Ron & Nicky op reis

Na het ontbijt in het hotel werden alle tassen en koffers van de groep verzameld en in een kamertje opgeslagen. Vandaag zou het een lange dag worden want de reis zit er bijna op en vandaag vliegen we terug naar Nederland. De vlucht zou echter pas laat in de middag vertrekken waardoor we nog een paar uur in Tokyo konden doorbrengen. Sommige mensen van de groep besloten in het hotel te blijven en te wachten maar daar hadden wij geen zin in en trokken er nog een keer op uit. We waren inmiddels goed bekend met het metrosysteem en daardoor waren we in no time bij de Sumidagawa rivier. De vorige dag hadden we gezien dat je een boottocht over de river kon maken en daar hadden we wel zin in. De boot betrof een grote rondvaartboot met een open gedeelte op het achterdek. Daar waren wij te vinden want het was weer prachtig weer zoals eigenlijk tijdens de hele vakantie het geval was. Vanaf het water keken  we grote kantoorkolossen, maar er stonden ook grote woonflats langs de oever. Ook voere

Deze dag stonden we belachelijk vroeg al naast ons bed. We zouden namelijk naar de veiling en vismarkt van Tsukiji gaan en de hoogtepunten van deze groothandelsmarkt vinden tussen 05.00u en 06.30u plaats. Al om 04.00u ging de wekker. We ontbeten niet in het hotel omdat dat eenvoudigweg nog niet kon op dit onmenselijke tijdstip. We zouden laten na ons bezoek aan Tsukiji ergens gaan ontbijten. De metro bracht ons in no time naar de oevers van de Sumida rivier en in de buurt van de vismarkt waar we om kwart over vijf aan kwamen. Bij de veiling konden we als toeristen niet aanwezig zijn. Remco waarschuwde ons dat de handelaren het sowieso niet zo op toeristen hadden omdat die voortdurend in de weg liepen en drukte ons op het hart om discreet te werk te gaan met het rondkijken en nemen van foto’s. Met deze raadgeving in het achterhoofd slenterden we de gigantische hallen in. Daar was het inderdaad een drukte van belang. Overal waren handelaren de vis die ze gekocht hadden aan het pre

Na een heerlijk nachtje slapen stonden we weer op tijd langs ons bed. Vandaag hadden we een volle dag voor de boeg. Na het ontbijt nam Remco de groep mee op een ontdekkingstocht door delen van de metropool. Vanaf het Ueno station namen we eerst de metro naar de zakenwijk Shinjuku. We wisten het al van beelden op televisie, maar hier zagen we in het echt hoe gedisciplineerd de Japanners zijn bij het uit- en instappen bij de metro. De wagons stoppen automatisch op aangegeven perrons waar de reizigers keurig in een rij staan te wachten. Er is er niet eentje die voor zal dringen. Vervolgens worden de mensen die uitstappen keurig en heel geduldig in de gelegenheid gesteld om uit te stappen waarna iedereen netjes achter elkaar de metrowagon in kan. De beelden waarop mensen door beambten in een metro worden geduwd hebben wij niet gezien. We stapten uit in Shinjuku onder het NS Building, een wolkenkrabber met 30 verdiepingen waardoor dit een kleintje was in de wijk waar hij stond. Van bui

Vandaag een lange reisdag. Vanuit de oude hoofdstad zouden we met een bus naar de huidige hoofdstad Tokyo reizen. We reisden niet met de hele groep, sterker nog we waren maar met vijven in de bus. De rest van de groep had een duur ticket gekocht voor de shinkansen, de snelle trein. Wij vonden honderd euro voor een treinritje naar Tokyo teveel geld en hadden besloten om gewoon met de bus (waarvoor we al hadden betaald) te reizen. Behalve vijf man van de groep reisde ook Remco met de bus mee. Omdat het een gecharterde bus was, hadden we alle ruimte. We hadden 500 kilometer voor de boeg en we zouden er een kleine acht uur over doen. Daarom vertrokken we al om half acht vanuit het hotel. De reisgenoten die met de shinkansen reisden konden uitslapen. Zij hoefden pas tegen half tien met de trein mee en zouden al voor het middaguur in Tokyo zijn. Wij reden met onze bus via de snelweg. Daardoor schoot het goed op. Helaas regende het in het begin maar al snel werd het droog en begon de z

