Val de Vaiolet en de Rosengarten

De lucht was strakblauw toen we deze morgen wakker werden. Na weer een copieus ontbijt namen we de auto naar Vigo di Fassa, een dorpje op zo’n 10 kilometer afstand van Campitello.  Daar parkeerden we de auto en liepen we naar het kabelbaanstation waar vandaan een kabelbaan ons naar Ciampedie op 2000 meter bracht. Boven aangekomen stonden we even versteld van de schoonheid van de Val de Vaiolet, de Rosengarten in het Duits. We waren helemaal omringd door hoog oprijzende bergen met erg puntige pieken, precies zoals we ons de Dolomieten hadden voorgesteld. Op een groot bord stonden alle wandelroutes aangegeven. Nicky was erg eigenwijs en meende dat we met een andere kabelbaan eerst weer naar beneden moesten om aan een wandeling te kunnen beginnen.

Omdat er tegen een eigenwijze Nicky niks te beginnen valt, namen we maar plaats in de stoeltjeslift omdat we er toch gratis mee mee mochten. Beneden kwamen we er al snel achter dat we weer naar boven moesten omdat de wandelingen toch echt daar begonnen. Gelukkig waren we snel weer boven en begonnen we aan een wandeling naar de Roda de Vael. Op het informatiebord stond deze wandeling als “licht” te boek. Het begin was inderdaad niet zwaar. Wel viel het ons tegen dat het pad door de bossen liep waardoor we geen zicht hadden op de majestueuze bergwanden. Later op de route werd dat beter maar toen werd de route ook een stuk zwaarder. Het pad voerde ons steil omhoog en het was hard werken geblazen. We rustten even bij een refugio die gesloten was en gingen daarna weer verder. Het pad werd echter zo steil dat we met moeite omhoog kwamen. Enkele honderden meters boven ons zagen we ons einddoel, maar het pad was gewoon niet te belopen, zo steil. En dat noemden de Italianen een lichte route. We besloten om niet verder te lopen omdat we dezelfde weg ook terug moesten. Scherp afdalen is nog veel erger dan sterk stijgen. Wel genoten we nog even van het prachtige uitzicht. De weg terug was inderdaad verschrikkelijk. Het steile pad lag bezaaid met losse steentjes en we gleden als het ware naar beneden. Gelukkig kwamen we heelhuids weer bij de refugio aan en werd het pad weer wat meer begaanbaar.

Toen we weer terug bij de kabelbaan waren, zetten we ons neer op een terrasje. Daar kwamen we bij van alle inspanningen met een drankje en aten we onze meegebrachte broodjes met beleg. 

Toen we weer wat bijgekomen waren, besloten we een tweede wandeling te maken. Deze had weer de categorie “licht”. Op de kaart zagen we dat hier geen grote hoogteverschillen zaten. Dat bleek ook te kloppen. Over een prima pad liepen we naar refugio Catinaccio. Onderweg konden we genieten van het prachtige uitzicht op de Val de Vaiolet. In anderhalf uur liepen we de route heen en terug.

We vonden dat we voor deze dag genoeg hadden gelopen en namen de kabelbaan weer naar beneden, naar Vigo di Fassa. Daar deden we nog wat inkopen in een supermarktje en reden terug naar ons hotel.

‘s Avonds aten we in het dichtstbijzijnde restaurant waar we heerlijk aten om daarna ons voor te bereiden voor morgen en om dit blogstukje te schrijven. Helaas was het wel wat gaan regenen en hoorden we nog lang het onweer.