Topkapi paleis, Cisterne en de Haghia Sofia

Na een heerlijke nacht slapen waren we helemaal klaar voor onze eerste volle dag in Istanbul. Er moest eerst nog wel ontbeten worden. Het Turkse ontbijtbuffet in het hotel was uitgebreid. Behalve de gewone zaken die je meestal in een ontbijtbuffet aantreft, waren er ook tal van typische Turkse zaken zoals ingelegde groenten, gedroogd fruit, olijven maar ook baklava en ander zoet gebak. Er lagen zelfs spruitjes die door Ron natuurlijk zorgvuldig werden vermeden. Na het ontbijt was het al bijna tien uur en hoog tijd voor de geplande bezichtigingen. We begonnen op de Hippodrome met z'n twee obelisken. Het was, geheel tegen de voorspellingen in, heerlijk weer en een jas was eigenlijk niet nodig. Zoals we hadden verwacht werden we regelmatig aangesproken door mensen die iets van ons wilden hebben en steeds werd er gevraagd waar we vandaan kwamen. Wij bleven vriendelijk weigeren en we werden dan ook steeds verder netjes met rust gelaten.

Onze eerste bezichtiging voor vandaag was het Topkapi paleis. Eeuwenlang huisden hier de sultans van het Ottomaanse rijk met honderden bedienden. Het complex is gigantisch en een absolute must voor elke toerist die deze stad bezoekt. Bij de ingang hadden we lange rijen voor de kassa verwacht maar dat viel veel mee. Binnen vijf minuten hadden we voor 45 lira een kaartje voor het Topkapi paleis en de harem. Wat ons meteen opviel toen we binnen waren was dat het geheel wel heel erg veel op de Fata Morgana van de Efteling leek, of is het andersom? Wat we ook al snel door hadden was dat de sultans er hier goed van leefden. In diverse ruimtes waren tentoonstellingen met prachtige voorwerpen, al is prachtig hier wel relatief. Sommige zaken waren niet onze smaak, maar ze waren wel kostbaar. In het Topkapi heb je drie binnenplaatsen waaromheen de diverse gebouwen staan. Rondom het eerste hof had je de vroegere keukens waar voor duizend mensen maaltijden werden klaar gemaakt. Nu was het een tentoonstelling van keramiek. Aan de andere kant van het eerste hof waren tentoonstellingen van uurwerken en wapentuig. Aan het tweede hof had je de diverse schatkamers. Hier was het erg druk en moesten we in een lange rij aanschuiven om de kostbaarheden te kunnen zien. Aan het derde hof had je diverse paviljoens met grote loungebanken waar de sultans konden relaxen. En wij maar denken dat loungen iets van deze tijd is. Het meest interessante deel van het Topkapi was de harem. Hier had je een apart ticket voor nodig, maar dat hadden we bij de ingang al gekocht. Hoewel er geen eunuchen en concubines meer te vinden waren, kregen we toch een aardige indruk van hoe het er ooit aan toe moet hebben gegaan. De sultans hadden er aparte, rijk versierde, neukkamers waar het aan luxe zeker niet ontbrak. Alles was rijk versierd en mooi betegeld. In ėėn van de souvenirwinkeltjes kochten we een mooi Ottomaans beeldje van een schild voor in ons WC museum. Goedkoop was het niet, maar wel erg mooi.

Al met al waren we ruim drie uur zoet in het Topkapi en toen we weer buiten stonden hadden we allebei behoorlijk trek in wat eten. Daar hoef je in Sultanahmet niet lang naar te zoeken. Het is de kunst om een leuk tentje te vinden waar ze lekker eten hebben. Steeds als we langs een restaurant liepen werden we aangesproken door een man die ons naar binnen wilde praten. Uiteindelijk lieten we ons overhalen bij een restaurant waar je lekker buiten kon zitten. Hoewel het december was, was het heerlijk weer en de terraskachel die brandde, had van ons uit gemogen. We moesten even op ons eten wachten maar de bestelde boterham met kaas voor Nicky en een tonijnsalade voor Ron smaakte prima. Voor het geld hoefden we het niet te laten. Voor 15 Euro hadden we allebei gegeten en gedronken.

Voldaan liepen we na de lunch naar de Basilica cisterne. De Turken noemen het ook wel het "Verzonken paleis". Het is gebouwd als ondergronds waterreservoir in de zesde eeuw. Het dak van de cisterne rust op 336 pilaren. We hadden eigenlijk geen idee wat we er konden verwachten maar  sloten braaf achteraan in de rij voor de kassa. Die rij ging best wel snel en binnen 10 minuten waren we binnen nadat we 20 lira hadden betaald. De sfeer daar onder de grond was heel speciaal. Het was er donker. Het enige licht kwam van de spotjes die onder aan elke pilaar waren bevestigd. Er klonk zachte muziek door de ruimte. Via plankieren konden we over het water en door de ruimte lopen. Achter in de ruimte waren op twee verschillende pilaren twee hoofden van Medusa te zien. Eentje op z'n kant en eentje ondersteboven. Al met al was het een hele bijzondere bezienswaardigheid die je gezien moet hebben om het te snappen.

Na een half uurtje stonden we weer buiten en sloten we aan in de rij voor de kassa's bij de Haghia Sophia moskee die om de hoek lag. Van buiten is de gigantische moskee eenvoudigweg lelijk. Er is niets aan gedaan om het een beetje te fatsoeneren en overal kijk je tegen kaal en ruw metselwerk aan. Binnen bleek het een ander verhaal. Hoewel de moskee wordt gerenoveerd en er een gigantische steiger in het gebedshuis stond, was het ons duidelijk dat het een voorname moskee moest zijn. Het gebouw dateert uit de zesde eeuw en was eerst een kerk. In de vijftiende eeuw werd die omgebouwd tot moskee. Dat het eerst een kerk is geweest kan je zien aan de verschillende mozaïeken van Christelijke origine. Heel mooi waren de grote kroonluchters in de moskee. Wel jammer was dat die grote steiger heel wat keren in beeld kwam als we foto's namen. We waren tot zonsondergang zoet in de Haghia Sophia. Nadat we nog wat door een bazaar hadden gestruind , liepen we naar ons hotel om daar wat tot rust te komen. Ondanks dat alle bezienswaardigheden kort bij elkaar lagen, hadden we toch bijna 10 kilometer gelopen en konden onze voetjes wel even wat rust gebruiken.

Op onze kamer werden de vele foto's alvast een keer bekeken. De fotobuit bleek goed. Zo rond half zeven togen we weer naar de Divanyolu Caddesi, de gezellige straat in Sultanahmet met tal van restaurantjes in z'n zijstraatjes. Bij de Cozy pub gingen we buiten op het terras aan een tafeltje zitten voor het diner. Ondanks dat het december was, konden we daar in ons truitje buiten zitten. Wel met dank aan de terrashaarden, maar toch. Het eten en het bier smaakte ons goed. Na het eten wandelden we nog wat door Sultanahmet voordat we deze dag afsloten en terug liepen naar ons hotel om daar nog wat te internetten en om dit verhaaltje te schrijven.