De lange weg naar Jioufen
We sliepen heerlijk in de luxe bedden en het ontbijtbuffet was meer dan voortreffelijk. We vonden het erg jammer om hier te vertrekken. Niet alleen voor het hotel maar ook voor de Taroko kloof. We hadden hier nog makkelijk een dag door kunnen brengen. Toen we om kwart voor tien vertrokken voor onze reis naar Jioufen scheen de zon en was het al warm. Om naar het noorden te kunnen moesten we de hele Taroko kloof weer door. Dat was beslist geen straf zeker omdat het niet druk was op de weg. Dat was wel anders op Highway 9. Het uitzicht vanaf deze weg was schitterend. We reden hoog boven de kust en hadden uitzicht op een azuurblauwe zee. Bij de Cingshuei Cliffs stopten we om te genieten van het uitzicht. Verderop stopten we nog enkele keren om te kijken naar al dat moois.
Minder mooi was dat er erg veel gewerkt werd op Highway 9. Daardoor waren er veel vrachtwagens op de weg en omdat de weg veel omhoog liep, vlotte het allemaal niet zo. Op een gegeven moment moesten we stoppen en stonden we vervolgens een half uur stil voordat we weer verder konden. Wat de oorzaak van dit oponthoud was, weten we niet maar het zou kunnen zijn dat er een rotsblok op de weg was gevallen die opgeruimd moest worden. Door dit oponthoud reden we vervolgens in één lange file naar Suao. Het duurde eindeloos. Er was gewoonweg veel te veel verkeer op deze smalle bergweg.
Pas rond half twee konden we in Suao iets te eten kopen zodat we konden lunchen. Dat deden we op een parkeerplaats bij een zeer opvallend gebouw. Het bouwsel had de vorm en de kleuren van kleurkrijtjes. Heel apart.
Na de lunch konden we eindelijk de snelweg op. Vanaf hier ging het vlotjes. Opvallend was wel dat we in totaal wel zo’n vijfentwintig kilometer in een tunnel hebben gereden. Rondom Taipei was het erg druk maar het navigatiesysteem deed z’n werk en loodste ons netjes naar Jioufen, onze bestemming.
Jioufen is een oud goudstadje en ligt tegen een steile berghelling aangeplakt. De straatjes waren smal en daardoor druk. Dat kwam ook door hordes toeristen die hier rond struinden. Toen we voor onze bed and breakfast voor de komende twee nachten stonden, vertelde een oudere vrouw dat we daar niet konden parkeren. Dat moest op een openbare parkeerplaats, maar die hadden we nog niet gezien. We hoefden alleen maar een stukje achteruit te rijden volgens de vrouw. Dat ging echter niet in de smalle steile straat. We konden alleen verder rijden. En daar zat het probleem. De straatjes werden smaller en smaller en waren op een gegeven moment nauwelijks breder meer dan onze auto. Daar kwam bij dat er veel toeristen op straat liepen en de zon pal in onze ogen scheen waardoor we nauwelijks iets zagen. Als door een wonder kwamen we zonder schade of gewonden het stadje weer uit. We maakten vervolgens een ronde om weer in Jioufen te geraken. Aan het begin van het dorp vonden we een parkeerplaats. We moesten wel 600 dollar (17 euro) betalen om de auto daar twee dagen te kunnen parkeren. Zeker zo erg was dat we nu met alle bagage een kilometer bergop moesten lopen om weer bij de bed and breakfast te komen. Toen we daar helemaal bezweet aan kwamen moesten we in het B&B nog vijf trappen op met alle bagage om bij onze kamer te komen. We hadden het helemaal gehad, zeker toen bleek dat de eenvoudige kamer alles behalve schoon was. Als het aan Nicky had gelegen waren we meteen weer vertrokken.
We togen maar meteen het stadje in. Nog niet eerder hadden we in Taiwan zoveel toeristen bij elkaar gezien. Die kwamen allemaal voor de zeer smalle straatjes vol met winkeltjes en eetgelegenheden. Wat een circus! Ron vond het plaatsje nog wel wat hebben, maar Nicky had het al snel gezien. Gelukkig vonden we een leuk restaurantje met een balkon waar vandaan je een prachtig uitzicht had op de bergen en de zee. Daar dronken we wat waarna we het stadje verder verkenden.
Voor het diner gingen we terug naar dat restaurantje en aten er een heerlijke hotpot op het balkon. Het was inmiddels donker en overal zagen we lichtjes wat het wel sfeervol maakte. Ook de smalle straatjes kregen wel wat gezelligs over zich heen nu het donker was en alles was verlicht. Toch gaan we morgen het stadje uit omdat we dat wel gezien hebben.
Minder mooi was dat er erg veel gewerkt werd op Highway 9. Daardoor waren er veel vrachtwagens op de weg en omdat de weg veel omhoog liep, vlotte het allemaal niet zo. Op een gegeven moment moesten we stoppen en stonden we vervolgens een half uur stil voordat we weer verder konden. Wat de oorzaak van dit oponthoud was, weten we niet maar het zou kunnen zijn dat er een rotsblok op de weg was gevallen die opgeruimd moest worden. Door dit oponthoud reden we vervolgens in één lange file naar Suao. Het duurde eindeloos. Er was gewoonweg veel te veel verkeer op deze smalle bergweg.
Na de lunch konden we eindelijk de snelweg op. Vanaf hier ging het vlotjes. Opvallend was wel dat we in totaal wel zo’n vijfentwintig kilometer in een tunnel hebben gereden. Rondom Taipei was het erg druk maar het navigatiesysteem deed z’n werk en loodste ons netjes naar Jioufen, onze bestemming.
Jioufen is een oud goudstadje en ligt tegen een steile berghelling aangeplakt. De straatjes waren smal en daardoor druk. Dat kwam ook door hordes toeristen die hier rond struinden. Toen we voor onze bed and breakfast voor de komende twee nachten stonden, vertelde een oudere vrouw dat we daar niet konden parkeren. Dat moest op een openbare parkeerplaats, maar die hadden we nog niet gezien. We hoefden alleen maar een stukje achteruit te rijden volgens de vrouw. Dat ging echter niet in de smalle steile straat. We konden alleen verder rijden. En daar zat het probleem. De straatjes werden smaller en smaller en waren op een gegeven moment nauwelijks breder meer dan onze auto. Daar kwam bij dat er veel toeristen op straat liepen en de zon pal in onze ogen scheen waardoor we nauwelijks iets zagen. Als door een wonder kwamen we zonder schade of gewonden het stadje weer uit. We maakten vervolgens een ronde om weer in Jioufen te geraken. Aan het begin van het dorp vonden we een parkeerplaats. We moesten wel 600 dollar (17 euro) betalen om de auto daar twee dagen te kunnen parkeren. Zeker zo erg was dat we nu met alle bagage een kilometer bergop moesten lopen om weer bij de bed and breakfast te komen. Toen we daar helemaal bezweet aan kwamen moesten we in het B&B nog vijf trappen op met alle bagage om bij onze kamer te komen. We hadden het helemaal gehad, zeker toen bleek dat de eenvoudige kamer alles behalve schoon was. Als het aan Nicky had gelegen waren we meteen weer vertrokken.
Voor het diner gingen we terug naar dat restaurantje en aten er een heerlijke hotpot op het balkon. Het was inmiddels donker en overal zagen we lichtjes wat het wel sfeervol maakte. Ook de smalle straatjes kregen wel wat gezelligs over zich heen nu het donker was en alles was verlicht. Toch gaan we morgen het stadje uit omdat we dat wel gezien hebben.
Reacties