Dolmabahce paleis en Beyoglu

Na weer een uitgebreid ontbijt liepen we om kwart voor tien het hotel uit en namen op de Divanyolu de tram naar Kabatasj aan de overkant van de Bosporus. We namen de tram omdat het best een eind lopen was. Nu zijn we dat wel gewend maar als je dan ook nog de hele dag moet slenteren wordt het toch een beetje veel van het goede. Voor 4 lira per persoon werden we naar Kabatasj gereden. Daar stapten we uit en liepen het laatste eindje naar onze eerste bestemming voor vandaag; het Dolmabahce paleis. Dit gigantisch grote paleis werd in de negentiende eeuw gebouwd als nieuw paleis voor de Ottomaanse sultans. Die hadden voorheen in het Topkapi paleis gewoond, maar daar ontbrak het aan modern comfort en daarom moest er een nieuw paleis komen. De laatste zes sultans hebben in het Dolmabahce gewoond evenals de Turkse vader des vaderlands, Kemal Atatürk. Die blies daar in 1938 ook z'n laatste adem uit. Voor 40 lira kochten we een combi ticket zodat we niet alleen toegang kregen tot het paleis maar ook tot de harem want die had je hier ook. We mochten niet zelf door het paleis lopen maar moesten verplicht aansluiten bij een tour door het paleis. Met onze schoenen in plastic hoesjes liepen we samen met veel te veel andere bezoekers achter een Turkse dame aan die goed Engels sprak. Behalve dat het jammer was dat de groep zo groot was, baalden we er ook van dat we binnen niet mochten fotograferen. Er viel genoeg moois te zien om vast te leggen. Anders dan in het Topkapi paleis hing hier geen oosterse sfeer. Het was veel Europeser met veel tierlantijnen en vooral veel kristal. In elke ruimte hingen grote kroonluchters. In één ruimte hing zelfs een kroonluchter van vier en een halve ton. Hoewel het paleis nog gemeubileerd was, vonden wij het toch een lege bedoening. Dat kwam natuurlijk ook door de grootte van de ruimtes. Zie dat soort ruimtes maar eens gezellig te maken. In een lange sliert sjokten we achter de gids aan en onderweg waren we behoorlijk ongehoorzaam. Steeds als we het idee hadden dat het kon, maakten we stiekem toch foto's.

De rondleiding door het paleis duurde ruim drie kwartier. Daarna konden we meteen door naar de harem. Hier was de groep iets minder groot maar toch groot genoeg om ook hier onopvallend wat foto's te kunnen maken. Het was één en al luxe in dit deel van het paleis. Die ouwe sultans hadden het goed voor elkaar. Ook voor de vrouwen en maitraisses was er volop ruimte en luxe. Al met al waren we een paar uur zoet in het Dolmabahce paleis. Nadat we in de tuin van het paleis een gruwelijk vieze bak koffie hadden gedronken, was het al bijna 1 uur en vonden we het tijd om eens verder te kijken wat Istanbul te bieden had.

Met een funicular reden we naar het beroemde Taksimplein, bovenop ėėn van de vele heuvels waarop de stad gebouwd is. Wij kennen het Taksimplein van de rellen die hier onlangs nog waren. Nu was het een groot en redelijk onaantrekkelijk plein waar weliswaar veel mensen liepen, maar die tenminste niet aan het rellen waren. We hadden inmiddels aardig wat honger en zochten daarom eerst maar eens een lunch gelegenheid. Die vonden we al snel. Men had er zelfs broodjes kaas. Dat was precies waar we behoefte aan hadden. Turks eten is heerlijk maar na een paar dagen lusten we ook wel weer eens wat anders.

Met goed gevulde magen liepen we daarna de Istiklal Caddesi op. De grote winkelstraat wordt wel vergeleken met de Champs d'Elisee in Parijs maar dat vonden wij toch teveel eer. Oké, er waren veel winkels, ook moderne, maar de chique ontbrak toch wel een beetje. We slenterden de heuvel omlaag en vonden de kleine zijstraatjes van de Istiklal Caddesi veel leuker. Hier had je kleurrijke winkeltjes en gezellige restaurantjes. In ėėn zo'n winkeltje kochten we nog wat vruchtenthee.

Halverwege de grote winkelstraat namen we een omweg naar het zogenaamde Franse straatje. Dat bleek een zeer steil smal straatje met aan weerszijde leuke restaurantjes. Zo midden op de dag was het er echter heel rustig. Toch was het wel een leuke plek voor een diner. Alleen jammer dat het zover van het hotel ligt. Nadat we weer op de Istiklal Caddesi waren, bezochten we daar de  Sint Antonio kerk waar onlangs paus Franciscus nog was geweest. De kerk zelf was niet speciaal. Al rondkijkend kwamen we weer aan de oevers van de Bosporus aan en liepen we de Galatabrug over naar de wijk Eminönü. Hier liepen we een tijdje rond en namen een kijkje bij ėėn van de tentjes waar broodjes makreel werden verkocht. Kennelijk waren het heel smakelijke broodjes want het was er gigantisch druk. Ron zou er best eentje hebben willen proberen maar hij zat nog vol van de lunch.

Via de Kruidenbazaar, waar het gigantisch druk was, liepen we naar het spoorweg station. Volgens de boeken moest dat de moeite waard zijn, maar wij troffen een oud en nodig op te knappen bouwwerk aan. We waren er dan ook snel weer weg. Terug in Sultanahmet dronken we bij Starbucks een lekkere cappuccino voordat we naar het hotel liepen. Hier werden de foto's voor een eerste keer bekeken en maakten we ons op voor het diner en de rest van de avond.

In het restaurant dat we deze avond uitkozen hadden we al een keer geluncht. Dat was toen goed bevallen en daarom namen we nu plaats op het terras, lekker onder de terraskachel, voor het diner. We werden als oude vrienden begroet. Nicky had de Iskender kebab van gisteren erg lekker gevonden en dus bestelde ze die weer. Ron ging voor een super gezonde zeevruchten salade. Voor de eerste keer namen we ook een toetje. Als je in Turkije bent moet je een keer baklava proeven dacht Nicky dus dat werd haar toetje. Voor Ron was er rijst uit de oven, ook niet verkeerd.

Na het eten zochten en vonden we een winkel waar ze de echte Turks fruit verkochten. We wilden wat voor thuis meenemen. Echt Turks fruit is bepaald niet goedkoop. Voor een kilo betaalden we 88 lira. De slimme winkelier duwde ons ook een bekertje granaatappel thee in onze handen. Dat vonden we zo lekker dat we ook maar meteen wat van dat spul in sloegen. Zelden kochten we op een reis zoveel souvenirs. De rest van de avond brachten we op de kamer door met het smeden van plannen voor morgen. Dan gaan we naar Azië.