Kyoto

Voor vandaag stond er een excursiedagje op het programma. In het reisprogramma stond deze dag als een vrije dag te boek maar voor de nodige yennen konden we mee met een bus die langs een aantal bezienswaardigheden zou rijden. Normaal gesproken gaan we er liever zelf op uit, maar de locaties die we met de excursie zouden gaan bezoeken lagen allemaal een eind buiten het centrum van de stad en dus was het veel makkelijker om met de bus mee te gaan. Daar dacht de rest van de groep hetzelfde over. Ontbijten deden we in het hotel.

De buschauffeur reed ons de stad uit en de heuvels ten noordwesten van Kyoto in. Het viel nog niet mee om Kyoto uit te komen. Het was druk op de weg en het werd niet minder druk toen we de bergen inreden. Kennelijk wilden al die mensen naar dezelfde attractie als waar wij naartoe onderweg waren. Dat bleek ook te kloppen. Toen we bij één van de bekendste tempels van Japan uit de bus stapten, was het daar ongelooflijk druk. Het leek wel of iedereen die tempel wilde zien.

We waren bij de Kinkaku-ji ook wel de Gouden Paviljoen tempel of Hertentempel genoemd. Het grote complex lag er prachtig bij. Dat kwam niet alleen door de gebouwen met de bergen op de achtergrond, maar ook door de bladeren aan de bomen die hun herfstkleed aanhadden. Nadat we de entree hadden voldaan was het aansluiten in een schier eindeloze rij mensen, meest Japanners. Heel langzaam sjokten we de tempeltuin in, mopperend om de drukte en het trage tempo van Japjes die elkaar aan het fotograferen waren waardoor je niet verder door kon lopen zonder zelf prominent op die foto’s terecht te komen. Toch gebeurde dat meer dan eens als we het wachten beu waren. Ons (on)geduld werd beloond toen we bij de vijver kwamen waarin een schitterend paviljoen spiegelde. We waren bij het Gouden Paviljoen aangekomen en omdat het windstil was, spiegelde de prachtige tempel perfect in het water van de vijver. Het gehele paviljoen, behalve de onderste verdieping, is met bladgoud bedekt. In de tempel worden relikwieën van Boeddha bewaard. Een eerste versie van het paviljoen dateert uit de 15e eeuw, maar het huidige bouwwerk dateert van 1955 nadat een monnik de vorige versie in brand had gestoken.

Ook de rest van het tempelcomplex was de moeite waard, maar we hadden het meeste oog voor de prachtige tuin in herfstkleuren. Ook keken we even naar Japanners die probeerden muntjes van een afstand in een schaal te gooien. Het lukte maar weinig mensen om de schaal te raken en rondom de schaal en de bijbehorende beeldjes lagen ontelbare muntjes. Al met al een behoorlijk bedrag hoe weinig die muntjes ook waard zijn.

Ons volgende doel was de Ryonji tempel. Hier was niet het tempelgebouw de bezienswaardigheid maar de Zen-tuin bij de tempel. De tuin is het bekendste voorbeeld van de typische Japanse tuinen waarin geen planten voorkomen maar grind, mos en rotsen de voornaamste onderdelen van uit maken. Het keurig aangeharkte grind stelt een zee voor. De rotsen en het mos zijn bergen of zelfs gebeurtenissen waar de zee omheen moet. Je moet er van houden maar het brengt wel een soort van rust bij je teweeg. Dat vonden veel andere mensen ook want het was er druk. Mooi waren de meisjes in kleurrijke kimono’s. We maakten net zoveel foto’s van de meisjes als van de tuin. De tempel bij de tuin was niet zo heel bijzonder. Natuurlijk waren daar de houten vloeren met mooie papieren wanden en deuren, maar de tempel was verder leeg. Alleen op de grond lagen tatamimatten en sommige papieren wanden waren beschilderd, maar verder was er weinig te zien. Behalve de beroemde Zen-tuin was er ook een mostuin. Die vonden we eigenlijk veel mooier dan z’n beroemde broer. Onder lommerrijke bomen groeide mos in allerlei tinten groen. Veel aandacht hier ging ook naar een sprinkhaan die in de tuin tegen de tempel aan zat. Het beestje bleef mooi poseren en was helemaal niet bang van al die mensen met hun camera’s.

De excursiedag verliep op z’n Japans. Dat wil zeggen, veel zien in relatief korte tijd. Na de Ryonji tempel reden we naar een buitenwijk in het oosten van Kyoto, maar de Toji tempel. In deze tempel vonden we veel houten beelden die, zo te zien, honderden jaren oud waren. Ze stelden shoguns, samurai en monniken voor. Apart waren ook de schilderingen op sommige muren. Die waren allesbehalve traditioneel Japans, ja zelfs modern te noemen. Omdat we al heel wat tempels hadden gezien, genoten we hier van de rust van de prachtige tuin bij de tempel. Gezeten op een houten vlonder staarden we een tijd lang naar al het moois dat we zagen.

De lunch genoten we in een eenvoudig maar traditioneel Japans restaurantje vlakbij de Toji tempel. Nadat we door de stoffen toegangs „deuren" binnen waren gekomen zagen we tal van lage tafeltjes en moesten we op kussens op de grond gaan zitten. Van de eigenaresse, een sympathiek oud vrouwtje, kregen we allemaal een origami poppetje kado. Het eten was eenvoudig maar lekker zoals alle eten hier.

Na de lunch werden we weer naar Kyoto gereden en kwam er een einde aan de betaalde excursies. De rest van de dag konden we doen waar we zin in hadden. Tegenover het hotel ligt het keizerlijk paleis van de tijd dat Kyoto de hoofdstad van Japan was. Normaal gesproken kun je dat paleis alleen bezoeken als je van tevoren een tour met een gids hebt geboekt. Slechts enkele dagen per jaar kun je het paleis ook zonder een geboekte tour bezoeken en uitgerekend vandaag was het één van die dagen. Eén en ander had wel tot gevolg dat het er erg druk was. Vooral Japanners wilden wel eens zien hoe hun voormalige keizers woonden. Om binnen te komen moesten we weer aansluiten in een schier eindeloos lange rij, maar deze keer schoot het allemaal best op. Van buiten was het paleis schitterend afgewerkt met onder andere gouden platen. Binnen was het allemaal weer wat leeg. Om de bezoekers een indruk te geven van het leven in het paleis had men poppen in traditionele kleding tentoongesteld evenals een paar prachtige kimono’s. Het viel ons op hoeveel stof er wel niet in z’n kimono gaat. Geen wonder dat de zijden kleden zo duur zijn. Nadat we de gebouwen van het complex hadden bekeken genoten we in de nabijgelegen tuin van de relatieve rust. Het was er heerlijk toeven met een drankje op een bankje in de herfstzon.

Aan het einde van de middag liepen we te voet dwars door de binnenstad van Kyoto naar het immense treinstation. Hier waren we al eerder geweest, maar we wilden het nog een keer bij daglicht zien. Wederom verbaasden we ons over het immense bouwwerk en de ontelbare winkeltjes en restaurantjes. In één zo’n restaurantje bestelden we een noodlemaaltijd bij wijze van diner. Nadat het donker was geworden sjokten we op ons gemak dwars door de stad terug naar het hotel. Onderweg waren we druk met het fotograferen van de stad in het donker. Al is donker hier een relatief begrip vanwege de ontelbare lampen en neonreclames.