Ron & Nicky op reis

Helaas al weer de laatste dag in Luik. Toen we rond acht uur wakker werden was het buiten nat. Daarom hadden we niet zo’n haast en ontbeten we uitgebreid. Eigenlijk iets te uitgebreid. Het was ook allemaal zo lekker. Na het ontbijt checkten we uit en liepen met onze rugzakken parallel aan de Maas in de richting van station Guillemins. Onderweg namen we nog wat foto’s van gebouwen en tafereeltjes die we de moeite waard vonden. Helaas regende het. Zachtjes weliswaar maar toch. Bij de Pont du Roi Albert staken we de Maas over naar het eiland dat daar in de Maas ligt. Daar had je namelijk een grote modelspoorwinkel en daar wilden we eventjes kijken. We werden niet teleurgesteld. De winkel was gigantisch. Nadat we er een tijdje hadden rond gekeken, liepen we naar het grote winkelcentrum aan de overkant van het afwateringskanaal; Médiacité. We keken er eventjes rond maar zo heel bijzonder was het nu ook weer niet. Toen we weer buiten kwamen regende het flink. Toch liepen we door, langs he

Na een prima nacht slapen deden we zo rond acht uur een lodderig oog open. In de prachtige ontbijtzaal met een gewelfd plafond was het een drukte van belang. In het hotel verbleven de passagiers van twee Engelse bussen en die mensen zaten allemaal te ontbijten. Het leek daarom wel of we in Engeland waren. Het ontbijt was uitgebreid en smaakte ons heerlijk. Met een meer dan volle maag togen we iets na tienen de stad in. Eerst bezochten we de grote markt in La Batte. De markt was groot maar het bleek een gewone weekmarkt te zijn en geen rommelmarkt zoals wij hadden gedacht. We waren er dan ook snel weer weg. Veel leuker was het in een straat die door het leven gaat als Hors-Chateau. Dit is de mooiste straat van het oude Luik. Hier staan nog huizen van enkele honderden jaren oud. Ook leuk waren de smalle tot zeer smalle steegjes die op Hors Chateau uitkwamen, de zogenaamde impasses. Druk fotograferend kwamen we uit bij de Montagne de Bueren. Hier heb je een trap met maar liefst 374 t

Zoals elk jaar wilden we in december ergens in een Europese stad gaan “kerstshoppen”. Het is ons dan niet te doen om het winkelen maar om de stad, waarin we verblijven, uitgebreid te ontdekken. Omdat we deze traditie al enkele jaren volhouden, hebben we de meest voor de hand liggende steden al bezocht. Voor dit jaar kozen we voor een minder voor de hand liggende bestemming. Een voormalig “lelijk eendje”. Maar wel een eendje die hard op weg is een zwaan te worden en bovendien niet al te ver weg was. Kortom, we kozen dit jaar voor een lang weekend in het Belgische Luik. Via internet boekten we een goed hotel en op deze zaterdag stapten we in Helmond op de trein om in Eindhoven over te stappen op die naar Maastricht. Dit deel van de reis ging zonder enig probleem. De trein reed zelfs op tijd! In Maastricht was het afgelopen met de pret. Net nadat we een treinkaartje naar Luik hadden gekocht viel op de borden op het perron te lezen dat de trein van 13.19 uur naar Luik niet reed. Navraag l

Voor onze laatste volle dag van deze reis hadden we nog een hele dag in Hongkong te besteden. Er waren nog een paar dingen die we wilden bekijken maar we konden het vandaag wel rustig aan doen. Daarom stonden we niet al te vroeg op en gingen pas na half tien op pad nadat we in het hotel hadden ontbeten. Buiten was het prachtig weer met, voor het eerst, een blauwe lucht. We namen de metro naar het Tin Hau station in het oosten van de Hongkongse binnenstad. Weer bovengronds bekeken we eerst het Victoria Park. Daar waren we echter zo mee klaar omdat het veelal bestond uit sportvelden. Langs het waterfront liepen we westwaarts. In dit deel van de stad vinden de nieuwste uitbreidingen plaats. Kortom, het is één grote bouwput. Ook dit hadden we al snel gezien. Via allerlei voetgangersbruggen kwamen we uit bij het Times Square winkelcentrum. In de giga hoge toren zit een zogenaamd verticaal winkelcentrum. De onderste 9 etages zijn gevuld met super-de-luxe winkels. Wij vonden er echter ge

