Een dagje met de boot en bus

Toen we 's ochtends in de ontbijtruimte kwamen was er niks geen buffet zoals dat de afgelopen vijf dagen wel het geval was geweest. Bleek dat er in het hotel slechts vier gasten verbleven en voor die vier wilde men geen heel buffet klaar zetten. In plaats daarvan kregen we ieder een bord met daarop vanalles wat zoals kaas, vlees, komkommer, tomaat en olijven. De receptionist vroeg ook nog of we een ei wilden, maar dat daar bleef het bij. Gelukkig was er wel voldoende koffie en bracht de man nog spullen na als we daar om vroegen. Zodoende hadden we na afloop van het ontbijt toch nog uitgebreid gegeten. 

Vandaag konden we rustig opstarten. Pas om half elf zouden we worden opgehaald voor een excursie met boot en bus. Ruim op tijd zaten we in de lobby en gelukkig kwam de bus netjes op tijd. Buiten was het prima weer hoewel de beloofde zon nog wel achter de wolken schuil ging. Nadat wij waren ingestapt  stopte de bus nog op een paar plekken om andere passagiers op te halen. Tegen half twaalf gingen gingen we bij een pier in de wijk Ominönü aan boord van een boot die daarna via de Gouden Hoorn in de richting van de Bosporus voer. 

Aan boord kregen we uitleg van een Engels sprekende gids. Vanwege de wind was het frisjes boven op het dek en waren we blij dat we wat dikkere kleding hadden aangetrokken. Steeds als we aan iets bijzonders voorbij voeren, gaf de gids uitleg. Wij ondertussen fotografeerden alles wat los en vast zat. Al varende werd eerst de Europese kant van Istanbul toegelicht. Hier zagen we een paar paleizen, een hele mooie moskee bij de Bospurusbrug, sjieke hotels en een paar dure buurten met schitterende huizen. Die al snel een paar miljoen Amerikaanse dollars deden, althans volgens de gids.

Na een klein uurtje varen kwamen we aan bij het Rumeli fort. Hier legde de boot aan en gingen we van boord om een bezoek aan dit fort te brengen. Aan het smalste deel van de Bosporus werd in de vijftiende eeuw in slechts vier maanden tijd door 7000 arbeiders dit fort gebouwd. En Ottomanen wilden zo controle houden over Constantinopel zoals Istanbul destijds heette. Net toen we hier waren begon het even te regenen. Daardoor waren de stenen die naar boven leidden behoorlijke glad en moesten we voorzichtig zijn met het naar boven klimmen. Veel was er in het fort niet te zien en daarom waren we keurig binnen het gekregen half uur weer bij de boot.

Op de terugweg voer de boot aan de Aziatische kant van Istanbul. Het was gelukkig gestopt met regenen en eigenlijk was het best wel lekker aan dek. Zeker met een warme appelthee. Aan de waterkant stonden prachtige authentieke houten huizen die ook wel een paar miljoen zullen moeten kosten.

Rond een uur of twee legde de boot weer aan in Eminönü en stapten we in een busje. Vervolgens reden we door de conservatieve wijk Eyüp en door naar de hoogste heuvel in de stad waar vandaan je een mooi uitzicht moesten hebben. De heuvel was genoemd naar een 19e eeuwse schrijver Pierre Loti. Het was inmiddels half drie en we hadden wel zin in wel wat eten. Gelukkig  kregen we hier een vol uur om te lunchen en rond te kijken. Dat is het nadeel aan een georganiseerde excursie; je kunt niet je eigen tijd indelen. Vanwege de temperatuur gingen we dit keer binnen zitten en aten een lekkere dürüm met appelthee. Die appelthee is wel de openbaring van deze reis. Erg lekker en lekker goedkoop. Na het eten keken we wat in de omgeving rond. Helaas was het erg heiig en was er van een magnifiek uitzicht geen sprake.

Met een kabelbaan gingen we naar beneden en stapten we weer in de bus die ons vervolgens langs de kilometers lange en eeuwenoude stadsmuren reed. Stoppen deed de bus niet. De gids vertelde onderweg wel het één en ander. Omstreeks half vijf was de excursie afgelopen en werden we vlakbij het hotel afgezet.

Zoals gewoonlijk tijdens dit reisje gingen we tegen zeven uur naar de Divanyolu om daar te gaan dineren. Voor vanavond wisten we al dat we naar ons favoriete restaurant Sir Evi zouden gaan. We wilden namelijk het gerecht dat in een aardewerken pot werd geserveerd. Die pot wordt in een schaal van vuur dan kapot geslagen waarna het eten dat er in zit kan worden opgediend. We waren dan ook snel klaar met de menukaart. Toen het eten werd gebracht, bleek dat we ons in het gerecht hadden vergist. Niks geen aardewerken pot met een vuurshow maar een pannetje op een stoofje. Daarin zat lams- en kippenvlees met groenten. Het bleek een gelukkige vergissing. Het eten in het potje was heerlijk. Zelden aten we zo mals vlees. Het was trouwens sowieso goed toeven op het terras onder de terras kachel. Het was zelfs zo warm dat de jassen uitgingen. Na het eten kregen we weer vruchtenthee en ieder een stukje baklava. Het zijn dit soort dingetjes, samen met het voortreffelijke eten en dito bediening die dit restaurant onze favoriet maakte. 

Nog helemaal vol, liepen we terug naar het hotel, balen dat dit het laatste diner van deze reis was. Morgen vliegen we weer naar Nederland.