De Krimmler Wasserfälle
Op onze laatste hele dag in Oostenrijk besloten we om naar de Krimmler Wasserfälle te rijden in het plaatsje, hoe kan het ook anders, Krimml. Met een verval van maar liefst 380 meter zijn deze watervallen de grootste van Europa en de op 5 na grootste van de wereld. In drie fases stort het water van de Krimmler Ache, een gletsjerbeek, naar beneden. Er stort in juli gemiddeld zo’n 20.000 kuub water per uur naar beneden.
Om in Krimml te komen moesten we wel ongeveer 80 kilometers rijden. Daar deden we ruim anderhalf uur over. Er was deze zaterdagochtend gruwelijk veel verkeer op de weg en vooral in Kitzbühel en Mittelsil was er geen doorkomen aan. Buiten die plaatsen was het wel heerlijk autorijden. De route liep namelijk door de Hoge Tauern en was lekker bochtig met af en toe een inhaalstrook om van slome voorliggers af te komen.
Pas tegen elven waren we bij de watervallen. De auto werd geriefelijk geparkeerd op de parkeerplaats die het dichtst bij de watervallen lag. Nadat we een kaartje hadden gekocht liepen we, net als een miljoen andere toeristen, naar een plek waar vandaan je het onderste deel van de waterval mooi kon zien. We waren echt wel in een toeristenfuik belandt, maar dit natuurwonder maakte alles goed. Wel jammer dat er wat wolken voor de zon schoven, maar de waterval zelf was spectaculair. Als je te dicht bij kwam werd je behoorlijk nat.
Parallel aan de watervallen hadden de Oostenrijkers een vier kilometer lang pad gemaakt met onderweg tal van uitzichtpunten. Daardoor kregen we een mooi zicht op de hele waterval. We liepen het pad tot aan een restaurant op ongeveer twee-derde van het pad. We hadden toen zo’n 250 meter geklommen. Onderweg was de zon weer volop gaan schijnen waardoor het allemaal nog mooier werd.
In het restaurant dronken we een drankje voordat we weer naar beneden liepen. Onderweg maakten we nog mooie foto’s van een regenboog die boven het vallende water was verschenen. Helemaal onderin lunchten we in een ander restaurant. Deze keer werd het een variant op de Apfelstrudel, een rodebessenstrudel. Ook niet verkeerd, zeker niet met vanillesaus en slagroom.
Bij de watervallen was ook een soort van waterpark. Daar hadden we toegang toe omdat we een combiticket hadden gekocht. In het park stonden allerlei speeltoestellen die met water te maken hadden. Leuk om een half uurtje door heen te lopen, maar meer iets voor kinderen.
De terugreis naar Fieberbrunn ging iets sneller dan de heenreis. Onderweg zagen we nog hoe hoog het water een week eerder had gestaan. In Fieberbrunn bezochten we nog even een supermarkt om inkopen te doen voor de terugreis van morgen. Net toen we uit de supermarkt kwamen, zagen we de brandweer met toeters en bellen voorbijrijden, gevolgd door de politie. En waar gingen die zo snel naartoe? Naar ons resort. Daar was kennelijk een brandalarm. Wij parkeerden onze auto in de parkeergarage en liepen naar onze kamer. Daar bleek dat we geen stroom hadden. Wij legden de link met de brandmelding. Maar toen we ruim een uur later nog geen stroom hadden, ging Nicky eens informeren. Bleek dat de poetsmuts de hoofdschakelaar uit had gezet. E.e.a. had dus niks met het brandalarm te maken.
Ook het laatste diner in het restaurant was heerlijk. We hebben trouwens alle dagen heerlijk gegeten hier. ‘s Avonds werden de tassen weer opnieuw ingepakt voor de terugreis van morgen. Dan mogen we weer door Baustellenland terug naar huis. Hopelijk valt de reis mee want deze dag was het erg druk geweest op de Duitse “snelwegen” met uren vertraging als gevolg. We gaan het zien.
Om in Krimml te komen moesten we wel ongeveer 80 kilometers rijden. Daar deden we ruim anderhalf uur over. Er was deze zaterdagochtend gruwelijk veel verkeer op de weg en vooral in Kitzbühel en Mittelsil was er geen doorkomen aan. Buiten die plaatsen was het wel heerlijk autorijden. De route liep namelijk door de Hoge Tauern en was lekker bochtig met af en toe een inhaalstrook om van slome voorliggers af te komen.
Pas tegen elven waren we bij de watervallen. De auto werd geriefelijk geparkeerd op de parkeerplaats die het dichtst bij de watervallen lag. Nadat we een kaartje hadden gekocht liepen we, net als een miljoen andere toeristen, naar een plek waar vandaan je het onderste deel van de waterval mooi kon zien. We waren echt wel in een toeristenfuik belandt, maar dit natuurwonder maakte alles goed. Wel jammer dat er wat wolken voor de zon schoven, maar de waterval zelf was spectaculair. Als je te dicht bij kwam werd je behoorlijk nat.
Parallel aan de watervallen hadden de Oostenrijkers een vier kilometer lang pad gemaakt met onderweg tal van uitzichtpunten. Daardoor kregen we een mooi zicht op de hele waterval. We liepen het pad tot aan een restaurant op ongeveer twee-derde van het pad. We hadden toen zo’n 250 meter geklommen. Onderweg was de zon weer volop gaan schijnen waardoor het allemaal nog mooier werd.
In het restaurant dronken we een drankje voordat we weer naar beneden liepen. Onderweg maakten we nog mooie foto’s van een regenboog die boven het vallende water was verschenen. Helemaal onderin lunchten we in een ander restaurant. Deze keer werd het een variant op de Apfelstrudel, een rodebessenstrudel. Ook niet verkeerd, zeker niet met vanillesaus en slagroom.
Bij de watervallen was ook een soort van waterpark. Daar hadden we toegang toe omdat we een combiticket hadden gekocht. In het park stonden allerlei speeltoestellen die met water te maken hadden. Leuk om een half uurtje door heen te lopen, maar meer iets voor kinderen.
De terugreis naar Fieberbrunn ging iets sneller dan de heenreis. Onderweg zagen we nog hoe hoog het water een week eerder had gestaan. In Fieberbrunn bezochten we nog even een supermarkt om inkopen te doen voor de terugreis van morgen. Net toen we uit de supermarkt kwamen, zagen we de brandweer met toeters en bellen voorbijrijden, gevolgd door de politie. En waar gingen die zo snel naartoe? Naar ons resort. Daar was kennelijk een brandalarm. Wij parkeerden onze auto in de parkeergarage en liepen naar onze kamer. Daar bleek dat we geen stroom hadden. Wij legden de link met de brandmelding. Maar toen we ruim een uur later nog geen stroom hadden, ging Nicky eens informeren. Bleek dat de poetsmuts de hoofdschakelaar uit had gezet. E.e.a. had dus niks met het brandalarm te maken.
Ook het laatste diner in het restaurant was heerlijk. We hebben trouwens alle dagen heerlijk gegeten hier. ‘s Avonds werden de tassen weer opnieuw ingepakt voor de terugreis van morgen. Dan mogen we weer door Baustellenland terug naar huis. Hopelijk valt de reis mee want deze dag was het erg druk geweest op de Duitse “snelwegen” met uren vertraging als gevolg. We gaan het zien.
Reacties