Vandaag ontdekten we dat we wel in het hotel konden ontbijten. Weliswaar zeer minimaal maar toch. Wij hadden wat ontbijtspulletjes gekocht in de supermarkt maar die waren niet echt nodig dus. Alhoewel, nu hadden we wel boterhammen met kaas en worst. Anders was het alleen jam geweest. Om kwart over negen gingen we op pad. We namen eerst de metro naar Hongkong Central om daar over te stappen op de metro die ons naar Lantou Island zou brengen. Daar heb je het Po Lin klooster met daarbij een giga grote bronzen Buddhabeeld. Om er te komen moesten we na de metrorit ook nog met een kabelbaan mee. Eentje die maar liefst 5,6 kilometer lang is. Voor die kabelbaan moesten we wel ruim een half uur in de rij staan. Bovendien was ie duur. De rit was echter prachtig met uitzichten op de Zuid Chinese zee en het vliegveld van Hongkong. Toen we uitstapten in Ngong Ping bleek dat men een heel circus om het klooster en de Buddha heen had gebouwd. Er waren tal van winkeltjes en restaurantjes. Wij liepen e

Afgelopen nacht sliepen we met het gordijn open. Het zicht op de ontelbare lichtjes van de stad was te mooi om buiten te sluiten. We sliepen er in ieder geval goed door. Iets na negenen liepen we het hotel uit. Buiten was het droog maar nog wel bewolkt. Koud was het alles behalve, zo’n 23 graden. Omdat we geen ontbijt hebben in ons hotel liepen we eerst een koffietentje binnen voor een cappuccino en een muffin en croissant. Nu was de stad aan de beurt. We hadden besloten om eerst naar Kowloon te gaan. Daarvoor moesten we Victoria Harbour voor over. Dat deden we met het oeroude pontje van Star Ferry. Voor 2,2 Hongkong-dollar (0,24 cent) mochten we mee. In Kowloon bekeken we eerst de klokkentoren en bekeken we de skyline van Hong Kong Island en de bootjes in het water van Victoria Harbour. Daarna gingen we windowshoppen. Canton Road is de duurste winkelstraat ter wereld. Alle dure merken hebben er een flagshipstore en alleen mensen met gruwelijk veel geld, shoppen hier. Wij keken al

Pffff.... Kwart over vier opstaan is nooit leuk, zeker niet als je vakantie hebt. Toch moesten we er vandaag zo vroeg uit want we gaan Taiwan verlaten en gaan naar Hongkong. En dat met een vlucht die al om acht uur zou vertrekken. Om tien voor vijf waren we klaar voor de reis en checkten we uit. We hadden een transfer naar het vliegveld geregeld en de chauffeur stond al te wachten. We werden in veertig minuten vlot en veilig naar de vertrekhal gereden. Daar was het op dit vroege uur al druk. Toch ging het inchecken voor de vlucht vlot. Vervolgens moesten we door de security. Dat had wat meer voeten in aarde. Net als in de Efteling moesten we in een rij zigzaggen. Alles bij elkaar stonden we daar zo’n twintig minuten. Nadat we een stempeltje in ons paspoort hadden gekregen, waren we officieel Taiwan uit en konden we gaan ontbijten. Er waren niet veel eetgelegenheid in de ruimte na de douane. Het ontbijt bleef derhalve beperkt tot een cappuccino en een stuk gebak. Keurig op tijd konden

Dag twee van de International Happiness Walk in Taipei. Dat betekende weer vroeg uit bed, vroeg ontbijten en vroeg met de metro mee. De weersvooruitzichten waren allemaal niet zo best geweest, maar toen we uit het raam van onze kamer op de 10e verdieping naar buiten keken viel het allemaal reuze mee. Er zat zelfs blauw in de lucht. We worden nog beroemdheden in Taipei want ook vandaag kregen we allebei de microfoon van de spreekstalmeester onder onze neuzen gestoken. We vallen dan ook erg op want er lopen maar weinig Europese types zoals wij mee. Dat heeft wel tot gevolg dat je ongelooflijk vriendelijk wordt bejegend, behandeld en begroet. Iedereen lacht en zwaait naar ons en de meest dapperen proberen zelfs iets in het Engels tegen ons te zeggen. We staan ook tig keer op de foto. Om half negen waren we weer op weg. Het eerste stuk ging weer langs een drukke straat maar dat duurde gelukkig niet zo lang en gingen we de heuvels in. Dat betekende wel een stevige klim. De afdaling was

