Naar Hongkong
Pffff.... Kwart over vier opstaan is nooit leuk, zeker niet als je vakantie hebt. Toch moesten we er vandaag zo vroeg uit want we gaan Taiwan verlaten en gaan naar Hongkong. En dat met een vlucht die al om acht uur zou vertrekken. Om tien voor vijf waren we klaar voor de reis en checkten we uit. We hadden een transfer naar het vliegveld geregeld en de chauffeur stond al te wachten. We werden in veertig minuten vlot en veilig naar de vertrekhal gereden. Daar was het op dit vroege uur al druk. Toch ging het inchecken voor de vlucht vlot. Vervolgens moesten we door de security. Dat had wat meer voeten in aarde. Net als in de Efteling moesten we in een rij zigzaggen. Alles bij elkaar stonden we daar zo’n twintig minuten. Nadat we een stempeltje in ons paspoort hadden gekregen, waren we officieel Taiwan uit en konden we gaan ontbijten. Er waren niet veel eetgelegenheid in de ruimte na de douane. Het ontbijt bleef derhalve beperkt tot een cappuccino en een stuk gebak.
Keurig op tijd konden we boarden maar vervolgens vertrok het toestel wel bijna een half uur te laat. Over de vlucht zijn verder weinig bijzonderheden te vertellen.
Toen we in Hongkong landden, was het bewolkt maar droog. De rij voor de immigratie was gigantisch. Hier moesten we zeven keer zigzaggen voordat we aan de beurt waren, maar het ging allemaal verrassend snel. In een kwartiertje waren we Hongkong binnen. De bagage was er daarna ook snel. Vervolgens wisselden we onze overgebleven Taiwanese dollars om voor Hongkong-dollars en we pinden er nog wat bij.
In Hongkong kan je alle openbaar vervoer, maar ook boodschappen en eten in restaurants betalen middels een zogenaamde Octopuskaart. Die leek ons erg handig en dus kochten we er twee. Nu waren we klaar voor de reis naar de stad. Die reis ging snel en vlekkeloos met de AirPort Express, een trein rechtstreeks naar Hongkong Central. We betaalden met onze Octopuskaart die daardoor al weer leeg was en we die moesten op toppen om verder te kunnen met de metro. Dat stelde echter allemaal niet zoveel voor zodat we verder konden. We wisten bij welk metrostation we moesten uitstappen maar de verdere weg naar ons hotel was nog een vraag waarop we het antwoord moesten zien te vinden. Door middel van een plattegrond vonden we toch nog redelijk snel het hotel. Daar waren we al om kwart over twaalf. Gelukkig konden we toch al inchecken en we kregen zelfs een upgrade van de kamer. In plaats van de geboekte kamer met één queensize bed, hadden we nu een kamer met meer vierkante meters en twee aparte bedden die echter samen een kingsize bed vormden. Bovendien zaten we op de 28e etage met als gevolg dat we een prachtig uitzicht hadden op de stad.
Op de kamer namen we even onze rust en gingen toen de buurt verkennen. Groot was onze teleurstelling toen bleek dat het was gaan regenen. Niet een beetje maar flink. Dus wij weer terug naar de 28e etage om onze parapluutjes te halen. De buurt waarin we zitten is een traditionele Hongkongse buurt met smalle straatjes en veel te veel autoverkeer. Omdat het dus regende en iedereen een paraplu vast had, was het lastig lopen op de smalle trottoirs. We besloten eerst maar te lunchen. De regen bleef echter aanhouden. Weg gedoken onder onze paraplu gingen we op zoek naar de Man Mo tempel, die erg mooi moest zijn. Met behulp van onze plattegrond vonden we de tempel en, eerlijk is eerlijk, hij was wel apart met al die rokende wierookspiralen aan het plafond.
Omdat de regen gestaag naar beneden bleef komen, besloten we zoveel als mogelijk overdekte dingen te gaan bekijken. En dat kan verrassend goed in Hongkong want hele straten en wegen zijn overdekt. Eerst dronken we echter wat bij Starbucks. Daarna liepen we overdekt naar het sjieke IFC mall met alleen maar gruwelijk dure winkels en ook een Apple store. Ook weer overdekt liepen we naar de diverse pieren waar vandaan veerboten vertrekken naar andere delen van deze gigantische stad. Gelukkig regende het wat minder hard, maar mooie uitzichten op de skyline kregen we niet deze middag. Toch maakten we heel wat foto’s van de donkergrijze luchten boven de vele wolkenkrabbers.
Geheel toevallig kwamen we uit bij de Central Mid Level Escalators. Dat zijn giga lange roltrappen de heuvel op. Tenminste toen wij daarbij uit kwamen want ‘s morgens gaan de roltrappen omlaag om vanaf 10 uur omhoog te lopen. Wij gingen een heel eind met die roltrappen omhoog. Dat scheelde weer klimmen. Via via kwamen we aan het einde van de middag weer aan bij ons hotel.
