Wandeldag 6. Van Rubiães naar Valença
We sliepen heerlijk in onze eigen kamer. Geen gesnurk of andere geluiden van anderen en lekkere zachte bedjes. We stonden ook later op dan normaal. Dat was omdat we deze dag een korte etappe hadden en we pas om drie uur in de hostel konden waar we twee bedden hadden gereserveerd. Buiten was het voor het eerst tijdens deze Camino bewolkt. Vlakbij onze casa was een tentje waar we konden ontbijten. Na een cappuccino en een broodje ham-kaas konden we er tegen en begonnen we aan etappe 6. De route ging weer op en neer maar werd gelukkig nergens echt steil.
Al na een paar kilometer kwamen we uit bij een cafeetje en zaten we al snel weer aan de koffie. Na die stop kregen we een flinke afdaling voor onze kiezen. In korte tijd daalden we 140 meter en dat was funest voor Ron z’n enkel die toch al aardig dik was, maar nu ook behoorlijk pijn deed. De ondergrond waarop we liepen hielp ook niet echt. Dat waren meestal kasseien waardoor je je voeten lastig recht kon neerzetten. De route was niet echt spannend. Veel groen en af en toe een saai dorpje was niks te doen was.
Vlak voor Valença pauzeerden we nog even met een drankje en nam Ron twee Paracetamol om de pijn van z’n enkel te onderdrukken. Dat hielp gelukkig wel. Jammer was dat uit de bewolking af en toe wat miezerregen viel. Niks ernstigs en we bleven dan ook in onze T-shirts lopen, maar leuk was natuurlijk anders. En zo bereikten we tegen enen Valença, een stadje met het centrum in een groot fort. Omdat we pas om drie uur in ons hostel terecht konden, gingen we eerst lunchen. We vonden een overdekt terras en aten daar een lekker broodje. Daarna bekeken we het stadje. Helaas dus nog wel met onze rugzakken om. Valença is behoorlijk toeristisch, met veel winkels en diverse restaurants en terrasjes.
Om half drie hadden we het centrum wel gezien en liepen we naar het hostel. Daar moesten we toch echt wachten tot het drie uur was. Eerder mochten we niet binnen. Toen het uiteindelijk zo laat was, kregen we ieder een soort van capsule. Die bestond uit een breed bed, compleet af te sluiten met gordijnen en een eigen lichtvoorziening en stopcontacten. Best luxe allemaal.
Na een douche lieten we onze was nog eens doen zodat nu echt alle kleding schoon was en gingen daarna het stadje weer in. Nu scheen de zon waardoor de foto’s er wat vriendelijker uitzagen. Na nog een drankje op een terrasje, zochten we een restaurantje voor het diner. Op het terras van het restaurant aten we lekker en hadden we zelfs aanspraak van een stel Spaanse dames en een heer. Ron kon z’n Spaans volop oefenen al was het goed te merken dat het veel te lang geleden was dat hij die taal had gesproken.
Rond half acht zochten we het hostel weer op en hielden we het rustig voor de rest van de avond. We zijn nu op de helft van het aantal dagen en over de helft van het aantal te lopen kilometers. Morgen lopen we Spanje in.
Al na een paar kilometer kwamen we uit bij een cafeetje en zaten we al snel weer aan de koffie. Na die stop kregen we een flinke afdaling voor onze kiezen. In korte tijd daalden we 140 meter en dat was funest voor Ron z’n enkel die toch al aardig dik was, maar nu ook behoorlijk pijn deed. De ondergrond waarop we liepen hielp ook niet echt. Dat waren meestal kasseien waardoor je je voeten lastig recht kon neerzetten. De route was niet echt spannend. Veel groen en af en toe een saai dorpje was niks te doen was.
Vlak voor Valença pauzeerden we nog even met een drankje en nam Ron twee Paracetamol om de pijn van z’n enkel te onderdrukken. Dat hielp gelukkig wel. Jammer was dat uit de bewolking af en toe wat miezerregen viel. Niks ernstigs en we bleven dan ook in onze T-shirts lopen, maar leuk was natuurlijk anders. En zo bereikten we tegen enen Valença, een stadje met het centrum in een groot fort. Omdat we pas om drie uur in ons hostel terecht konden, gingen we eerst lunchen. We vonden een overdekt terras en aten daar een lekker broodje. Daarna bekeken we het stadje. Helaas dus nog wel met onze rugzakken om. Valença is behoorlijk toeristisch, met veel winkels en diverse restaurants en terrasjes.
Om half drie hadden we het centrum wel gezien en liepen we naar het hostel. Daar moesten we toch echt wachten tot het drie uur was. Eerder mochten we niet binnen. Toen het uiteindelijk zo laat was, kregen we ieder een soort van capsule. Die bestond uit een breed bed, compleet af te sluiten met gordijnen en een eigen lichtvoorziening en stopcontacten. Best luxe allemaal.
Na een douche lieten we onze was nog eens doen zodat nu echt alle kleding schoon was en gingen daarna het stadje weer in. Nu scheen de zon waardoor de foto’s er wat vriendelijker uitzagen. Na nog een drankje op een terrasje, zochten we een restaurantje voor het diner. Op het terras van het restaurant aten we lekker en hadden we zelfs aanspraak van een stel Spaanse dames en een heer. Ron kon z’n Spaans volop oefenen al was het goed te merken dat het veel te lang geleden was dat hij die taal had gesproken.
Rond half acht zochten we het hostel weer op en hielden we het rustig voor de rest van de avond. We zijn nu op de helft van het aantal dagen en over de helft van het aantal te lopen kilometers. Morgen lopen we Spanje in.
Reacties