Deze dag stond de eerste dag van de International Two Days Happiness March op het programma. Dat is een tweedaagse wandeltocht die onderdeel uitmaakt van de serie IML wandelingen. Wij zijn lid van de IML en omdat we toch in de buurt waren, hadden we ons ingeschreven voor deze sportieve tocht. We wilden bijtijds van start en daarom stonden we vroeg op. Het ontbijt in het hotel was nagenoeg geheel Chinees. Voor de rest was er alleen wat brood met jam. Wij kozen toch voor deze laatste optie omdat ‘s morgens om zeven uur een warme Chinese maaltijd wegwerken niet helemaal ons ding is. Omdat we ons hotel goed hadden gekozen was de reis naar het startpunt in een buitenwijk van Taipei een eitje. We liepen in vijf minuten naar het centraal station en namen daar een rechtstreekse metro naar het startpunt. Er waren veel andere wandelaars met dezelfde gedachte en daarom was de metro erg druk. Veel mensen droegen het groene T-shirt dat je bij inschrijving van deze tocht kreeg. Wel leuk want zo kon

Vandaag een hele dag vrij te besteden in Taipei. Het enige wat we moesten was van hotel wisselen. We ontbeten redelijk laat. Toen we naar buiten keken werden we helemaal blij. In plaats van de voorspelde regen was de lucht strakblauw. Toen we onze neus buiten de hoteldeuren staken, merkten we dat het ook warm was. In het metrostation kochten we een dagkaart en lieten ons naar de Martyr Shrine vervoeren. Dat is een plek waar de gevallen Taiwanezen herdacht worden. Elk uur is er een zeer uitgebreide wisseling van de wacht en die wilden we wel zien. Vanaf het metrostation moesten we nog wel een eindje lopen om bij deze plek te komen. Tijdens deze wandeling was het al boven de 30 graden. Aangekomen bij de Martyr Shrine vielen we met onze neus in de boter want er was net zo’n wisseling van de wacht aan de gang. In smetteloos wit gestoken soldaatjes voerden een hele show op waarbij er druk met geweren werd gejongleerd. Toen de nieuwe wacht er weer stond bekeken we de grote hal op het com

Gelukkig hebben we het betonnen bed overleefd. Na twee nachten zere knoken vanwege een onmenselijk hard matras, mogen we ons gaan verheugen op een zacht matras voor de komende nacht. Vandaag gaan we terug naar Taipei. Buiten was het weer rotweer. Terwijl Nicky na het uitchecken met de tassen bij het B&B bleef wachten, ging Ron de auto halen. Die had gelukkig twee dagen op een parkeerplaats overleefd. We wilden niet rechtstreeks naar Taipei rijden want zover zaten we daar niet vandaan en als we te vroeg bij het hotel aan zouden komen, konden we niet meteen op onze kamer. In ons boek over Taiwan hadden we gelezen over het Yeliu Geopark. Daar reden we dan ook eerst naar toe. Toen we daar kwamen bleken de Taiwanezen er weer één groot circus van gemaakt te hebben met tientallen winkeltjes. Het was er ook druk. Op het parkeerterrein stonden veel bussen en die passagiers wilden allemaal, net als wij, de grillige zandstenen figuren op het strand bekijken. Gelukkig was het gebied waar de a