Het diner deze dag was niet zo’n succes. We hadden in de stad al diverse vestigingen gezien van “MX Take Eat Easy” en ook vlakbij ons hotel zat er eentje. Het eten zoals dat op de grote borden stond zag er goed uit en de prijzen waren prima. Wij dus bestellen. Voor minder dan een tientje waren we klaar. Maar het eten bleek superslecht. Het was koud, had geen smaak en de eend van Ron was gewoon koud. Zelden aten we zo slecht in een restaurant. We lieten het eten gewoon staan en liepen rechtstreeks naar een Mac Donalds voor aanvullend voedsel. Maar ook hier was niet alles zoals het hoort. Het eten was zoals je dat van de hamburgerboer gewend bent, maar de airco stond zo hard te loeien dat je zelfs met een dikke jas het nog koud had. Bovendien was sfeer ver te zoeken in het fastfoodrestaurant. We gingen daarom maar weer naar onze kamer. ‘s Middags hadden we wat boodschappen gedaan in het supermarktje naast het hotel en zo kwam het dat Ron z’n eerste wijntje in bijna vier weken kon drinken en ook Nicky iets anders had dan thee of water.
Keurig op tijd konden we boarden maar vervolgens vertrok het toestel wel bijna een half uur te laat. Over de vlucht zijn verder weinig bijzonderheden te vertellen.
In Hongkong kan je alle openbaar vervoer, maar ook boodschappen en eten in restaurants betalen middels een zogenaamde Octopuskaart. Die leek ons erg handig en dus kochten we er twee. Nu waren we klaar voor de reis naar de stad. Die reis ging snel en vlekkeloos met de AirPort Express, een trein rechtstreeks naar Hongkong Central. We betaalden met onze Octopuskaart die daardoor al weer leeg was en we die moesten op toppen om verder te kunnen met de metro. Dat stelde echter allemaal niet zoveel voor zodat we verder konden. We wisten bij welk metrostation we moesten uitstappen maar de verdere weg naar ons hotel was nog een vraag waarop we het antwoord moesten zien te vinden. Door middel van een plattegrond vonden we toch nog redelijk snel het hotel. Daar waren we al om kwart over twaalf. Gelukkig konden we toch al inchecken en we kregen zelfs een upgrade van de kamer. In plaats van de geboekte kamer met één queensize bed, hadden we nu een kamer met meer vierkante meters en twee aparte bedden die echter samen een kingsize bed vormden. Bovendien zaten we op de 28e etage met als gevolg dat we een prachtig uitzicht hadden op de stad.
Op de kamer namen we even onze rust en gingen toen de buurt verkennen. Groot was onze teleurstelling toen bleek dat het was gaan regenen. Niet een beetje maar flink. Dus wij weer terug naar de 28e etage om onze parapluutjes te halen. De buurt waarin we zitten is een traditionele Hongkongse buurt met smalle straatjes en veel te veel autoverkeer. Omdat het dus regende en iedereen een paraplu vast had, was het lastig lopen op de smalle trottoirs. We besloten eerst maar te lunchen. De regen bleef echter aanhouden. Weg gedoken onder onze paraplu gingen we op zoek naar de Man Mo tempel, die erg mooi moest zijn. Met behulp van onze plattegrond vonden we de tempel en, eerlijk is eerlijk, hij was wel apart met al die rokende wierookspiralen aan het plafond.
Geheel toevallig kwamen we uit bij de Central Mid Level Escalators. Dat zijn giga lange roltrappen de heuvel op. Tenminste toen wij daarbij uit kwamen want ‘s morgens gaan de roltrappen omlaag om vanaf 10 uur omhoog te lopen. Wij gingen een heel eind met die roltrappen omhoog. Dat scheelde weer klimmen. Via via kwamen we aan het einde van de middag weer aan bij ons hotel.
Het diner deze dag was niet zo’n succes. We hadden in de stad al diverse vestigingen gezien van “MX Take Eat Easy” en ook vlakbij ons hotel zat er eentje. Het eten zoals dat op de grote borden stond zag er goed uit en de prijzen waren prima. Wij dus bestellen. Voor minder dan een tientje waren we klaar. Maar het eten bleek superslecht. Het was koud, had geen smaak en de eend van Ron was gewoon koud. Zelden aten we zo slecht in een restaurant. We lieten het eten gewoon staan en liepen rechtstreeks naar een Mac Donalds voor aanvullend voedsel. Maar ook hier was niet alles zoals het hoort. Het eten was zoals je dat van de hamburgerboer gewend bent, maar de airco stond zo hard te loeien dat je zelfs met een dikke jas het nog koud had. Bovendien was sfeer ver te zoeken in het fastfoodrestaurant. We gingen daarom maar weer naar onze kamer. ‘s Middags hadden we wat boodschappen gedaan in het supermarktje naast het hotel en zo kwam het dat Ron z’n eerste wijntje in bijna vier weken kon drinken en ook Nicky iets anders had dan thee of water.
Reacties