We gaan naar Tirol
Eigenlijk hadden we ons klaar moeten maken voor het lopen van de Vierdaagse van Nijmegen. COVID gooide echter voor het tweede achtereenvolgende jaar roet in het eten. We hadden het aan zien komen en zodra het definitief werd dat we weer niet konden lopen, hadden we een 8-daagse autoreis naar Tirol geboekt. We durfden dat aan omdat organisator ANWB ons garandeerde dat we konden annuleren in het geval we nog steeds niet naar Oostenrijk konden reizen vanwege de pandemie. Vervolgens hadden we de reis uitgebreid met een overnachting in Salzburg. Ron was daar nog nooit geweest en voor Nicky was het lang geleden.
Toen eind juni het aantal besmettingen met COVID drastisch daalde omdat zinnige mensen zich lieten vaccineren, kregen we goeie hoop dat we konden afreizen naar Oostenrijk. Die goeie hoop duurde tot een week voor de heenreis. De overheid had de Corona maatregelen duidelijk iets te snel afgebouwd, waardoor het aantal besmettingen, vooral onder jongeren, als een malle omhoog liep. Twee dagen voor de beoogde start van onze vakantie, kleurde Nederland rood op de Europese besmettingenkaart en zou het zo maar kunnen dat Oostenrijk ons Nederlanders zou weigeren. Gelukkig zijn we allebei volledig gevaccineerd en dat was voor dat land voldoende om ons toe te laten.
Toch leek er een vloek op onze reis te rusten. Een paar dagen met gigantische regenbuien maakten van Limburg, de Belgische Ardennen maar ook de Duitse deelstaten Nordrhein Westfalen en Rheinland Pfaltz één groot overstroomt gebied. In Duitsland was zelfs de noodtoestand afgeroepen. Autobahn A61, uitgerekend de snelweg waar wij overheen moesten, was doormidden geslagen door al dat water. Gelukkig hebben ze in Duitsland meer snelwegen, dus deze dag zaten we om 05.00 uur in de auto. We hadden thuis een route om de overstromingen heen gepland en de eerste zes uren van onze rit door Duitsland gingen vlotjes. Uiteraard moesten we door ontelbare Baustellen die de snelheid er steeds uithaalden, maar we bleven rijden, zelfs in de buurt van Frankfurt.
Echter tussen Würzburg en Neurenberg overtroffen de Duitsers zichzelf qua Baustelle. Men had maar liefst 76 kilometer snelweg even opengebroken om er tot 2025 automobilisten te pesten met wegwerkzaamheden waar zo te zien niemand aan werkte. Gevolg was wel 76 kilometer file die af en toe nagenoeg stil stond. Tussen Neurenberg en München was het raak bij Ingolstadt. Het ergste zat echter in de staart. Op de A8 naar Salzburg was het meer dan 100 kilometer langzaam rijden en stilstaan. Daar kwam nog bij dat de hemelsluizen helemaal open gingen en er sprake was van een heuse zondvloed.
Om half vijf, dus na een reis van elf en een half uur kwamen we vermoeid bij ons hotel in Salzburg aan. Daar regende het zo mogelijk nog harder. Gelukkig konden we auto parkeren in de ondergrondse parkeergarage van het hotel. Hier namen ze de Corona maatregelen erg serieus en we moesten dan ook ons vaccinatieaspoort laten zien. En uiteraard moest er een mondkapje op. Onze kamer op de 13e verdieping bood een prachtig uitzicht op de stad en het treinstation beneden het hotel. Eest dronken we een drankje in het hotel voordat we naar het oude centrum van de Mozartstad liepen. Gelukkig was de regen veel minder.
We maakten mooie foto’s in de Mirabelgarten en liepen via de Staatsbrücke de Altstadt in. Omdat het inmiddels half zeven was, zochten we een geschikt restaurantje. Ondanks COVID en het snertweer was het toch zodanig druk in de stad dat de eerste restaurants die we bezochten vol zaten. Al zoekende naar een eetplek bekeken we de stad en maakten her en der foto’s. Via een smal steegje kwamen we uiteindelijk uit bij een echt Oostenrijks restaurant waar ze nog een mooi plekje voor ons hadden. We aten er heerlijk en origineel Oostenrijks; goulash met semmelknödeln en Nicky werkte een grote Wienerschnitzel naar binnen.