Reizen gaat erom om nieuwe ervaringen op te doen. Dat is precies wat wij afgelopen nacht hebben gedaan. We wisten niet dat fabrikanten matrassen konden maken die harder waren dan een stuk beton. En dat er dan nog mensen zijn die die matrassen kopen en er hun gasten op laten slapen. Geen van tweeën wisten we op een gegeven moment hoe we moesten gaan liggen zonder dat alles zeer deed. En het ergste is dat we komende nacht weer in dat “bed” moeten slapen. Wat een verschil met het hotel in de Taroko kloof zeg. Gebroken werden we tegen achten wakker en na een douche kregen we een prima ontbijt voorgeschoteld. Buiten was het niet best. Het was erg mistig en het regende behoorlijk. Vandaag wilden we met de trein over de zogenaamde Pingxi-lijn gaan rijden. Daarvoor moesten we eerst met de bus naar de nabij gelegen stad Ruifang. De bushalte was vlakbij onze B&B en we stonden er nog maar net te wachten toen bus 788 er al aan kwam. Voor 30 dollar (0,86 euro) mochten we allebei mee. Dat zi

We sliepen heerlijk in de luxe bedden en het ontbijtbuffet was meer dan voortreffelijk. We vonden het erg jammer om hier te vertrekken. Niet alleen voor het hotel maar ook voor de Taroko kloof. We hadden hier nog makkelijk een dag door kunnen brengen. Toen we om kwart voor tien vertrokken voor onze reis naar Jioufen scheen de zon en was het al warm. Om naar het noorden te kunnen moesten we de hele Taroko kloof weer door. Dat was beslist geen straf zeker omdat het niet druk was op de weg. Dat was wel anders op Highway 9. Het uitzicht vanaf deze weg was schitterend. We reden hoog boven de kust en hadden uitzicht op een azuurblauwe zee. Bij de Cingshuei Cliffs stopten we om te genieten van het uitzicht. Verderop stopten we nog enkele keren om te kijken naar al dat moois. Minder mooi was dat er erg veel gewerkt werd op Highway 9. Daardoor waren er veel vrachtwagens op de weg en omdat de weg veel omhoog liep, vlotte het allemaal niet zo. Op een gegeven moment moesten we stoppen en stonden

Onze kamer mocht dan helemaal vol staan met het antieke Chinese bed, het ding zelf was te kort voor mensen met een gemiddelde Nederlandse lengte. Daardoor sliepen wel niet lekker en waren we voor de wekker al wakker. Onze gastvrouw had erg haar best gedaan op het ontbijt. Het was Aziatisch, veel en lekker. Toen we uitcheckten kreeg Nicky nog een door haar handbeschilderde waaier mee als kadootje. Toen we weg reden was het nog geen acht uur. Dat was goed want we wilden op tijd in de Taroko kloof zijn. Daarvoor moesten we ongeveer 160 kilometer rijden. Het was in aanvang rustig op de weg en we schoten goed op. Dat veranderde naarmate er meer stoplichten stonden. Op een gegeven moment stond er op elk klein flutkruisinkje een stoplicht en stonden we alles bij elkaar wel een uur voor een nutteloos rood stoplicht te wachten. Het werd helemaal rampzalig in de stad Hualien. Hier werd de doorstroming van het verkeer helemaal om zeep geholpen door stoplichten. Het leek wel of we weer in Helmond

Gisteren waren we al in Sanxiantai bij de drakenbrug, maar omdat het toen erg hard waaide besloten we nog een keer te gaan kijken. Dat moment was vandaag. Eerst genoten we van een prima ontbijt in het hotel waarna we uitcheckten. We waren al vroeg bij de brug en daarom was het er helemaal niet druk. Deze keer konden we gewoon foto’s maken zonder jezelf schrap te moeten zetten of ondergestoven te worden door zeewater. We gingen nu ook de brug over en kwamen zo op het eiland terecht waar twee grote lavarotsen het beeld bepalen. Om de rotsen heen waren betonnen en houten vlonders gebouwd zodat het erg relaxt wandelen was. In een rots meenden wij nog een gezicht van een heks te zien en even verderop was een boot op de rotsen kapot geslagen. Verder was er niet zoveel bijzonders te zien op het eilandje. Na een dik uur waren we weer terug op de parkeerplaats en reden we verder naar onze volgende bestemming. Dat was de Walami trail nabij het plaatsje Nan-an. Dat lag slechts zo’n 50 kilomet

