Wandeldag 4. Van Portela de Tamel naar Ponte de Lima.
We hebben een heerlijke nacht achter de rug. Niemand snurkte (behalve Ron natuurlijk) en daardoor sliepen we door tot 7 uur ‘s ochtends. Lekker fris begonnen we daarom aan wandeldag vier. Die zou ons naar Ponte de Lima voeren. Het was weer heerlijk weer. Aanvankelijk ging de route langs een drukke verkeersweg, maar gelukkig hoefden we niet lang langs die weg te lopen.
Na een paar kilometer lopen kwamen we uit bij een bakkertje en daar dronken we een heerlijke sterke koffie en een lekker zoet broodje bij wijze van ontbijt. De route van vandaag meed elk dorpje en we liepen alleen door velden en akkers. Er waren sowieso niet veel dorpjes die we passeerden. Dat leverde het probleem op dat ons drinken op raakte en we dat niet konden aanvullen. Best een probleem op een warme dag als deze. Gelukkig kwamen we aan een soort van bron voorbij waar we onze waterflessen konden vullen. Hoewel we het niet helemaal vertrouwden wat betreft de drinkbaarheid van het water, vulden we wel onze flessen. Beter niet helemaal drinkbaar water als helemaal geen water.
Het landschap was mooi. Veel akkers en wijnranken en boerderijtjes in de verte. Het landschap was glooiend, maar maar niks te gek, waardoor we lekkere kilometers maakten.
Rondom lunchtijd kwamen we aan een cafetaria voorbij waar we een ieder een lekker broodje en een glas jus d’orange nuttigden. Daarna was het nog een paar kilometer naar Ponte de Lima. Iets voor tweeën kwamen we daar aan. Via een laan met prachtige bomen waaronder een markt werd gehouden liepen we naar het centrum. Op de rivier de Lima werden de wereldkampioenschappen kanovaren gehouden. Het was er daarom behoorlijk druk. Wij liepen door naar de albergue. Die bleek pas om drie uur open te gaan waardoor we meer dan een uur moesten wachten. Gelukkig konden we voor de albergue wachten op een bankje in de schaduw en hadden we aanspraak van andere pelgrims die ook te vroeg waren.
Toen het drie uur was, ging de albergue open en hadden we voor €5 euro weer een prima bed op een slaapzaal. Hoewel massaal, is het ergens wel gezellig en slapen doen we sowieso wel na een dag wandelen. Meteen sprongen we onder de douche zodat we tenminste weer een beetje fris waren. Daarna gingen we onze dorst lessen op een terras in het stadje. Het is ongelooflijk hoe goedkoop het hier is. Een halve liter bier en een frisdrank voor Nicky kosten maar €4,50. Geen wonder dat we bleven zitten om het vochttekort aan te vullen.
In de stad gingen we op zoek naar een nieuwe zonnebril voor Nicky. Die had de hare vernield door hem te laten vallen. Uiteindelijk vonden we een nieuwe voor de prijs van een halve liter bier en een drankje voor Nicky. Naast die winkel was een klein restaurantje met een terras. We besloten daar te gaan dineren. We aten daar ieder twee lekkere broodjes en Ron sloeg nog een halve liter rode wijn achterover.
Toen we daar zaten zagen we op een terras verderop de dief van Nicky’s horloge zitten. Zodra hij ons zag, stond hij op, rekende af en ging weg. Even later kwam hij weer aan lopen en sprak ons aan. Hij benadrukte hij echt Nicky’s horloge niet had willen stelen, maar dat het mogelijk een grap van een ander was geweest. Wij geloofden er allemaal geen reet van. Gelukkig wist hij te vertellen dat hij zijn Camino moest op geven vanwege een blessure. Hopelijk heeft hij veel last van zijn blessure.
