Dag 4 wandelvierdaagse

Het eerste wat we vanmorgen hoorden was een mede hotelgast die kennelijk op z’n balkon stond en riep: “shit, het regent”. De weersvoorspellingen hadden het ook over regen, maar stilletjes hadden we gehoopt dat de weerdeskundigen in Spanje net zo beroerd het weer voorspelden als in Nederland. Helaas, de Spaanse meteorologen zijn beter. Het regende niet hard maar elke drup is er eentje teveel als je nog een vierdaagse etappe moet lopen. Ook toen we na het ochtendritueel en het ontbijt naar de start wandelden, regende het nog. Toch begonnen we met droog weer aan de finaledag. Terwijl we in de starttent stonden te wachten tot het half negen was, werd het droog waardoor de jas en paraplu al snel weer in het rugzakje verdwenen.

De route voerde ons over de boulevard in de richting van ons hotel en van Puerto Banus. Daar kwamen we echter niet want vlak voor die plaats werden we het binnenland ingeleid en ging de weg eerst lichtelijk omhoog. Helaas werd de route geleidelijk aan steiler en was het zweten ondanks het koele weer. Hoewel het droog was, hadden we nog wel te maken met een hardnekkige mist die in de hoger gelegen delen hing. Daardoor ontging ons een groot deel van het landschap. Daardoor zagen we ook een stuwmeer niet dat er toch echt moest liggen. We klommen tot 252 meter boven zeeniveau voordat we weer moesten dalen. Hoewel klimmen vermoeiend is, is dalen ook niet ideaal want een aanslag op de gewrichten in je benen. Vooral Nicky klaagde over pijn in haar bovenbenen.

Al dalend kwamen we weer in bewoond gebied en liepen we voorbij aan het Lago de las Torturas, het schildpaddenmeer. Het schijnt dat hier vroeger schildpadden verbleven, maar nu was het een meer zonder die beesten. De naam was echter gebleven. Na nog wat stijgen en dalen kwamen we bij de extra ronde van 10 kilometer die wij als 30 kilometer lopers moesten maken. Het begin was nog vlak en liep door een woonbuurt, maar na een paar kilometer ging het steil omhoog naar een groot vakantieoord met golfbaan boven op een berg. Het was echt even afzien voor we boven waren bij de controle. Na nog een grote stijging ging het idioot steil omlaag. Doordat de stoep nat was, was die glad en moesten we uitkijken om niet te vallen. In een kilometer daalden we zo’n 200 meter. Wat waren we blij toen we weer een stukje vlakke weg zagen. De extra route vonden we deze keer maar lang. Het duurde eindeloos lang voordat onze route en die van de 20-ers weer samen kwamen.

Het was ondertussen weer gaan miezeren en tegen de tijd dat we in Puerto Banus waren regende het zelfs flink. We waren alle twee behoorlijk nat. Gelukkig was de temperatuur goed anders zouden we ziek zijn geworden, maar fijn was anders. Ook minder fijn was dat in het programma boekje stond dat we deze dag 29,2 km zouden moeten lopen. Dat getal stond echter al op Runkeeper toen we nog in Puerto Banus waren en we nog naar Marbella moesten lopen. Dat was nog zo’n 5 kilometer weg. Gelukkig werd het weer droog toen we Marbella naderden.

In Marbella was ons de Via Gladiolo beloofd, analoog aan de Via Gladiola in Nijmegen. Het was echter totaal geen vergelijk. Is de Via Gladiola in Nijmegen zo’n 7 kilometer lang waarlangs duizenden en duizenden enthousiaste toeschouwers je staan aan te moedigen, hier was er een ereboog, kreeg je een gladiool en stonden er wat belegen dames je te verwelkomen. Toch hadden we nog ons momentje. Toen Ron bezig was een foto te maken van Nicky bij de finish kwamen er twee geheel in het groen geklede mannen bij haar staan.  Met die twee maakten we ook nog een foto waar we alle twee op stonden. De laatste paar honderd meter moesten we ons door het vele volk op de boulevard naar de finish heen wurmen. Niks geen afgezet parcours met publiek maar alleen maar dagjesmensen die niet aan de kant wilden gaan.

Bij de finish werd onze button een laatste keer gescand en kregen we onze welverdiende medaille. Hoewel we gisteren hadden besloten om ergens anders iets te gaan drinken, kwamen we toch weer bij hetzelfde zaakje terecht. Voornamelijk omdat we nogal moe waren en deze tent zo geriefelijk dicht bij de finish lag. Hier vierden we onze prestatie die er, volgens ons, mocht zijn. Door de hoogteverschillen in het parcours is de vierdaagse zwaarder dan die in Nijmegen. Hoewel die per dag 10 kilometers meer telt, is het parcours daar wel vlak en wordt je gedragen door het publiek. Iets wat hier helemaal ontbreekt.

Na wat drankjes slenterden we terug naar het hotel. Ron gaf de gladiolen in het hotel aan het meisje achter de incheckbalie, iets wat meer gasten hadden gedaan, te oordelen naar de vaas met die bloemen. Toen we op de kamer waren konden eindelijk de schoenen en sokken uit en de natte kleren en genoten we van een welverdiende warme douche.

Veel deden we deze dag niet meer. We kwamen bij en genoten ’s avonds van het dinerbuffet. Morgen kunnen we weer uitslapen en hebben we nog een volle dag hier in Andalusië.