Camino del Norte - Dag 4
Spoileralert; het was een hele zware dag. Na een rumoerig en warm nachtje in de albergue, vertrokken we omstreeks half acht voor de etappe naar San Sebastián, zo’n 27 km lang. Het regende, dus hadden we onze regenkleding aan gedaan. Al heel snel werd het klimmen geblazen. Eerst op een asfaltweg, maar even later op een zandpad. De vele regen van de afgelopen tijd had diepe sporen in de grond gemaakt en bovendien was het erg glad. Het pad leek meer op een rivierbedding dan op iets anders. Het lopen was daardoor zwaar.
De zachte regen maakte plaats voor hevige regen en dat bleef zo tot een uur of half één. Ondanks de regenkleding was alles nat. 
Nicky had het op een gegeven moment behoorlijk zwaar. Fijn dat we na ongeveer 15 kilometer eindelijk weer in bewoonde wereld waren en bij een cafeetje warme koffie konden drinken. Met een pontje werden we over een zee-inham gezet waarna een vreselijke klim begon via steile trappen. Van zeeniveau naar een paar honderd meter hoogte binnen een kilometer. We waren allebei behoorlijk moe, toen het pas als maar slechter werd. Overal diepe groeven, gladde stenen en het regenwater dat als een rivier naar beneden stroomde. Er was bijna geen doorkomen aan. Door de gladheid ging Ron twee keer onderuit. Gelukkig zonder andere gevolgen dan een vieze broek en een gekrenkte trots. Door het constante klimmen en dalen schoot het niet op. Nicky raakte uitgeput en we moesten ons tempo flink terugbrengen. Omdat we midden in de rimboe zaten en alles nat was, konden we nergens rusten Gelukkig was het op een gegeven moment wel opgehouden met regenen. Pas tegen vieren liepen we San Sebastián binnen, een hele mooie stad zo te zien. Helaas hadden we geen tijd en puf meer om de stad uitgebreid te bekijken. In plaats daarvan liepen we naar ons hostel. Daar werden we, na een warme douche en een koud drankje, weer snel wat mens. Bovendien was de zon gaan schijnen.
Nicky had het op een gegeven moment behoorlijk zwaar. Fijn dat we na ongeveer 15 kilometer eindelijk weer in bewoonde wereld waren en bij een cafeetje warme koffie konden drinken. Met een pontje werden we over een zee-inham gezet waarna een vreselijke klim begon via steile trappen. Van zeeniveau naar een paar honderd meter hoogte binnen een kilometer. We waren allebei behoorlijk moe, toen het pas als maar slechter werd. Overal diepe groeven, gladde stenen en het regenwater dat als een rivier naar beneden stroomde. Er was bijna geen doorkomen aan. Door de gladheid ging Ron twee keer onderuit. Gelukkig zonder andere gevolgen dan een vieze broek en een gekrenkte trots. Door het constante klimmen en dalen schoot het niet op. Nicky raakte uitgeput en we moesten ons tempo flink terugbrengen. Omdat we midden in de rimboe zaten en alles nat was, konden we nergens rusten Gelukkig was het op een gegeven moment wel opgehouden met regenen. Pas tegen vieren liepen we San Sebastián binnen, een hele mooie stad zo te zien. Helaas hadden we geen tijd en puf meer om de stad uitgebreid te bekijken. In plaats daarvan liepen we naar ons hostel. Daar werden we, na een warme douche en een koud drankje, weer snel wat mens. Bovendien was de zon gaan schijnen.
Morgen hebben we weer een lange etappe. Hopelijk is het weer beter en de ondergrond wat vlakker want deze 27 kilometers van vandaag waren zonder overdrijven de meest zware sinds we begonnen zijn met wandelen.
Reacties