Helaas hebben we alweer de laatste nacht in ons vijfsterrenhotel doorgebracht. Nog één keer een uitgebreid ontbijt, uitchecken en op weg naar onze volgende bestemming. Bestemming voor vandaag was Chenggong aan de oostkust van het eiland. Om hier te komen moesten we 180 kilometer rijden en moesten we dwars het eiland over door de bergen. Onderweg was het druk met verkeer. Na veertien dagen deelgenomen te hebben aan het Taiwanese verkeer, menen we iets te kunnen zeggen over de Taiwanese weggebruikers. Eerlijk is eerlijk, we zijn niet laaiend enthousiast over de rijkunsten van de Taiwanezen. Over de levensgevaarlijke capriolen van de scooterrijders hebben we al geschreven. Maar ook automobilisten kunnen er wat van. Grofweg heb je twee categorieën; de kamikaze-chauffeur die vol gas vlak voor een onoverzichtelijke bocht gaat inhalen en je vervolgens afsnijdt en de sukkelaar die met geen 10.000 pepers in haar reet vooruit te branden is maar wel de hele weg nodig heeft. Wat ontbreekt hier? Ju

Gelukkig scheen de zon toen we wakker werden hoewel er ook veel bewolking was. Maar we besloten om vandaag toch de route te rijden die we gisteren hadden willen doen. Meteen na een copieus ontbijt vertrokken we. Bij Sail rock stopten we weer even om nu een foto in de zon te maken. Echter toen we weer bij de Eluanbi vuurtoren waren, verschenen de eerste spetters op de voorruit van onze auto, net als gisteren. Die vuurtoren is gewoon behekst. Toch reden we verder. Toen we even verderop stopten bij Longpan Park om te kijken naar de ruige kust, regende het nog maar even later scheen de zon weer zodat we toch rustig konden genieten van de wilde zee, de ruige rotsen en het uitzicht. Toen we weer in de auto zaten en verder reden, stopten we regelmatig om wat foto’s te maken. Ook hierbij regende het soms en even later scheen de zon, of omgekeerd. Kijk maar eens naar de panoramfoto’s hieronder, dan zie je het verschil. In Gangkou, bij een hangbrug, vonden we een leuk barretje waar ze een he

Slapen in een vijfsterrenhotel heeft zo z’n voordelen. De bedden zijn heerlijk groot en zacht en de keuze bij het ontbijtbuffet is groot. Wat een vijfsterrenhotel je echter niet kan garanderen, is het weer. Hadden we gisteren nog een prachtige dag met een dito zonsondergang, nu was het zwaar bewolkt met een regenkans van 51%. Gelukkig was het nog droog. We hadden besloten om deze dag een autoroute langs een aantal bezienswaardigheden op het zuidelijkste puntje van Taiwan te rijden en dus werd de auto uit de parkeergarage gereden en gingen we rond een uur of tien op pad. De eerste bezienswaardigheid was de zogenaamde Sail Rock. Bekend vanwege z’n gelijkenis met het hoofd van Richard Nixon. Wij hadden op deze morgen kennelijk nog niet genoeg alcohol op want wij zagen er alleen een groot stuk rots in. Volgende stop was bij de Eluanbi vuurtoren. Dit is het meest zuidelijke puntje van Taiwan. Omdat de vuurtoren in een park ligt moesten we betalen; voor zowel de auto als voor onszelf. We

We lagen allebei lekker te slapen toen we rond vijf uur wakker werden van een hoop kabaal buiten. Onder het raam van onze kamer stonden twee metalen watervaten en het leek alsof daar steeds iets op viel waardoor het iedere keer een luide tik gaf. Bovendien maakten de honden in de kennel tegenover het guesthouse een hoop lawaai. Van pure armoe moesten we het raam dicht doen. Daarna sliepen we echter wel weer in om zo tegen half acht wakker te worden. Gelukkig sliepen we maar één nacht in dit guesthouse. Het ontbijt was enigszins speciaal. We kregen een soort van rijstbal die gewikkeld was in bladeren. Het smaakte helemaal niet verkeerd evenals de bapao met groenten er in. Toen we wilden gaan wilde het vrouwtje nog met ons op de foto en ineens bleek ze toch een paar woorden Engels te spreken. Wel apart zoals eigenlijk onze hele ervaring hier. Tegen negenen waren we weg uit Meinong en reden we in een half uurtje naar het gigantisch grote en mooie Fo Guang Shan Buddha Museum nabij Kao