De eerste gamedrives

Afgelopen nacht was het behoorlijk warm geweest in bed. Omgeven door een klamboe lagen we allebei flink te zweten op het harde bed. Het ontbijt bestond deze dag uit een ananas-pannenkoek en toast met jam dat allemaal erg slaperig werd weggewerkt. Om half zeven was het nog donker toen het hele spul in de twee jeeps stapte en we naar het Murchison Falls NP reden voor de eerste gamedrive. In elke jeep zaten we met z'n vijven en dat was mooi want zo hadden we veel ruimte en zicht rondom de auto. Bij de ingang van het park ging het dak omhoog en konden we vervolgens wild gaan spotten bij een prachtig opkomende zon. Wild spotten is een serieuze aangelegenheid. Doodstil tuurden we over de savanne en als er een beest gespot werd, stopte James de auto en kwamen de gigantische camera's weer tevoorschijn om vervolgens tientallen foto's te schieten. Het eerste wild dat we zagen waren de statige Rothschild giraffes. Niet zo gek natuurlijk want deze beesten kunnen zich met de beste wil van de wereld niet verbergen. Van ver zie je hun lange sierlijke gestalten statig over de savanne schrijden. Maar ook zagen we al snel kleiner wild zoals de grappige wrattenzwijntjes die, als ze rennen, hun staartje fier omhoog houden. De kleine huzaaraapjes waren ook vertegenwoordigd. Van de “hertachtigen” zagen we de kleine oribi's, het leijke hartebeest en veel Uganda kobs en bushbuck. Verder zagen we onderweg buffels, olifanten en bavianen.

We bleken diverse fervente vogelliefhebbers in de groep te hebben die bij elk klein vogeltje bijna een orgasme kregen. Ook voor deze beesten werd gestopt. Nu bleek dat onze camera's wel wat zoombereik tekort kwamen, maar we deden vrolijk mee. We waren er vooral op gebrand om de kleine maar vuurrode bisschopsvogel vast te leggen. Al deze vogeltjes leiden echter aan dubbele ADHD en zitten geen seconde stil. Lastig dus. We fotografeerden maar wat raak en besloten dat we achteraf wel zagen welke foto's gelukt waren.

James reed als tweede auto achter de andere jeep aan. Daarmee waren we iets ten nadeel van de voorste auto. Steeds als daarin wild werd gespot werd er gestopt ter hoogte van het dier. Wij stonden daar dan steeds achter en dus verder verwijderd van de beesten. Gelukkig begreep James dat op een gegeven moment en hield hij meer afstand zodat we onze eigen gamedrive reden.
Aan het einde van de morgen, toen de aandacht wat begon te verslappen, werden we ineens weer bij de les gehaald door het bericht dat er even verderop een leeuw was gespot door een andere wagen. Als de sodemieter reden we eropaf. Vanaf het pad was de leeuw echter niet te zien. Die lag onder een bosje te dutten. Geen probleem voor onze chauffeurs. Zij reden (illegaal) van de track af het gras in en joegen het arme beest wat op. Niet goed natuurlijk maar we kregen de leeuwin zo wel goed te zien. Die verdween even later weer in het hoge gras. Zich zelf vermoedelijk geërgerd afvragend waarom ze was lastig gevallen.

Lunch genoten we in de luxe Paraa lodge. Dit verblijf was er voor de wat rijkeren en was voorzien van een prachtig zwembad. Wij mochten niet mopperen op onze accommodatie, maar deze was toch nog ietsje mooier.

De middag was gereserveerd voor een boottocht op de Nijl die hier aanzienlijk minder breed is dan in Egypte. Het betrof een stabiele boot met goed zicht rondom. De schuit was zo ruim dat we ook hier gemakkelijk rond konden lopen om gespot wild te aanschouwen. Het duurde niet lang voordat we onze eerste nijlpaarden zagen. Van deze logge beesten zagen we in aanvang alleen een stuk rug en de geinige oogjes die boven water uitstaken. Zodra echter de boot in de buurt kwam, doken ze helemaal onder water. Later zagen we echter ook hippo's die helemaal uit het water kwamen lopen, iets wat ze niet snel doen omdat ze dan kunnen verbranden en hun lichaamstemperatuur te warm wordt. Ook zagen we diverse krokodillen. Een drietal zagen we van zo dichtbij dat het bijna eng werd. Je weet maar nooit met die beesten. Ze kijken zo gemeen en dan heb ik het nog niet over die grote bek vol tanden. Het zijn Helmonders; een grote bek en laag bij de gronds. Ook buffels waren talrijk aan de oever van de Nijl. 

Het einddoel van deze boottocht waren de Murchison Falls waarna het park is genoemd. Die waren indrukwekkend. Het water perste zich hier woest door een smalle kloof. Personeel van de boot legde de schuit hier even vast zodat de obligate toeristenfoto's gemaakt konden worden. Wij deden vrolijk mee.

Op de terugtocht naar de Paraa lodge was de zon al langzaam aan het zakken en genoten we van het mooie licht en het feit dat het ietsje minder warm was. Bij de lodge zagen we dat James het gat in de jeep waar eerst een raam had gezeten, had gemaakt. Het was een typisch geval van Afrikaanse vindingrijkheid. Hij had met een grote rol transparante tape een raam gemaakt. Het mooie van z'n werk was dat het bijna volledig functioneel was. Het kon alleen niet open om foto's te maken.

Vanaf de Paraa lodge moesten we nog anderhalf uur rijden om terug bij onze accommodatie te geraken. Die tijd gebruikten we ook om te genieten van de vele dieren die bij zonsondergang nabij de weg verbleven. James vertelde dat ze dat doen uit veiligheidsoverwegingen. De roofdieren houden zich minder snel op bij een weg en dus is het daar veiliger voor de antilope-soorten.
Pas om half ach, toen het al weer lang donker was, kwamen we terug bij de lodge. Snel sprongen we onder de douche om het rode zand van onze lijven te spoelen waarna weer een heus viergangen diner volgde. We hadden op deze reis geen tijd om onze foto's te bekijken, laat staan te bewerken. Ook een verslag zat er tot nu toe nog niet in. Hopelijk wordt het programma later wat minder druk. Het is allemaal even prachtig maar wat rust op z'n tijd is ook nodig. Om half elf lagen we uitgeteld op bed onder de klamboe wetende dat de wekker morgen al om 05.30 uur weer afloopt.