Vandaag de laatste dag in Kyoto. Er stond wederom niks geplande op het programma en dus trokken we er samen weer op uit. We hadden de boekjes goed bestudeerd en Remco had nog wat adviezen voor ons, dus we wisten wat we deze dag wilden gaan zien. Vlakbij het hotel ligt het grote complex van het Nijo-jo. Te voet liepen we vanuit het hotel naar dit kasteel dat binnen twee ringen van verdedigingswerken ligt. Telkens ligt er een gracht zodat de vijand niet zomaar naar binnen kon wandelen. Dat lukte ons wel. De toegangspoort stond wagenwijd open. Dat was trouwens een mooi exemplaar. Boven de poort met goudkleurig metalen beslag zaten grote panelen met daarin kunstig houtsnijwerk. Met de bouw van het kasteel is in 1601 begonnen maar zoals zo vaak dateren de huidige gebouwen van veel later. Ook hier was het oorspronkelijke kasteel een paar keer afgebrand en keken wij naar gebouwen uit halverwege de 18e eeuw. De gebouwen aan de buitenkant waren niet zo heel bijzonder. Dat komt zeker omdat

Voor vandaag stond er een excursiedagje op het programma. In het reisprogramma stond deze dag als een vrije dag te boek maar voor de nodige yennen konden we mee met een bus die langs een aantal bezienswaardigheden zou rijden. Normaal gesproken gaan we er liever zelf op uit, maar de locaties die we met de excursie zouden gaan bezoeken lagen allemaal een eind buiten het centrum van de stad en dus was het veel makkelijker om met de bus mee te gaan. Daar dacht de rest van de groep hetzelfde over. Ontbijten deden we in het hotel. De buschauffeur reed ons de stad uit en de heuvels ten noordwesten van Kyoto in. Het viel nog niet mee om Kyoto uit te komen. Het was druk op de weg en het werd niet minder druk toen we de bergen inreden. Kennelijk wilden al die mensen naar dezelfde attractie als waar wij naartoe onderweg waren. Dat bleek ook te kloppen. Toen we bij één van de bekendste tempels van Japan uit de bus stapten, was het daar ongelooflijk druk. Het leek wel of iedereen die tempel wi

Om half negen was iedereen wakker en uitgegeten waarna we in de bus stapten en onderweg gingen naar Kyoto. Deze dag zou een reisdag worden. Hoewel we eerst zouden stoppen in Himeji was het daarna nog een flink eind rijden naar Kyoto. In totaal moesten we vandaag ruim 300 kilometer rijden. Gelukkig zijn de Japanse wegen uitstekend. Alleen hopen op weinig files. Het grootste stuk snelweg reden we ’s morgens op weg naar Himeji. Deze stad is vooral een bezoek waard vanwege z’n kasteel, de Shirasagi-jo ofwel het Witte Reigerkasteel. Algemeen wordt dit kasteel als het mooiste in Japan beschouwd en het staat sinds 1993 op de Unesco erfgoedlijst. Het kasteel dateert van 1609 en is bovenop een heuvel gebouwd. Met z’n witte muren en sierlijk gevormde daken is het inderdaad een plaatje. Nog voordat we uit de bus waren gestapt hadden we al een paar foto’s gemaakt. Het kasteel heeft een aantal oorlogen overleefd waaronder de Tweede Wereldoorlog. Zowat heel Himeji werd toen verwoest maar het ka

