Wandeldag 8. Van O Porriño naar Cesantes
Doordat we met maar weinig mensen op de zaal lagen, sliepen we heerlijk. Pas tegen half acht werden we eens een keer wakker. Iets over achten vertrokken we in een nog donker O Porriño. In de straten was nog niet veel leven en de meeste bakkertjes waren nog dicht. Gelukkig vonden we er eentje die wel open was zodat we tenminste konden ontbijten voordat we de stad uit liepen. Waar ze allemaal vandaan kwamen, weten we niet, maar er waren ineens erg veel pelgrims onderweg. Het zal te maken hebben met de minimum afstand van 100 kilometer die je moet lopen om in Santiago een compostela in ontvangst te mogen nemen.
Voordat we de stad uit waren, hadden we al een flinke klim te maken. Het was heerlijk weer en, hoewel het nog wat mistig was, was al te zien dat het een mooie dag zou worden, qua weer dan. Toen even later de zon op kwam, zagen we de meest mooie lichten over het landschap. We konden niet stoppen met fotograferen.
Toen we door een dorpje kwamen, dronken we nog een lekkere bak café con leche in een barretje. De route van vandaag was mooi. We liepen afwisselend door bebouwing en door bos. We stegen wel behoorlijk. Dankzij Paracetamol bleef de pijn in de linker enkel van Ron binnen de perken. Die enkel lijkt wel elke dag wat dikker te worden. Enkel rust zal hem doen slinken, maar rusten is geen optie. We moeten verder omdat we een paar reserveringen hebben lopen.
Een paar kilometer voor de stad Redondela moesten we ineens stevig dalen. Van 200 meter hoogte naar nagenoeg zeeniveau. Dat was even lastig lopen, maar daarna ging het weer redelijk vlak. Vlak voor Redondela lieten we ons nog even op de foto zetten door een Fransman die we steeds weer tegen komen. Ook werden we door Isaac op de foto gezet. Isaac is een zeer sympathieke Spanjaard die we steeds maar weer tegen komen. Hij spreekt geen woord over de grens, maar blijft ons bestoken met hele verhalen in het Spaans. Steeds vergezeld met die aanstekelige lach van hem.
Zodra we Redondela binnen liepen, vonden we een terras waar we konden lunchen. Daar was het erg druk. Het lag op het punt waar de kustroute en de binnenlandroute van de Camino Portugues samen komen. Gôh, wat waren er in één keer veel pelgrims.
Redondela is geen bijster interessante stad. Wij moesten nog zo’n twee à drie kilometer door lopen naar Cesantes. Daar stond de private albergue die Ron deze morgen nog even gereserveerd had. Iets na half twee kwamen we daar aan. We hadden gereserveerd voor twee bedden op een slaapzaal, maar Nicky besloot te gaan voor de enige privé kamer in de albergue. Die was wel €20 duurder dan de slaapzaal, maar had ook het voordeel van een eigen badkamer en geen oordoppen in hoeven doen.
Nadat we gedoucht waren, gingen we op zoek naar een gelegenheid voor een drankje. We hadden gehoopt op een terrasje aan het water, maar daar was helemaal niks. Wel vonden we een restaurant met terras waar louter Spaanse mensen zaten te eten. Daar lesten we onze dorst.
Voordat we de stad uit waren, hadden we al een flinke klim te maken. Het was heerlijk weer en, hoewel het nog wat mistig was, was al te zien dat het een mooie dag zou worden, qua weer dan. Toen even later de zon op kwam, zagen we de meest mooie lichten over het landschap. We konden niet stoppen met fotograferen.
Toen we door een dorpje kwamen, dronken we nog een lekkere bak café con leche in een barretje. De route van vandaag was mooi. We liepen afwisselend door bebouwing en door bos. We stegen wel behoorlijk. Dankzij Paracetamol bleef de pijn in de linker enkel van Ron binnen de perken. Die enkel lijkt wel elke dag wat dikker te worden. Enkel rust zal hem doen slinken, maar rusten is geen optie. We moeten verder omdat we een paar reserveringen hebben lopen.
Een paar kilometer voor de stad Redondela moesten we ineens stevig dalen. Van 200 meter hoogte naar nagenoeg zeeniveau. Dat was even lastig lopen, maar daarna ging het weer redelijk vlak. Vlak voor Redondela lieten we ons nog even op de foto zetten door een Fransman die we steeds weer tegen komen. Ook werden we door Isaac op de foto gezet. Isaac is een zeer sympathieke Spanjaard die we steeds maar weer tegen komen. Hij spreekt geen woord over de grens, maar blijft ons bestoken met hele verhalen in het Spaans. Steeds vergezeld met die aanstekelige lach van hem.
Zodra we Redondela binnen liepen, vonden we een terras waar we konden lunchen. Daar was het erg druk. Het lag op het punt waar de kustroute en de binnenlandroute van de Camino Portugues samen komen. Gôh, wat waren er in één keer veel pelgrims.
Redondela is geen bijster interessante stad. Wij moesten nog zo’n twee à drie kilometer door lopen naar Cesantes. Daar stond de private albergue die Ron deze morgen nog even gereserveerd had. Iets na half twee kwamen we daar aan. We hadden gereserveerd voor twee bedden op een slaapzaal, maar Nicky besloot te gaan voor de enige privé kamer in de albergue. Die was wel €20 duurder dan de slaapzaal, maar had ook het voordeel van een eigen badkamer en geen oordoppen in hoeven doen.
Nadat we gedoucht waren, gingen we op zoek naar een gelegenheid voor een drankje. We hadden gehoopt op een terrasje aan het water, maar daar was helemaal niks. Wel vonden we een restaurant met terras waar louter Spaanse mensen zaten te eten. Daar lesten we onze dorst.
Voor het diner liepen we naar één van de twee restaurants in het plaatsje en aten daar prima. Wel merken we dat de prijzen langzaam wat hoger worden maar nog steeds erg veel goedkoper dan in Nederland. In een klein winkeltje kochten we nog een zak chips en wat drinken voor in de albergue en hielden het verder rustig. Wel reserveerden we nog een slaapplek voor morgen in Pontevedra. Dat viel nog niet mee. Bijna alles was al vol geboekt vanwege weekend en het grote aantal pelgrims. Na zo’n vier keer bot vangen, vonden we een kamer in een pensionnetje in het centrum van de stad. Daardoor kunnen we morgen met een gerust hart op pad voor wandeldag 9.
Reacties