Op weg naar de Cinque Terre

Al weer vier maanden zijn we terug van onze sabbatical. Voor Ron vier maanden werken en voor Nicky drie maanden werk zoeken en één maand heerlijk lekker thuis zijn in de wetenschap dat ze op 4 juli aan een nieuwe baan kan beginnen. Tijd voor een vakantie dus. Al vrij snel nadat we ons gewone leventje weer hadden opgepakt hadden we al dit uitje geboekt; 8 dagen wandelen in en nabij de Cinque Terre in Italië. De Cinque Terre zijn vijf dorpjes die tegen de rotsen aan de zee liggen geplakt. Auto’s kunnen er bijna niet komen en de huisjes hebben alle kleuren van een pastelpalet. Tel daarbij op dat het weer er meestal prima is in deze tijd van het jaar en het overheerlijke Italiaanse eten en drinken, en je snapt waarom we vielen voor deze reis. De Cinque Terre liggen bijna 1200 kilometer van ons huis en dat vonden we bij nader inzien toch een hele trip om in één dag te rijden met ons autootje. Daarom boekten we via het internet een hotelkamer in Weil am Rhein, tegen de Zwitserse grens bij Basel aan. Nu hoefden we beide dagen maar rond de 600 kilometer te rijden en dat is goed te doen.

Pas na negenen reden we in Helmond weg om via Venlo de Duitse Autobahnen op te gaan. Mensen die mij kennen weten dat ik een hekel heb aan de Duitse snelwegen. Je komt langs de ene na de andere “Baustelle” waar je maar 80 kilometer mag en het rijgedrag van de Duitsers vind ik ronduit irritant. Zo heb je de laagvlieger; kijk je in je spiegeltje voordat je naar links stuurt en ziet in de verte een klein zwart stipje. Kijk je een seconde later weer in je spiegeltje dan blijkt dat zwarte stipje een dikke Audi, BMW of Mercedes die ineens zowat op je bumper zit en er langs wil. Verder is het in Duitsland kennelijk wet of op z’n minst gewoonte dat je een auto die rechts rijdt en naar links wil, voor laat. Zonder te kijken wringen ze zich voor je langs. Maar goed, we hadden weinig keus. Wilden we in Weil am Rhein komen dan moesten we over die Autobahnen. Toen we onze auto bij het hotel parkeerden, waren we 13 Baustelles en één gruwelijk langzame file bij Leverkusen verder.

Onderweg kregen we de nodige regen te verduren. Het leek wel of er een grote regenwolk aan een lang touw aan onze auto hing. In de verte zagen we steeds heldere luchten, maar wij bleven maar onder regenwolken doorrijden. Twee keer pauzeerden we en aten veel te duur in een wegrestaurant waar een glas cola maar liefst €4,60 kostte!

Om kwart over vier checkten we in in ons hotel dat boven een winkelcentrum was gelegen. We kregen een grote kamer, compleet met keukentje en een zithoek. Lang bleven we echter niet op onze kamer. Weil am Rhein ligt op het drielandenpunt van Duitsland, Frankrijk en Zwitserland. Het precieze punt ligt in de Rijn. Wij liepen over een mooie nieuwe brug naar het plaatsje Huningue in Frankrijk. Een vreemd plaatsje waar het deze vrijdagmiddag helemaal leeg en verlaten was. Waar waren al die knoflookvreters? In de kroeg zeker! Leuker waren de tientallen zwanen in de Rijn die eten kregen van een Chinese familie. Weil am Rhein zelf is een lelijke voorstad van Basel waar heel erg veel mensen van rond de Middellandse zee wonen. Turks en Arabisch lijken hier de voertaal. Toch heeft dat ook zo z’n voordelen. We aten in het winkelcentrum onder ons hotel en Ron at er voor minder dan vijf euro een giga grote en giga lekkere Döner kebab. Nicky werkte een McDonalds menu weg. Al met al waren we minder kwijt aan ons diner dan de twee broodjes met een drankje in het wegrestaurant bij de lunch.
’s Avonds zaten we te internetten en natuurlijk moesten de eerste foto’s op de computer gezet worden. Morgen nog zo’n 600 kilometer naar La Spezia. Dan rijden we door Zwitserland en Italië en zal het onderweg erg mooi worden zodat ook de rit vakantie is.