Voor de laatste keer sliepen we in een Cubaans bed. We waren al op tijd wakker door de zon die door het raam naar binnen scheen. Daardoor hadden we ook alle tijd voor ons ochtendritueel voordat we gingen ontbijten. Omdat we rond lunchtijd in de bus zouden zitten smeerden we maar meteen een broodje voor tussen de middag. We stonden op tijd in de lobby voor de transfer naar het José Marti International Airport bij Havana. Dat was maar goed ook want de chauffeur stond er al en was niet van plan om te wachten. Zelfs normaal uitchecken konden we niet meer. Het bleef bij het op de balie gooien van de sleutels van onze kamer en weg waren we uit Varadero. Voor een dag of twee was het leuk maar we moeten er niet aan denken om een volle week in zo'n resort te moeten blijven. We zouden ons te pletter vervelen en tonnetje rond worden.
De rit naar Havana verliep soepeltjes over een prima weg met meerdere rijstroken zodat we niet steeds hoefden uit te wijken voor langzaam verkeer. Voor de laatste keer keken we naar al die prachtige ouwe Amerikaanse bakken die hier nog volop rondrijden en zagen we vanuit de bus nog de felblauwe Atlantische oceaan. Inclusief tussenstop waren we twee en een half uur onderweg naar het vliegveld.
Daar bleek dat we nog niet konden inchecken voor onze vlucht. Er zat niks anders op dan met onze koffers te wachten tot de incheckbalies voor onze vlucht open gingen. Nicky sloot maar vast aan voor de lange rij om onze overgebleven CUC's weer om te wisselen voor euro's. CUC's zijn buiten Cuba niks waard, sterker nog, het is strafbaar ze uit te voeren. Het wisselen duurde zo lang dat we al geruime tijd konden inchecken en Ron zelfs uit de rij moest stappen omdat Nicky nog steeds voor het raampje bij het wisselkantoor stond te wachten.
Nadat we waren ingecheckt moesten we ieder 25 CUC aan vertrekbelasting betalen. Het kost wat moeite om Cuba in te komen, maar kennelijk willen ze je niet graag weer kwijt. Dat bleek ook wel bij de Immigratiedienst. Nog nooit hebben we het mee gemaakt dat het zo lang duurde voordat je een land uit was. Weer werden foto's van je gemaakt en werd alles minutieus met elkaar vergeleken en dat terwijl niet je niet eens een stempel van Cuba in je paspoort kreeg. Met name de Verenigde Staten kunnen moeilijk doen als ze een stempel van Cuba in je paspoort ontdekken. Daarentegen stelde de controle van de bagage niet veel voor. Ons computertje hoefde niet eens uit de tas wat overal elders weer wel moet. In de hal bij de gates viel niet veel te shoppen. Typisch Cubaans. Zelfs op de het vliegveld ontbreekt het aan winkels. We vermaakten ons daarom maar wat met lezen en het schrijven van dit blogstukje.
Vanwege de late aankomst van het KLM toestel vertrokken we een half uur te laat vanuit Havana. De vlucht zou 8 en een halve uur duren, dus maakten we er maar het beste van. We keken wat filmpjes, aten en dronken wat en probeerden wat te slapen. Vooral dat laatste was belangrijk omdat we een nacht zouden missen. Toch ging dat slapen niet echt. Het was bloedheet in het toestel vanwege een defect aan het airco-systeem en dan slaap niet echt lekker, zeker niet in zo'n krappe vliegtuigstoel.
Reacties