Banff en Lake Minnewanka

Grote verrassing; voor de 2^e dag achter elkaar mooi weer. De zon scheen al flink toen we wakker werden. Deze dag ondernamen we de uitgestelde tocht naar de Hoodoos. De merkwaardige stenen pilaren, het resultaat van wind- en watererosie, lagen lekker in de zon. De vallei waardoor de rivier de Bow stroomt, was met dergelijk weer op z’n mooist. We bleven een tijdje rondhangen en genoten van het prachtige landschap. Dat Banff zoveel toeristen trekt, is niet verwonderlijk.

Weer terug op de camping, koppelde Ron het campertje los van alle leidingen zodat er mee gereden kon worden. Er moesten namelijk boodschappen in het stadje worden gedaan. We sloegen bij de Safeway weer veel in, waaronder een grote doos met zes enorme cinnemonrolls. Elke roll genoeg voor een complete maaltijd. Het viel ons sowieso op dat men hier in de supermarkten zoveel grote verpakkingen heeft. Je zult hier een éénpersoons huishouden voeren. Heb je mooi pech met al die reuze verpakkingen.

Daarna reden we naar de oevers van Lake Minnewanka om te lunchen en wat te gaan lopen. De lunch was een eerder genoemde cinnemonroll waardoor we allebei meteen helemaal vol zaten. Al die calorieën moesten er natuurlijk af en daarom besloten we een flink eind te gaan lopen. De oevers van het meer waren grillig met grote rotsblokken waarop sparren groeiden. We ontmoetten er een Nederlandse familie die op familiebezoek in Canada was. Ze waren jaloers op onze drie maanden. Toen Ron op een gegeven moment even ging zitten om een chocoladereep te eten, kreeg hij direct gezelschap van een brutale eekhoorn die ook wel trek had in een stukje. Het beestje kroop zelfs op Ron z’n benen en armen. Altijd goed voor een aantal foto’s. Na een tijdje kwamen we uit bij de Steward Canyon waar het riviertje de Steward naar het meer loopt en, in misschien wel miljoenen jaren, een diepe canyon in de rotsen heeft uitgesleten. Het had wel iets weg van het Kanaal van Korinthië zo met die steile, hoge wanden. Op de weg terug troffen we op een berghelling nog een klein rotsgeitje aan. Het beestje stond moederziel alleen op de helling en keek ons net zo nieuwsgierig aan als wij hem.

Onze laatste bezienswaardigheid van deze dag was Bankhead, een spookstadje. In het begin van de 20^e eeuw was het stadje een bloeiende gemeenschap waar steenkool werd gewonnen. Toen dat in 1922 niet meer rendabel bleek, werden de huizen allemaal naar Banff verplaatst zodat een spookstad overbleef.

Op de camping konden we deze dag buiten zitten dankzij een spuitbus vol met anti muggenspul. ’s Avonds moesten de foto’s natuurlijk weer op de laptop.