Wij liepen na het diner naar de albergue en hielden de rest van de avond ons gemak. Morgen hebben we een relatief makkelijke dag met maar 18 kilometers te gaan. Er zit wel een flink hoogteverschil wat we moeten overbruggen, maar dat overleven we wel. We merken dat we steeds meer in de flow van “walk, eat, sleep, repeat” komen en dat is goed.
Na een paar kilometer lopen kwamen we uit bij een bakkertje en daar dronken we een heerlijke sterke koffie en een lekker zoet broodje bij wijze van ontbijt. De route van vandaag meed elk dorpje en we liepen alleen door velden en akkers. Er waren sowieso niet veel dorpjes die we passeerden. Dat leverde het probleem op dat ons drinken op raakte en we dat niet konden aanvullen. Best een probleem op een warme dag als deze. Gelukkig kwamen we aan een soort van bron voorbij waar we onze waterflessen konden vullen. Hoewel we het niet helemaal vertrouwden wat betreft de drinkbaarheid van het water, vulden we wel onze flessen. Beter niet helemaal drinkbaar water als helemaal geen water.
Het landschap was mooi. Veel akkers en wijnranken en boerderijtjes in de verte. Het landschap was glooiend, maar maar niks te gek, waardoor we lekkere kilometers maakten.
Rondom lunchtijd kwamen we aan een cafetaria voorbij waar we een ieder een lekker broodje en een glas jus d’orange nuttigden. Daarna was het nog een paar kilometer naar Ponte de Lima. Iets voor tweeën kwamen we daar aan. Via een laan met prachtige bomen waaronder een markt werd gehouden liepen we naar het centrum. Op de rivier de Lima werden de wereldkampioenschappen kanovaren gehouden. Het was er daarom behoorlijk druk. Wij liepen door naar de albergue. Die bleek pas om drie uur open te gaan waardoor we meer dan een uur moesten wachten. Gelukkig konden we voor de albergue wachten op een bankje in de schaduw en hadden we aanspraak van andere pelgrims die ook te vroeg waren.
Toen het drie uur was, ging de albergue open en hadden we voor €5 euro weer een prima bed op een slaapzaal. Hoewel massaal, is het ergens wel gezellig en slapen doen we sowieso wel na een dag wandelen. Meteen sprongen we onder de douche zodat we tenminste weer een beetje fris waren. Daarna gingen we onze dorst lessen op een terras in het stadje. Het is ongelooflijk hoe goedkoop het hier is. Een halve liter bier en een frisdrank voor Nicky kosten maar €4,50. Geen wonder dat we bleven zitten om het vochttekort aan te vullen.
In de stad gingen we op zoek naar een nieuwe zonnebril voor Nicky. Die had de hare vernield door hem te laten vallen. Uiteindelijk vonden we een nieuwe voor de prijs van een halve liter bier en een drankje voor Nicky. Naast die winkel was een klein restaurantje met een terras. We besloten daar te gaan dineren. We aten daar ieder twee lekkere broodjes en Ron sloeg nog een halve liter rode wijn achterover.
Toen we daar zaten zagen we op een terras verderop de dief van Nicky’s horloge zitten. Zodra hij ons zag, stond hij op, rekende af en ging weg. Even later kwam hij weer aan lopen en sprak ons aan. Hij benadrukte hij echt Nicky’s horloge niet had willen stelen, maar dat het mogelijk een grap van een ander was geweest. Wij geloofden er allemaal geen reet van. Gelukkig wist hij te vertellen dat hij zijn Camino moest op geven vanwege een blessure. Hopelijk heeft hij veel last van zijn blessure.
Wij liepen na het diner naar de albergue en hielden de rest van de avond ons gemak. Morgen hebben we een relatief makkelijke dag met maar 18 kilometers te gaan. Er zit wel een flink hoogteverschil wat we moeten overbruggen, maar dat overleven we wel. We merken dat we steeds meer in de flow van “walk, eat, sleep, repeat” komen en dat is goed.
Reacties