Vanuit ons hotel in Kurasiki stapten we rond een uur of half acht in een bus die ons naar Hatsukaichi, een stad vlakbij Hiroshima bracht. De bus stopte bij een ferryterminal waar we op de boot  naar het eiland Miya-jima stapten. Het weer werkte voor de zoveelste dag op een rij perfect mee. Het was maar een kort boottochtje waarna we op het eiland werden verwelkomt door tal van tamme herten. De anders zo schuwe beesten kon je hier gewoon aanraken. We waren echter niet voor de hertjes gekomen. We waren hier voor hèt symbool van Japan, de drijvende torii. Bij vloed staat de torii met z’n voeten in het water van de Japanse binnenzee waardoor hij lijkt te drijven. Toen wij aan kwamen lopen was het eb aan het worden en we zagen langzaam de basis van de torii uit het water komen, althans zo leek het. Dat de 16m hoge torii een nationaal monument is bleek niet alleen uit de vele toeristen die er waren, maar ook uit de talloze schoolklassen die hier geschiedenisles kregen. Veelal in keurige

Vandaag vroeg uit de veren want er stond heel wat op het programma. We zouden gaan fietsen over de Kibi vlakte, een in Japan zeldzame vlakte met rijstvelden, dorpjes en tempels. Door de vlakte loopt tussen de steden Soja en Okayama een 15 km lang fietspad. Eerst moesten we echter in Soja zien te komen. Dat bleek niet zo moeilijk want er rijdt een trein vanaf Kurashiki naar Soja. Op het station stonden verschillende futuristische shinkansentreinen maar daarmee zouden wij niet reizen. Remco leidde ons een lokaal boemeltje in waarmee en in no time in Soja. Bij het station huurden we allemaal een fiets. Of liever gezegd fietsje want de rijwielen waren nogal klein voor ons postuur. Een tijdje waren we bezig met het verstellen van de sturen en de zadels zodat we niet steeds met onze knieën tegen het stuur zouden komen. Voor op de fietsjes prijkte een mandje waar onze rugzakjes in verdwenen. Remco nam de hele groep mee naar een tempeltje in Soja; de Machikado local hall. In de tempel w

Zonder ontbijt stapten we in de bus voor de rit naar Kurashiki. Het was wederom prachtig weer en een T-shirt was voldoende op deze laatste dag van oktober. Deze dag zouden we naar het hoofdeiland van Japan; Honshu, rijden. De eilanden Shikoku en Honshu zijn verbonden door een snelweg die over diverse bruggen en eilandjes in zee loopt. Al met al is dat traject 18 kilometer lang. De Kurishima Kaikyobrug is met een lengte van ruim 4 kilometer ’s werelds langste hangbrug en één van de drie bruggen in het traject. Natuurlijk stopten we en maakten we wat foto’s van dit kunstwerk. Hier vonden we ook een soort van wegrestaurantje waar we ontbeten. Veel meer dan een broodje en wat drinken was dat overigens niet. Op Honshu bezochten we als eerste het plaatsje Onomichi. Het plaatsje is helemaal niet zo groot maar er zijn veel tempels te vinden. De mooiste tempel hier is de Senko-ji tempel en om daar te komen moesten we een behoorlijk steile heuvel beklimmen. Er was ook een kabelbaantje om bo

Vandaag een dag zonder verplaatsingen of groepsexcursies. Gewoon een dag voor ons zelf in Matsuyama. Het weer zat ons geweldig mee. Aan de lucht geen wolkje te zien en de zon deed erg haar best en dat eind oktober. Een jas hadden we niet nodig en een T-shirt was voldoende. Om een uur of half negen waren we klaar om de stad in te gaan. Hoewel Matsuyama meer dan een half miljoen inwoners heeft, is het compact genoeg om te voet te verkennen. Voordat we de verschillende bezienswaardigheden konden gaan bekijken moesten we eerst geld pinnen. Dat is in Japan best een probleem als je geen Japans kunt lezen. Op de apparaten staat alles namelijk in het Japans en verder niks. De enige geldautomaten staan in een postkantoor. Remco wees ons er eentje en daar ging Ron de uitdaging aan om geld uit het masjien te toveren. Dat lukte hem wonder boven wonder en voorzien van voldoende cash besloten we om eerst het kasteel van de stad te bezoeken. Matsuyama-jo ligt op een 130 meter hoge heuvel midden in