat het enige gebouw in Hiroshima dat nog gedeeltelijk overeind stond nadat de atoombom haar verwoestende werk had verricht. Nu is het een Unesco monument en een symbool voor de vernietigende kracht van zo’n bom.

Een ander indrukwekkend monument in het vredespark is het Childrens Peace Monument. Het is een beeld van het Japanse meisje Sadako Sasaki die een origami kraanvogel boven haar hoofd houdt. Sadako was een meisje dat leukemie kreeg als gevolg van de atoombom. Zij hoorde van de legende dat, als je 1000 origami kraanvogels vouwt, je een wens mag doen. Sadako wenste dat ze weer in staat zou zijn om deel te nemen aan hardloopwedstrijden, iets wat ze graag deed en dat alle andere zieke kinderen ook een wens mochten doen. 

Sadako wist 1300 kraanvogels te vouwen maar stierf in 1955 toch aan de gevolgen van die leukemie. Een dergelijk verhaal gaat er bij de Japanners in als koek en schoolklassen komen massaal naar dit monument. Elke klas dient 1000 origami kraanvogels te vouwen en die worden in vitrines en aan de hekken van het park achter gelaten. Ook worden vanuit de hele wereld gevouwen kraanvogels naar Hiroshima gestuurd. Het zal je niet verbazen dat het er stikte van de kleurrijke kraanvogels.

In het vredespark stikt het van de symbolische monumenten. Een andere is de vredesvlam. Een vuur wordt continue brandende gehouden totdat het laatste atoomwapen van de wereld vernietigd is. We denken dat deze vlam nog lang zal branden. In de Cenotaaf staan alle namen van de slachtoffers van de atoombom vermeld. Wij namen er de standaardfoto; de Cenotaaf op de voorgrond met een doorkijk naar de vredesvlam en de A-bomb dome op de achtergrond.

We liepen een tijdje door het park te slenteren, genietend van het zonnetje, toen we bemerkten dat het rondom de Cenotaaf steeds drukker werd. We zagen steeds meer fotografen met professionele apparatuur, dus er moest iets aan zitten te komen. We bleven bij de Cenotaaf staan met onze camera’s in de aanslag. Het duurde een tijdje maar ons wachten werd beloond; Omringd door veel beveiligers en mensen die die heel serieus keken, ontwaarden we de enige echte Dalai Lama en Desmond Tutu. Naast deze grootheden liep een oudere vrouw die later Betty Williams bleek te zijn. Het trio was voorzien van grote bossen bloemen die ze bij de Cenotaaf neerlegden. Als volleerde paparazzi’s namen we onze foto’s en Ron had het nog drukker want hij moest ook nog filmen. Wel leuk dat je op een onverwacht moment zulke beroemdheden bijna tegen het lijf loopt. Na het bloemen leggen stapten de drie in gereedstaande auto’s en werd het weer wat rustiger in het vredespark.

Wij besloten een kijkje te nemen in het A-Bomb museum. Net als in Nagasaki kregen we tal van schokkende foto’s voorgeschoteld die ons overduidelijk maakten wat voor een afschuwelijke wapens die atoombommen waren. Ook hier moesten we het museum delen met honderden schoolkinderen.

Nadat we in een nabij gelegen winkelcentrum bij Starbucks nog een lekkere cappuccino hadden gedronken werden we naar ons hotel in een ander deel van Hiroshima gereden. Daar namen we voor één nachtje onze intrek. ’s Avonds gingen we met de hele groep de stad in en kwamen uit bij een klein restaurantje waar ze de overheerlijke hartige pannenkoeken, okonomkiyaki, voor ons bereidden. Samen met een grote pot bier zorgde die pannenkoek voor een overheerlijke maaltijd.