Via 100.000 bochten naar Wuling Farm

Toen we wakker werden en uit het raam naar de bergwand tegenover onze homestay keken, zagen we een strakblauwe hemel boven de dichte begroeiing. Dat was een meevaller want er waren buien voorspeld. Op tijd zaten we weer aan een Chinees ontbijt om zo rond kwart voor negen te beginnen aan de bochtige tocht dwars door de bergen van centraal Taiwan naar Wuling Farm. We werden uitgezwaaid door de eigenaar van ons verblijf van de afgelopen twee nachten en worstelden ons eerst uit het dal naar de doorgaande weg.
Het eerste stuk op Highway 7 verliep lekker met een zonnetje boven ons, maar op een gegeven moment waren we zo hoog gestegen dat eerst de zon verdween en daarna de mist kwam opzetten. We zagen op een gegeven ogenblik nauwelijks nog een hand voor ogen en dat op een weg met wel honderdduizend bochten.

Plaatsjes kwamen we niet tegen. Alleen bossen en vooral bochten was wat we zagen. Toen we dan na een paar uur rijden in de buurt van een plaats kwamen moesten we stoppen omdat de weg was afgezet. Van een politieagent hoorden we dat er een wielerwedstrijd gaande was en dat de weg nog zo’n vier uur dicht bleef. Of de agent medelijden met ons kreeg of dat hij bang was van Ron z’n onweersgezicht, maar even later mochten we toch doorrijden. Wij hebben trouwens geen wielrenner gezien.
Bij de eerste de beste gelegenheid lieten we de benzinetank van ons autootje vullen. Benzinestations zijn heel erg dun gezaaid in de Taiwanese binnenlanden.
Even later reden we wederom in zeer dichte mist wat het rijden erg vermoeiend maakte, zeker met al die bochten. Maar zo snel als de mist was op komen zetten, zo snel verdween die ook weer. De laatste tien kilometer reden we weer onder een strakblauwe hemel. Om vijf over twaalf reden we Wuling Farm binnen. Bij het bezoekerscentrum haalden we wat informatie en aten en dronken we wat. Tegen enen checkten we in bij ons hotel. Onze kamer was klein maar wel gezellig en geriefelijk.

Om zoveel als mogelijk van het mooie weer te genieten, gingen we meteen op pad. Wuling Farm is bekend van zijn bloesemende bomen en theeplantages. Bloesem was er uiteraard nergens te bekennen in oktober. De bomen begonnen hier hun herfsttooi te vertonen. Eigenlijk waren we zo’n twee weken te vroeg hier, want dan zouden alle bomen felrode blaadjes gehad hebben. Toch was er genoeg kleur te vinden. Zo bekeken we een veld met alleen maar paarse bloemen in bloei wat een favoriet foto-onderwerp bleek voor de Taiwanese bezoekers. Ook wij namen hier wat foto’s.
Wuling Farm is ook bekend van de Taiwanese zalm. Echter, het was ook geen zalmseizoen, dus we hebben geen zalm gezien en helaas ook niet gegeten. Volgende stop was bij een thee paviljoen. In Taiwan wordt oolong-thee verbouwd wat een erg lekkere maar ook erg dure theesoort is. Die oolong-thee was hier te koop maar omgerekend 21 euro voor een klein blikje thee, ging ons toch wat te ver. Verder kwamen we hier tot de ontdekking dat men ook thee van bloemblaadjes maakte. In het theepaviljoen stonden rekken vol met schalen met daarin gele bloemen te drogen om zo tot thee verwerkt te kunnen worden.

Onze beweging haalden we deze dag uit een trail naar een waterval. Die was slechts 4,35 kilometer enkele reis maar daar hadden we het toch erg zwaar mee. We wisten namelijk van te voren niet dat de gehele route steil omhoog liep. We maakten 507 hoogtemeters voor we bij de waterval waren. We waren allebei doodmoe van het klimmen. En voor de waterval hadden we het niet hoeven doen. Die was weliswaar 80 meter hoog maar verder helemaal niet spectaculair. Deden we over de weg omhoog iets meer dan een uur, de weg terug volbrachten we in iets meer dan een half uur.
Verder bekeken we nog wat theestruiken en een standbeeld van Chiang Kai Chek. Hij verbleef vaak in Wuling Farm en had er zelfs een eigen bungalowtje. Iets na vijven waren we terug in het hotel en namen we een douche vanwege het vele zweten tijdens de wandeltocht.
‘s Avonds dineerden we in het restaurant van het hotel. Dat diner was tot onze verrassing gratis. Het was een diner in buffetvorm en we waren in het gezelschap van zeker honderd Chinezen. Het eten was niet bijzonder maar het was prima te hebben, vooral de gestoomde broodjes gingen er wel in. Met een café latte gingen we terug naar onze kamer om ons voor te bereiden op de dag van morgen. Dan wacht wederom een lange en bochtige weg op ons.