Zo rond half negen waren we weer terug in het hotel. Met een volle maag een een groot lonkend bed, kwam de vermoeidheid van de dag opzetten. En toen we op bed gingen zitten om wat op het internet rond te kijken, vielen onze ogen als vanzelf dicht. Al voor tienen sliepen we en zat de eerste dag van deze reis er al weer op.
Toen eind juni het aantal besmettingen met COVID drastisch daalde omdat zinnige mensen zich lieten vaccineren, kregen we goeie hoop dat we konden afreizen naar Oostenrijk. Die goeie hoop duurde tot een week voor de heenreis. De overheid had de Corona maatregelen duidelijk iets te snel afgebouwd, waardoor het aantal besmettingen, vooral onder jongeren, als een malle omhoog liep. Twee dagen voor de beoogde start van onze vakantie, kleurde Nederland rood op de Europese besmettingenkaart en zou het zo maar kunnen dat Oostenrijk ons Nederlanders zou weigeren. Gelukkig zijn we allebei volledig gevaccineerd en dat was voor dat land voldoende om ons toe te laten.
Toch leek er een vloek op onze reis te rusten. Een paar dagen met gigantische regenbuien maakten van Limburg, de Belgische Ardennen maar ook de Duitse deelstaten Nordrhein Westfalen en Rheinland Pfaltz één groot overstroomt gebied. In Duitsland was zelfs de noodtoestand afgeroepen. Autobahn A61, uitgerekend de snelweg waar wij overheen moesten, was doormidden geslagen door al dat water. Gelukkig hebben ze in Duitsland meer snelwegen, dus deze dag zaten we om 05.00 uur in de auto. We hadden thuis een route om de overstromingen heen gepland en de eerste zes uren van onze rit door Duitsland gingen vlotjes. Uiteraard moesten we door ontelbare Baustellen die de snelheid er steeds uithaalden, maar we bleven rijden, zelfs in de buurt van Frankfurt.
Echter tussen Würzburg en Neurenberg overtroffen de Duitsers zichzelf qua Baustelle. Men had maar liefst 76 kilometer snelweg even opengebroken om er tot 2025 automobilisten te pesten met wegwerkzaamheden waar zo te zien niemand aan werkte. Gevolg was wel 76 kilometer file die af en toe nagenoeg stil stond. Tussen Neurenberg en München was het raak bij Ingolstadt. Het ergste zat echter in de staart. Op de A8 naar Salzburg was het meer dan 100 kilometer langzaam rijden en stilstaan. Daar kwam nog bij dat de hemelsluizen helemaal open gingen en er sprake was van een heuse zondvloed.
Om half vijf, dus na een reis van elf en een half uur kwamen we vermoeid bij ons hotel in Salzburg aan. Daar regende het zo mogelijk nog harder. Gelukkig konden we auto parkeren in de ondergrondse parkeergarage van het hotel. Hier namen ze de Corona maatregelen erg serieus en we moesten dan ook ons vaccinatieaspoort laten zien. En uiteraard moest er een mondkapje op. Onze kamer op de 13e verdieping bood een prachtig uitzicht op de stad en het treinstation beneden het hotel. Eest dronken we een drankje in het hotel voordat we naar het oude centrum van de Mozartstad liepen. Gelukkig was de regen veel minder.
We maakten mooie foto’s in de Mirabelgarten en liepen via de Staatsbrücke de Altstadt in. Omdat het inmiddels half zeven was, zochten we een geschikt restaurantje. Ondanks COVID en het snertweer was het toch zodanig druk in de stad dat de eerste restaurants die we bezochten vol zaten. Al zoekende naar een eetplek bekeken we de stad en maakten her en der foto’s. Via een smal steegje kwamen we uiteindelijk uit bij een echt Oostenrijks restaurant waar ze nog een mooi plekje voor ons hadden. We aten er heerlijk en origineel Oostenrijks; goulash met semmelknödeln en Nicky werkte een grote Wienerschnitzel naar binnen.
Zo rond half negen waren we weer terug in het hotel. Met een volle maag een een groot lonkend bed, kwam de vermoeidheid van de dag opzetten. En toen we op bed gingen zitten om wat op het internet rond te kijken, vielen onze ogen als vanzelf dicht. Al voor tienen sliepen we en zat de eerste dag van deze reis er al weer op.
Reacties