Een dag op de Col Rodella

Na ruim 9 uur slaap waren we weer helemaal opgeknapt. Voordat we op pad gingen ontbeten we in het hotel. Het ontbijtbuffet was zeer uitgebreid. Daar komen we de komende dagen zeker wel mee door. Er was zelfs Apfelstrudel en ook brownies, naast al het andere meer doorgaande ontbijtspul. Van het hotel kregen we tegen betaling van een borg van 10 euro een Valle di Fassa-kaart waarmee we voor tal van zaken korting kregen. Zo kregen we ook ieder 11 euro korting op een Panoramapas waarmee we gedurende drie dagen onbeperkt gebruik konden maken van de liften en kabelbanen in de regio.

Na het ontbijt namen we in Campitello de lift naar de Col Rodella dat op een hoogte van 2485 meter hoogte ligt, ruim een kilometer omhoog dus. Het weer werkte voortreffelijk mee en onder een strakblauwe hemel begonnen we aan een tocht langs een aantal refugio’s in de nabijheid van de Langkofel en de Plattkofel; zeer indrukwekkende bergmassieven die bijna loodrecht omhoog liepen. We namen veel foto’s en filmden meer dan normaal was. Het was wel erg druk op de smalle paadjes. Op deze zonnige zondag hadden veel meer mensen dan ons lief was besloten te gaan wandelen waar wij ook wilden lopen. Daar kwam bij dat er ook een wedstrijd was voor mountainbikers. Daardoor werden we met regelmaat onder gestoft als er weer eens een paar van die idioten met doodsverachting naar beneden kwamen gereden.

In een kleine twee uur liepen we naar een refugio met een groot en gezellig terras. Daar vonden we een plekje in de zon en bestelden er wat eten en drinken. Geruime tijd genoten we van het uitzicht en van het eten.

Via dezelfde route wilden we weer terug lopen naar de kabelbaan, toen we een pad ontdekten dat uit kwam in Campitello. Omdat we sportief wilden doen, besloten we helemaal naar beneden te lopen, een afdaling van bijna 1000 meter. Daar kregen we al snel een beetje spijt van. Het pad omlaag was erg steil en lag vol met kleine kiezeltjes waarop je snel uitgleed. De afdaling ging dan ook erg langzaam en kostte ons veel moeite. Vooral Nicky had al snel last van haar knieën en kuiten. Aan de afdaling kwam gewoon geen eind en daar kwam nog bij dat we links en rechts werden ingehaald door al die mountainbikers die nog steeds bezig waren met hun wedstrijd.

Pas aan het einde van de middag kwamen we aan in Campitello waar we neerzegen op een terras voor een welverdiend drankje. Nicky was helemaal gesloopt en kon nauwelijks nog vooruit komen.

Toen we uiteindelijk terug in het hotel waren, doken we meteen onder de douche waar we gelukkig wat van op knapten.

‘s Avonds aten we in een pizzeria die vlak bij het hotel lag. Dat was een goeie keuze want we aten er heerlijk. Terug op de kamer was het vechten tegen de slaap. We lagen dan ook op tijd in bed.