De Cinque Terre

Vandaag stond er lichamelijke inspanning op het programma. We zouden het pad langs de Cinque Terre gaan lopen en dat bij een te verwachten temperatuur van meer dan 30 graden. Eerst dus maar eens goed ontbeten voor de broodnodige energie. Daarna lieten we ons door het shuttlebusje van het hotel naar het treinstation brengen. Hier keken we met verbazing naar de menigte die op het perron stonden te wachten op dezelfde trein als die wij moesten hebben. We wisten dat de Cinque Terre populair waren maar dat het zo vroeg in het seizoen al zo druk zou zijn, hadden we niet verwacht. Gelukkig hebben we een beproefde manier gevonden om ons te verzekeren van een plaatsje in drukke treinen. Nicky gebruikt haar ellebogen voor een snelle instap en houdt een plaatsje bezet voor Ron die er achteraan komt sjokken. Ook dit keer werkte dat prima. Nu was een staanplaats ook niet zo erg geweest want de treinrit naar Monterosso duurde maar een minuut of zeventien. Hier stapten we van de trein en begonnen meteen aan onze wandeltocht. Monterosso hadden we immers gisteren al bekeken. Toen we aan de trip begonnen was het al bloedheet en daarom sloegen we eerst wat water in voor onderweg. Al meteen vanaf het begin van het pad begonnen we met stijgen. Al snel werd het pad erg smal en was het passeren van langzamere voorliggers of tegenliggers een opgave. Het pad is nooit bedoeld geweest voor hordes toeristen, maar door de plaatselijke bevolking aangelegd om zich van het ene akkertje naar het andere akkertje te kunnen begeven. Meestal was het pad niet breder dan 50 centimeter en keek je op stukken een heel eind de diepte in. We kwamen dan ook diverse mensen tegen die zich vergist hadden in het pad en tot de ontdekking waren gekomen dat ze hoogtevrees hadden. Daar hadden wij geen last van. Wel van het steeds maar stijgende pad en de hoge temperatuur. De grote fles water was dan ook zo leeg. Gelukkig hadden we voldoende vocht bij ons want we zweetten het net zo hard weer uit. Tegen de tijd dat we op de helft van het 3 kilometer lange pad naar het volgende dorp Vernazza, waren we door en door nat. Ook het laatste deel van dit traject was zwaar vanwege de steile afdaling die we moesten maken. Nu waren het de tegenliggers die we al puffend tegen kwamen. Gelukkig was het nog niet zo druk onderweg. Als het hoogzomer is en het nog drukker is, dan is lopen hier geen pretje op dat smalle pad. Nu was het nog goed te doen.

Na anderhalf uur zwoegen kwamen we in Vernazza aan. Algemeen geldt Vernazza als de mooiste van de Cinque Terre en met recht. Wat een leuk plaatsje is dit. Midden in het dorp is een strandje en in het piepkleine haventje liggen kleurrijke vissersbootjes te dobberen in het glasheldere blauwe water. Overal zijn pastelkleurige gevels en natuurlijk de obligate terrasjes en restaurantjes. Een hele poos liepen we door het dorpje en vulden ons vloeistofpeil aan met energiedrank terwijl we op het pleintje in de schaduw van een grote boom zaten, kijkend naar mooie meisjes en lelijke jongens in badkleding.

Een kleine domper was het feit dat het traject van Vernazza naar Corniglia gesloten was vanwege werkzaamheden aan het pad. Dat stuk konden we dus niet lopend afleggen en waren we aangewezen op de trein. Het station van Corniglia ligt een heel eind buiten het dorpje dat zelf op 80 meter hoogte boven op de rotsen ligt. De wandeling erheen was echter gemakkelijk vanwege een verharde weg die er liep. Corniglia is het kleinste dorp van de Cinque Terre maar wel heel erg charmant. Hier vind je nog smallere steegjes die uitkomen op gezellige pleintjes met steevast een terrasje. Ook hier is een ruime keuze aan kleine winkeltjes met vooral plaatselijke en streekproducten. Heel lang konden we niet in Corniglia blijven omdat ook het pad van hier naar het derde dorp, Manarola gesloten was. Nu vanwege een aardverschuiving. Zo kwam er van ons actieve plan niet veel terecht, maar wel buiten onze schuld. Dus ook het stukje Corniglia – Manarola deden we per lokale boemel.

Manarola vonden we allebei het minste plaatsje van de Cinque Terre. De kleurrijke bootjes in de hoofdstraat waren beslist leuk, maar het dorp miste de gezellige sfeer die de andere dorpjes wel hebben. Er waren ook minder terrasjes en restaurantjes. Daarom kochten we maar wat drank in een klein winkeltje en dronken die op, al zittend op een brede dorpel van een woning. Het vierde traject van het pad, naar Riomaggiore, was weer we te lopen. Dit stuk noemt men het pad van de liefde en overal zagen we dan ook hangsloten met namen erop aan hekken vastgeklonken zitten. Het sleuteltje zal in veel gevallen in de Middellandse zee gegooid zijn. Hier was het pad verhard en breed zodat iedereen hier overheen kon lopen. Het was er dan ook druk. Wat ons op viel waren de gruwelijk grote aantallen Amerikanen die we hier hoorden. Het leek er op dat er geen mens meer in de Verenigde Staten was achter gebleven en dat ze allemaal naar de Cinque Terre waren gekomen. Behalve dat het maakt dat het hier erg druk was, gaf het ook het hele hoop herrie. Wat zijn die lui luidruchtig zeg!

Riomaggiore is een erg mooi dorpje, zeker aan het einde van de middag als de zon haar mooiste licht laat schijnen op de pastelkleurige gevels. Geruime tijd zaten we, hoog boven de zee, te genieten van het uitzicht over het water waar de zon de golfjes deed twinkelen. Hier kregen we het echte vakantiegevoel. Ook het kleine haventje was een plaatje. Vissers die na een dag werken hun bootje op het droge hadden gelegd en nu met onderhoud bezig waren. Op bankjes zaten oude opaatjes en omaatjes de dag door te nemen en te kijken naar al die toeristen en naar de mooie meisjes in bikini en lelijke kerels in te strakke Speedo’s. Ook wij genoten volop en snappen helemaal waarom dit stukje Italië zo immens populair is.
Met de trein reden we in een paar minuten terug naar La Spezia. We hadden een voucher voor een diner in een restaurantje in het centrum. Dat diner was geen onverdeeld genoegen. Het eten was prima, maar de bediening liet erg veel te wensen over. Vervelend is dat we nog zo’n voucher voor datzelfde restaurantje hebben voor overmorgen. Deze avond namen we de bus terug naar het hotel en waren daar nog een hele tijd zoet met onze fotobuit. Morgen gaan we het wat rustiger aan doen. We hebben tenslotte vakantie.