Naar Fukuoka

Helemaal gaar van de vlucht, landden we deze dag om 14.30 uur op het vliegveld Narita nabij Tokyo. Dat het zo laat was kwam door het tijdverschil van acht uur. We hadden onderweg wel wat kunnen slapen maar uitrusten doe je maar moeilijk als je opgevouwen in een vliegtuig zit. Het slechte nieuws van deze dag was dat we maar liefst vijf uur op het vliegveld moesten wachten voor de vlucht naar Fukuoka. Nu is Narita een groot vliegveld met tal van winkeltjes en eetgelegenheden maar we waren moe van de reis en dan is vijf uur best lang. We aten en dronken wat in een restaurantje en keken op een platform wat naar de vliegtuigen. Lang bleven we niet buiten want het regende in de Japanse hoofdstad.

Om iets voor achten vertrok onze vlucht naar Fukuoka alwaar we om 21.55 uur landden. Toen we met onze tassen naar de aankomsthal liepen, ontmoetten we daar Remco Wullems, onze reisbegeleider en de rest van de groep. Behalve nog een Nederlandse, waren het allemaal Belgen die we een handje gaven onder het noemen van onze namen. De groep zou uit 16 personen bestaan, een mooi aantal.

Buiten de aankomsthal stond een busje op de groep te wachten. Gelukkig was het droog in Fukuoka. Na een rit van zo’n half uur stopten we midden in de stad bij het Yoshinoya hotel. Van buiten zag het hotel er niet bijzonder uit en ook de lobby was niet om over naar huis te schrijven. Dat interesseerde ons echter niets. Alles wat wij wilden was een bed zodat we konden gaan slapen. We wisten dat het woonoppervlak van de Japanse huizen klein is en ook in dit hotel waren de kamers klein. Kleiner dan we ooit in een hotel hadden gezien. Het bed was van een normaal formaat en daardoor konden we onze tassen maar ternauwernood kwijt. Het leukste aan ons hotelkamertje bleek het toilet. Langs de toiletpot was een bedieningspaneel bevestigd met tal van knoppen. Onder die knoppen stonden enkel Japanse karakters die we natuurlijk niet konden lezen. Om erachter te komen waar al die knoppen voor dienden zat er niks anders op dan op elke knop te drukken. Dat gaf verrassende effecten. Water kwam uit buisjes die achtereenvolgens je kont en de vooronderkant nat sproeiden. Een andere knop zette de brilverwarming aan en weer een andere veroorzaakte een muziekje om het geluid van stromende urine of scheten te maskeren. Ondanks dat we heel veel slaap hadden, konden we het niet laten om wat te spelen met deze futuristische plee voordat we het bed indoken en in een diepe slaap vielen.