Dag 2 wandelvierdaagse

Vandaag de tweede dag van de vierdaagse van Marbella. We waren weer vroeg op want het ochtendritueel van Nicky vraagt zo z’n tijd. Omdat we deze dag wat vroeger in de ontbijtzaal waren, was het er nog niet zo druk en konden we op ons gemak ontbijten. Toen we uit het hotel vertrokken was het tegen achten en buiten was het nog gewoon donker. Ondanks dat Marbella in dezelfde tijdzone ligt als Helmond, is er toch verschil in de cyclus van licht en donker. Het is net of men in Spanje wat achter loopt. Voordeel daarvan is wel dat het ’s avonds wat langer licht is dan bij ons. Het voordeel van het feit dat het ’s ochtends later licht wordt is dat je de zonsopkomst mee kan maken. We liepen op de boulevard en zagen het langzaam licht worden wat toch wel mooie plaatjes opleverde.

Natuurlijk waren we te vroeg voor de start maar terwijl we wachtten kletsen we wat met een mede Brabo die al veel gewandeld had in z’n leven. Het was voor hem de vierde keer dat hij de vierdaagse van Marbella meeliep en van hem hoorden we dat we nogal wat hoogtemeters zouden maken deze dag. Toen het half negen was en we konden starten schemerde het nog steeds. We schatten dat er zo’n tweehonderd mensen meedoen aan de 30 kilometer en met dat beperkte aantal ben je zo door de start. Vervolgens liepen we dwars door het centrum van de stad. Dat betekende af en toe wachten voor een stoplicht maar veel vaker moesten automobilisten wachten voor die rij wandelaars.

Na een kilometer of drie begon het klimmen en zakte het tempo. We liepen eerst door normale buitenwijken maar al snel kwamen we weer door dure projecten te lopen. Hier stonden steevast hoge muren om heen en er was bijna altijd bewaking en overal hingen camera’s. Het lijkt ons toch niet echt fijn wonen in zo’n vesting maar wellicht biedt het de bewoners de bescherming die ze verlangen. We bleven maar klimmen en klimmen en na een kilometer of zeven, acht zaten we op het hoogste punt van deze etappe op zo’n 252 meter hoogte. Hier was een controlepost en kregen we een flesje water aangereikt. Na de controlepost was het even afgelopen met de verkeerde weg en daalden we ook weer. Daar hoefden we niet blij mee te zijn want alles wat we daalden moesten we toch ook weer stijgen.

Ook voorbij de splitsing van de 20 en 30 kilometerroutes gingen we eerst alsmaar omlaag. Af en toe ging dat zo steil dat we pijn kregen aan onze tenen in onze schoenen. Wat ook minder was, was dat we veel langs drukke verkeerswegen liepen. Spanjaarden staan er niet om bekend dat ze netjes ruimte voor je maken dus af en toe was dat best eng, al dat razende verkeer langs je heen.

De route leidde ons, net als gisteren, naar Puerto Banus. Daar zaten we bijna op zeeniveau toen het echte werk begon. Eerst moesten we een flink eind klimmen om vervolgens alle gemaakte hoogtemeters weer te dalen. Daarna moesten we weer een lange helling op om vervolgens weer af te dalen. Zo ging dat een paar keer op en neer. Gevolg was dat we behoorlijk moe waren geworden. Het feit dat we bijna constant in de brandende zon moesten lopen omdat het aan schaduw ontbrak maakte het er niet eenvoudiger op.

Op een paar stenen bij een villa langs de kant van de weg vonden we wel wat schaduw en aten we onze meegebrachte zoete broodjes op. Even verderop kwam onze route weer samen met die van de 20 kilometer en ging het voornamelijk omlaag. Dat was wel lekker lopen. Het verbaasde ons wel dat we nog zoveel 20 kilometer lopers op het traject zagen. Hoewel zij slechts een half uur later dan wij waren vetrokken, hadden wij 10 loodzware kilometers meer in de benen, en toch kwamen we hier weer samen. Niet iedereen liep dan ook even hard. Zijn we bij de 30 kilometer lopers de langzamere, vergeleken met de 20 kilometer lopers zijn we snel. We liepen dan ook heel wat wandelaars voorbij.

Via wat buitenwijken van Marbella kwamen we het centrum weer ingelopen. De route voerde ons dwars door het, ons inmiddels bekende, centrum. Nog voor twee uur lieten we onze chip bij de finish afmelden en dat de 2e etappe erop. We liepen meteen door naar hetzelfde terras als waar we gisteren hadden gezeten en bestelden het welverdiende drankje. Nicky had een grote non-alcoholcocktail en Ron bestelde een zogenaamde jug bier. Dat is een kan waar 1 liter in past. Dat lijkt veel maar die was zo op.

We zaten nog even lekker op het terras voordat we nog twee kilometer naar het hotel liepen. Daar was het douchen, rusten en dineren. Veel meer niet eigenlijk. We lagen ook op tijd in bed want we waren moe van de etappe en morgen staat ons de zwaarste etappe te wachten. Dan moeten we nog meer hoogtemeters maken.