Vliegen naar Istanbul

Zo langzamerhand is het een traditie dat we in december er nog een weekje tussen uit gaan. Omdat we alle grote steden in west Europa al zo'n beetje gehad hebben, moeten we het steeds verder weg zoeken. Zodoende kwamen we voor ons decemberreisje van dit jaar uit bij Istanbul. De Turkse wereldstad, die zowel in Europa als in Azië ligt, heeft tal van bezienswaardigheden op haar grondgebied en omdat we nog nooit in Turkije waren geweest, besloten we om naar Istanbul af te reizen. Op het internet zochten en vonden we een vlucht en een leuk hotel waarna het wachten was op de 6e december, de dag dat we konden vertrekken. 

Vandaag was het dan zover. Al om tien voor zes ging de wekker af en om zeven uur al liepen we door een nog verlaten Helmond naar het NS station voor de trein naar Schiphol. Die reis verliep voorspoedig. Er was nauwelijks volk in de trein en deze keer waren er voor de verandering ook eens een keer geen storingen of werkzaamheden aan het spoor. Keurig op tijd waren we op Schiphol. We waren thuis al ingecheckt en omdat we geen bagage in te checken hadden, konden we linea recta naar de douane. Het eerste wat we deden toen we voorbij de douane waren was een cappuccino drinken. Daarna liepen we wat langs de winkeltjes die we al honderd keer gezien hadden. We waren dan ook al snel uitgekeken.

Bij de gate moesten we in een lange rij aansluiten voor de scanner. Er was slechts één apparaat bij gate D18 en alle spullen van de paar honderd passagiers moesten door dat ene masjien. Toch zat iedereen op tijd in het toestel dat daardoor mooi op tijd kon vertrekken. De vlucht naar Istanbul duurde drie uur en was saai. We hadden geen schermpjes in de stoelen voor ons en we moesten ons dus zelf vermaken. Behalve wat lezen speelden we een spelletje Yathzee. En natuurlijk waren we even bezig met het verorberen van het eten dat geserveerd werd. Dat eten smaakte verrassend goed. Vooral het toetje was lekker. Ook de wijn was bijzonder goed weg te werken. Daarom was het fijn dat Ron nog een tweede flesje kreeg toen hij daarom vroeg. Had hij meteen wat te drinken,'s avonds. Een kwartier voor de geplande aankomsttijd van kwart voor vier landde het toestel op Atatürk Airport. Helaas was het zwaar bewolkt en behoorlijk heiig in Istanbul. Gelukkig was het wel droog. 

Omdat we niet op onze koffer hoefden te wachten en omdat we ons visum al in Nederland hadden gekocht, waren we zo door de douane. De zeer serieus kijkende man bestudeerde aandachtig de paspoorten maar zette toch redelijk snel een ielig stempeltje in ons reisdocument. We waren officieel in Turkije. Nu was het zaak om geld te pinnen en vervoer te zoeken naar het centrum van de stad. Een geldautomaat was zo gevonden en met 1000 Turkse lira in onze portemonnee konden we op zoek naar een taxi. Zoeken hoefden we niet. Van alle kanten werden we benaderd door taxichauffeurs die ons hun diensten aanboden. Ze vroegen wel allemaal drie keer zo veel als er eigenlijk voor stond. We wisten dat een rit naar de stad zo'n 50 lira mocht kosten, maar deze afzetters vroegen allemaal ruim boven de 100 lira voor het ritje van 18 kilometer. Wij liepen daarom alles en iedereen voorbij en wachtten buiten de aankomsthal op een officiële, oranje kleurige metertaxi. Die hadden we zo gevonden en een paar tellen later waren we op weg. Snel ging het allemaal niet want het was gruwelijk druk op de wegen die naar de stad leidden. De chauffeur schoot van links naar rechts en vloekte zachtjes als het hem niet snel genoeg ging. We zaten ruim een half uur in de taxi maar iets over vijven stonden we voor de deur van hotel Perula, een viersterren hotel in Sultanahmet, de historische wijk van Istanbul. 

Het ontvangst was hartelijk en de man achter de balie legde vanalles aan ons uit voordat we naar onze kamer op de vierde verdieping konden. De kamer was niet groot maar wel netjes en voorzien van alles wat we ons konden wensen. Hier zouden we het wel zes nachten volhouden. Nadat we onze spullen hadden opgeborgen gingen we de stad in voor het diner. Dankzij een app op de iPhone van Ron vonden we een goed aangeschreven restaurant in de buurt van ons hotel. Helaas was het wat gaan regenen maar met een temperatuur van 14 graden was het helemaal niet koud. Het door ons uitgezochte restaurant hadden een Ottomaanse keuken of wel we gingen eten in een echt Turks restaurant. Zodra we daar aankwamen werden we zowat naar binnen gedreven door de man die bij de ingang klanten stond te lokken. Een menukaart had men niet in restaurant Baran. Binnen bij de ingang stonden alle gerechten uitgestald en kon je aanwijzen wat je wilde hebben. Gerechten met vlees kostte 10 lira. Groentegerechten deden 9 lira en een flinke schep rijst had je voor 5 lira op je bord. Omgerekend voor 8 Euro hadden we een groot bord vol Turks eten. De recensies in de app op Ron z'n smartphone klopten. Het eten was heerlijk en de prijs lekker laag. Wel waren we zo klaar met ons diner. Dat kwam omdat we niet op ons eten hadden hoeven wachten en omdat er zoveel personeel in de zaak rond liep dat de borden weg waren voordat we er erg in hadden.

Met onze buiken meer dan vol liepen we daarna nog een hele poos door Sultanahmet. Ondanks de regen was het er gezellig met al die restaurants en winkeltjes. Veel restaurants hadden nog tafels buiten staan. Buiten eten in december. Kom daar in Nederland maar eens om. We hadden onze camera's meegenomen en waren druk met foto's maken van de diverse mooi aangelichte  gebouwen. Vooral de kleurrijke fontein voor de Aya Sofia moskee was mooi.

Na nog een drankje bij Starbucks liepen we in de regen terug naar het hotel. Daar konden we niet meteen in onze kamer omdat de elektronische sleutel niet werkte. Met behulp van een personeelslid konden we eindelijk toch onze kamer in. Daar waren we een tijd druk met de reeds gemaakte foto's en de voorbereidingen voor morgen.