Op weg naar Murchison Falls NP

Wel een heel kort nachtje na een dag waarop we een lange vlucht hebben gemaakt, maar vakantie is niet om uit te rusten, dus stond de wekker om 05.35 uur. Dachten we. We waren vergeten het ding een uur vooruit te zetten op Ugandese tijd. Gelukkig hoorde Ron buiten geluiden waardoor we toch nog op tijd om 06.00 uur aan het ontbijt konden aanschuiven. De avond ervoor hadden we onze keus voor het ontbijt op moeten geven en daarom kregen we al vrij snel ons eten opgediend. De kaaspannenkoek smaakte echter nergens naar. Het verse fruit gelukkig wel.

Na het ontbijt maakten we kennis met de overige leden van het 10-koppige reisgezelschap waarmee we de komende 18 dagen door Uganda zouden gaan reizen. Zij waren een dag eerder al in Entebbe aangekomen en waren dus waarschijnlijk beter uitgerust dan wij. Op het terrein van het guesthouse stonden twee verlengde Toyota Landcruisers. De auto's zagen er wat gaar uit. Van binnen waren ze echter ruim en we konden er goed in zitten. Het dak kon omhoog voor de momenten dat we gamedrives gingen rijden.

Nicky en ik gingen samen met vier anderen bij chauffeur James in de jeep zitten en we begonnen aan een lange reisdag die ons naar het Murchison Falls National Park in het noorden van Uganda zou voeren.

We reden via Kampala naar het noorden. Nu begreep ik ook waarom de stad niet opgenomen was in het programma. Kampala is een onaantrekkelijke, drukke en vieze stad. Erg rommelig ook. Overal staan onafgebouwde bouwsels en overal en nergens zie je kleine winkeltjes in hokjes. Vooral de telecomwinkeltjes waren talrijk.

Het grootste deel van de dag reden we over een goede asfaltweg. Dat viel ons niks tegen. We genoten ervan wetende dat we nog genoeg “African massages” zouden krijgen op de slechte onverharde wegen in dit arme land.
De auto vertoonde al snel kuren en moest zelfs een keer worden aangeduwd voordat het ding weer wilde starten. Een hoop zwarte rook kwam constant uit de uitlat. Dat beloofde wat.

Onze eerste stop deze dag was bij het Ziwa Rhino Reserve. In dit park leven een aantal witte neushoorns en bestaat er de mogelijkheid om een voetsafari te maken waarbij je dicht bij deze kolossen kunt komen. Dat was precies wat wij er kwamen doen. Voorzien van een bewapende gids die met een AK47 mitrailleur voorop ging, liepen wedoor het hoge gras het veld in. Het duurde niet lang of we ontwaarden twee jonge witte neushoorns die heerlijk in het gras lagen te dutten. Daar bleek dat we in de groep een aantal zeer serieuze fotografen hadden zitten. Er kwamen gigantische telelenzen op dito camera's tevoorschijn waarbij onze compactcamera's compleet verbleekten. Het ingedrukt houden van de ontspanknop van die camera's leverde steevast een salvo op als er weer 20 of 30 foto's tegelijkertijd werden gemaakt. Wij waren echter zeer tevreden met onze cameraatjes met behoorlijk zoombereik zodat we de neushoorns goed konden vastleggen voor het nageslacht, dat we overigens niet hebben. We zagen in totaal vier neushoorns tijdens onze wandelsafari, niet gek voor een eerste gamewalk.

Rond het middaguur lunchten we bij een soort van wegrestaurant waar Ron zowaar een pizza kon bestellen. Ook bleek er weer dat de Ugandezen een prima bier konden brouwen. De komende weken zou het steeds een Nile Special bier worden als Ron iets wilde drinken bij het eten. Nicky hield het bij cola.

's Middags reden we aan één stuk verder naar het noorden. Behalve voor een incidentele plaspauze stopten we niet. Dat vonden we wel jammer want onderweg zagen we van alles wat we wel beter wilde zien. We reden voorbij aan rommelige maar leuke dorpjes waar het leven zich helemaal buiten afspeelde. Wat ons opviel was dat bedrijven, in ruil voor reclame, een gebouwtje verfde en voorzag van bonte reclame-uitingen. Zo stonden er in elk plaatsje wel paarse, oranje of gele gevels met reclame voor allerlei telecomdiensten. Ons bleek ook dat elke Ugandees met een mobieltje rond liep. Ook hier dus. De mensen waren vaak kleurrijk gekleed. Vanuit de auto kon Ron, in het voorbij rijden, toch wat foto's nemen.
Om foto's te kunnen nemen moest steeds een schuifraampje worden geopend. Dat ging goed totdat Ron iets te hard tegen zo'n raampje drukte en de complete ruit eruit viel en in duizend stukjes op het wegdek terecht kwam. James, de chauffeur, vond het echter totaal geen probleem en stopte niet eens! Voordeel was dat Ron nu gemakkelijker foto's kon maken vanuit de auto maar een nadeel was dat het toch wel erg hard waaide in het voertuig.

We reden nog twee uur met die wind in de auto totdat we van de harde weg af gingen en terecht kwamen op een smal en onverhard hobbelpad dat schijnbaar nergens naar leidde. Dat bleek toch niet zo te zijn. Na een 20 minuten hobbelen kwamen we uit bij een prachtige lodge, een eind van de oevers van de Nijl vandaan. De lodge was nagenoeg nieuw en als een soort van fort gebouwd. We werden hartelijk verwelkomd door al het personeel en kregen een mooie kamer toegewezen. Vanaf ons terrasje zagen we in de verte olifanten rondlopen.
's Avonds werd ons een heus viergangen diner voorgeschoteld. Onbegrijpelijk hoe men dat hier in de rimboe zo voor elkaar kreeg. Nadeel was wel dat men hier maar beperkt stroom had. Zo hadden we op onze kamer slechts stroom van zeven tot tien 's avonds en moesten we dus snel zijn met het opladen van de accu's van de camera's.

We gingen deze dag vroeg naar bed. We waren behoorlijk moe van het gehobbel in de auto en bovendien hadden we te horen gekregen dat het ontbijt voor morgen om 06.00 uur gepland stond. Hoezo is vakantie uitrusten?