Camino del Norte - Dag 11

 Wat vandaag een redelijk gemakkelijke etappe van zo’n 26 km zou moeten zijn, draaide toch uit op een zware opgave voor Nicky. Haar knie en nu ook haar voet zijn bij langere afstanden pijnlijk wat het plezier in lopen een stuk minder fijn maakt.

Het ging een hele tijd goed. De verharding was prima en hoewel het pad lichtjes omhoog liep, was dat geen probleem. Het duurde even voor we de stad uit waren, maar daarna liepen we door een mooi glooiend landschap met veel groen. In het badplaatsje La Arena dronken we koffie waarna het mooiste deel van de etappe kwam; een hooggelegen pad, pal aan de ruige kust. Het was erg warm, maar hier waaide een verfrissend briesje. Er viel genoeg te zien. We zagen zelfs ezeltjes op ons pad.

Na dit pad werd het wat saaier. We wilden onderweg ergens lunchen, maar we kwamen geen enkel restaurantje tegen. Er zat niks anders op dan doorgaan. Eten en drinken raakten op. En dat met die hitte. Toen het pad een stijging had van 10% en daarna een zelfde daling, kreeg Nicky het erg zwaar. De puf was eruit. Afstanden van meer dan 20 km met zoveel hoogteverschillen en weinig gelegenheid tot rusten zijn gewoon teveel voor haar. De afstanden kunnen we niet inkorten omdat er gewoonweg geen faciliteiten zijn tussen veel plaatsen. Met nog meer dan 650 km naar Santiago te gaan, zou dit betekenen dat ze nog zo’n vier weken zou moeten afzien. We namen onderweg dan ook het besluit om te stoppen met de Camino del Norte. Je moet plezier hebben in wat je doet en dat hebben we op deze manier geen van beiden. Nicky niet omdat ze pijn heeft en afziet. Ron niet omdat hij Nicky steeds moet meetrekken en bovendien heel langzaam moet lopen. Met deze beslissing bereikten we om 15.00 uur de prachtige stad Castro Urdiales. Daar checkten we in jn ons hotel. We besloten om een extra dag hier te blijven om uit te vogelen wat we verder gaan doen met deze trip. Wellicht dat we nog wat steden gaan bezoeken, maar we gaan in ieder geval geen lange afstanden meer lopen met onze rugzakken. We zullen ook veel eerder naar huis komen, is de verwachting. Dan bekijken we thuis of we dit jaar nog een keer weg gaan of e.e.a. bewaren tot begin volgend jaar. We balen er allebei flink van dat het zo is gelopen, maar zijn ook een beetje opgelucht dat we de beslissing hebben genomen. Het is wat het is.