Vrije dag in Matsuyama

Vandaag een dag zonder verplaatsingen of groepsexcursies. Gewoon een dag voor ons zelf in Matsuyama. Het weer zat ons geweldig mee. Aan de lucht geen wolkje te zien en de zon deed erg haar best en dat eind oktober. Een jas hadden we niet nodig en een T-shirt was voldoende. Om een uur of half negen waren we klaar om de stad in te gaan. Hoewel Matsuyama meer dan een half miljoen inwoners heeft, is het compact genoeg om te voet te verkennen. Voordat we de verschillende bezienswaardigheden konden gaan bekijken moesten we eerst geld pinnen. Dat is in Japan best een probleem als je geen Japans kunt lezen. Op de apparaten staat alles namelijk in het Japans en verder niks. De enige geldautomaten staan in een postkantoor. Remco wees ons er eentje en daar ging Ron de uitdaging aan om geld uit het masjien te toveren. Dat lukte hem wonder boven wonder en voorzien van voldoende cash besloten we om eerst het kasteel van de stad te bezoeken. Matsuyama-jo ligt op een 130 meter hoge heuvel midden in de stad. We hadden de heuvel kunnen beklimmen maar er was ook een kabelbaan die ons voor 500 yen naar boven en weer naar beneden kon brengen. Voor zo weinig geld ga je met 25 graden Celsius niet zelf lopen klimmen. 

Eenmaal boven werden we verwelkomt door een man en vrouw in kleurrijke traditionele kleding. Natuurlijk moesten die op de foto en omdat we toch in Japan waren, gingen we zelf ook maar met die twee op de gevoelige plaat. Het kasteel zelf was van buiten zeer beslist de moeite van het aanschouwen waard. Het betrof een traditioneel Japans kasteel uit 1627 met veel daken boven elkaar rond een plein. Helaas werd de buitenkant wel gerestaureerd waardoor we tegen een hoop steigermateriaal aankeken. Toch wisten we onze camera’s zo te richten dat die lelijke steigers buiten beeld bleven. Binnen in het kasteel bleek dat het interieur er geheel verdwenen was. Dat vonden we jammer. In plaats daarvan stonden de ruimtes vol met vitrines met daarin wapens en antieke samuraikostuums. ook mooi. Om binnen rond te mogen kijken moesten de schoenen uit en kregen we lelijke groene papieren sloffen aan. Op de binnenplaats vermaakten we ons met het kijken naar de Japanse bezoekers. Natuurlijk waren er weer talrijke schoolklassen maar ook complete Japanse families. Die probeerden op een apart manier met ons in contact te komen. Hoewel er veel landgenoten rondliepen, vroeg een man aan Ron, middels handgebaren, of die een foto van zijn familie kon maken. Wellicht dat de man de kunsten van Ron hoger inschatte dan die van zijn mede Japanners. Ron ging graag op het verzoek in.

Met het kabelbaantje lieten we ons weer van de heuvel afvoeren en kwamen uit bij het Dogo Onsen station, een houten Victoriaans gebouw dat eigenlijk niet in de stad thuishoorde. Op het station stond een heuse stoomtrein op het perron. We wisten dat er een stoomtrein door de stad reed maar we hadden hem nog niet eerder gezien. Het waren vooral Japanners die dit treintje gebruikte als vervoersmiddel. Wij liepen alles. In dit gedeelte van de stad waren veel winkels en het was er druk. Opvallend vonden we de diagonaal geplaatste zebrapaden op verschillende kruisingen. Zo kon je via de kortste weg naar de overkant van een kruising. Een geweldig idee wat ze in Nederland ook maar eens moesten uitvoeren. Ook zagen we in dit deel van de stad relatief veel mensen in traditionele kledij. Jammer dat moderne kleding die kleding heeft verdringen want deze mensen zagen er zonder uitzondering prachtig uit. Stiekum namen we van een afstandje wat foto’s van die mensen. Anderen poseerden uitgebreid als we daar om vroegen.

De bezienswaardigheid in dit deel van de stad zijn natuurlijk de Dogo onsen. In een traditioneel houten gebouw van meer dan 100 jaar oud met een heuse kloktoren heb je diverse warmwaterbaden. Er zijn voor de keizerlijke familie zelfs aparte baden in deze bekendste onsen in Japan. Wij gingen niet naar binnen. Ten eerste wilden we helemaal niet baden in warm water met dit warme weer en bovendien was de toegangsprijs stevig te noemen.

We hadden inmiddels aardig wat honger gekregen. Eten vinden was hier niet moeilijk. In een kleine supermarkt vond Nicky wat broodjes en Ron kocht voor 2,50 euro een o bento die ter plaatse warm werd gemaakt. Met een Japans pilsje erbij aten we daarna ons eten op in het nabijgelegen Dogo park.

’s Middags waren we te vinden in de Ishiteji tempel. Deze tempel is de meest indrukwekkende tempel in de zogenaamde 88 tempels pelgrimage. De hachijūhakkasho-meguri wordt jaarlijks door zo’n 100.000 pelgrims gelopen waarbij die 88 tempels aan doen. De pelgrims zijn gekleed in witte kleding met een conische rieten hoed op het hoofd. Velen lopen met een soort van staf. Op het terrein van deze tempel zagen we veel van deze pelgrims. Ze waren druk met hun rituelen die we vaak niet snapten hoewel sommigen wel duidelijk waren zoals het zich „wassen" met wierook. De pelgrims gingen zo op in hun bezigheden dat we ze ongemerkt goed konden gadeslaan en fotograferen en filmen. In de tempel was veel te zien. Niet alleen de gebouwen waren de moeite waard maar ook de beelden en de kleurrijke monniken. We waren wel een paar uur zoet op het tempelterrein voordat we weer langzaam naar het centrum liepen.

We wilden een paar kaarten naar huis sturen en in een winkelcentrum vonden we een apparaat waarin we het SD-kaartje uit onze digitale camera konden stoppen. Uit de door ons gemaakte foto’s konden we exemplaren zoeken die dan in het apparaat werden afgedrukt als ansichtkaart. Dat leek ons wel een leuk idee en het lukte ons zelfs dankzij de, zeldzame, engelse uitleg. Met die kaarten liepen we weer naar het postkantoor waar we ’s morgens ook geld hadden gepind en kochten er postzegels zodat de kaarten meteen op de bus konden.

Van het diner maakten we deze dag niet veel werk. In de stad kochten we lekkers en aten dat op de kamer op. We hadden heel wat gedaan en waren moe waardoor we op tijd in onze bedden lagen.